[ad_1]
Στην αιτιολόγηση της γερμανικής θέσης, η υπουργός χρησιμοποιεί, ως συνήθως, μια σειρά από πολιτικά ορθές δικαιολογίες, με στόχο να συγκαλύψει, τυπικά, την πραγματικότητα. Δίνει το ΟΚ, υποτίθεται, λόγω του «εποικοδομητικού ρόλου» των Σαουδαράβων μετά το ξέσπασμα του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Είναι όμως αυτή η πραγματική αιτία αναθεώρησης της γερμανικής στάσης; Η Γερμανία είχε επιβάλλει εξοπλιστικό εμπάργκο στο βασίλειο των Σαούντ, μετά τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στα τέλη του 2018, που αποδόθηκε απευθείας στον πρίγκιπα διάδοχο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, από τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Αυτό μπλόκαρε την υλοποίηση της μεγάλης παραγγελία για 48 Eurofighter Typhoon. Πώς να σηκώσει το βάρος της απώλειας της αγοράς η γερμανική κυβέρνηση, απέναντι σε μια αεροναυπηγική βιομηχανία που υποφέρει (Airbus), κινδυνεύοντας να τερματιστεί άμεσα το πρόγραμμα των Eurofighter, όταν μάλιστα βρήκαν την ευκαιρία και διείσδυσαν οι Γάλλοι, οι οποίοι φέρονται αν είναι έτοιμοι να υπογράψουν συμφωνία πώλησης 54 Rafale; Όχι βέβαια ότι το Ριάντ θα σπεύσει, επειδή οι Γερμανοί αίρουν το εμπάργκο…
Οι πλούσιες αραβικές μοναρχίες, είναι γνωστό ότι δεν αστειεύονται καθόλου, κι αν θεωρήσουν ότι τους πρόδωσες, θα φροντίσουν να καταβάλεις σοβαρό τίμημα. Το Eurofighter αποτελεί καρπό κοινοπραξίας της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, στην οποία συμμετέχουν οι βιομηχανίες BAE Systems, Airbus και Leonardo. Αυτό σημαίνει ότι έχοντας γεμάτη την τσέπη, οι Σαουδάραβες θα φροντίσουν να «ρυθμίσουν» τις σχέσεις τους με όλους. Η ζημιά όμως θα έχει γίνει. Διότι η εσωτερική πολιτική σκηνή της Γερμανίας είναι πρόβλημα δικό της. Των Σαούντ το πρόβλημα είναι διαφορετικό και πολύ απλά επικέντρωσαν σε αυτό.
Πώς όμως αυτό συνδέεται με την Ελλάδα και τα ελληνικά συμφέροντα; Με δυο τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι με παρόμοιο σκεπτικό, κάποια στιγμή, οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ανάψουν το πράσινο φως για την απόκτηση Eurofighter Typhoons από την Τουρκία. Ο δεύτερος είναι ο τρόπος που έδρασαν οι Σαουδάραβες για να επηρεάσουν την πολιτική όσων τους απέκλειαν από αυτό που επιθυμούσαν, εφαρμόζοντας την αρχή του … «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές».
Στην Ελλάδα που έχει τερματίσει τα κοντέρ της διεθνούς νομιμότητας, συχνά και σε βάρος των στενά οριζόμενων ελληνικών εθνικών συμφερόντων, συζητάμε σχεδόν επί ένα έτος, εάν οι Αμερικανοί θα εγκρίνουν την πώληση των F-35 στην Ελλάδα. Το DP έγραψε ξεκάθαρα, ότι μοναδικός ασφαλής τρόπος για να εξασφαλιστούν, εάν υποτεθεί ότι έχουμε τα χρήματα και αποτελεί απόφαση να επενδύσουμε στα συγκεκριμένα μαχητικά για τη μεγιστοποίηση της αποτρεπτικής, αλλά και της μαχητικής αξιοπιστίας της Πολεμικής Αεροπορίας, είναι το να ανοίξουμε με συνοπτικές διαδικασίες διαπραγματεύσεις με τους Γάλους για επιπλέον μαχητικά Rafale.
Ασφαλώς οι Γάλλοι δεν είναι αφελείς και θα αντιληφθούν το ελληνικό σκεπτικό. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο όμως, με το ίδιο σκεπτικό που κινήθηκαν στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας, θα είχαν κίνητρο να μεγιστοποιήσουν τα προσφερόμενα, με στόχο να πετύχουν παρόμοιο αποτέλεσμα. Το ίδιο έκαναν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), όταν οι απαιτήσεις και οι εξαιρέσεις που επιθυμούσαν οι Αμερικανοί για την υλοποίηση της προμήθειας αγρίεψαν -κυριολεκτικά- το Άμπου Ντάμπι. Το «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», δεν μπορεί να ισχύει παντού πλην Ελλάδας.
Δεν μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να συμπεριφέρονται ορθολογικά και εδώ να έχουμε ένα δικό μας «σετ κανόνων» διεθνούς συμπεριφοράς που το βαφτίζουμε «πολιτική αρχών», ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από προσαρμογή της πολιτικής μας στην πολιτική και τις ανάγκες των προμηθευτών! Αυτό δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στις σύγχρονες διακρατικές σχέσεις. Κι ας είναι καταφανής παραβίαση των κανόνων της κοινής λογικής.
Την ίδια στιγμή, εκ προοιμίου, η ελληνική πολιτική ηγεσία φροντίζει να απαξιώσει μια εξ ορισμού πανάκριβη επένδυση, αναγγέλλοντας πρόθεση αγοράς μόλις 12 αεροσκαφών. Και το βέλτιστο ποσό διαθεσιμότητας, με βάση τη ΝΑΤΟϊκή εμπειρία να βάλει κανείς (70-75%), αρκεί για να καταλάβει και ο τελευταίος αναγνώστης για πόσα διαθέσιμα αεροσκάφη μιλάμε, σε περίπτωση ανάγκης…
Παριστάνουν δε, ότι δεν κατανοούν ότι αποκτώντας το F-35 τελειώνει μια για πάντα η γνωστή ολιγωρία στην έγκαιρη υποστήριξη και αναβάθμιση των πλατφορμών των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Θεωρούν ότι οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα δεν έχει τη βαρύτητα του… γεωπολιτικού, δηλαδή των σχέσεων με την Ουάσινγκτον και προχωρούν για να επενδύσουν ένα ποσό της τάξης των 2-3 δισ. ευρώ, το οποίο θα αυξήσουν όταν το επιτρέψει ο… «δημοσιονομικός χώρος», για να πάρουν μόλις 12 αεροσκάφη. Θα περίμενε βέβαια κανείς, τα θέματα αυτά να έχουν τεθεί από τη στρατιωτική ηγεσία που υποτίθεται ότι τα καταλαβαίνει καλύτερα από οποιονδήποτε. Αυτοί θα υποφέρουν αν η κακά η ώρα… ενσκήψει, ενώ οι πολιτικάντηδες με τις μεγαλοστομίες θα εξαφανιστούν (ενδεχομένως και εκτός Ελλάδας).
Για να αντιληφθούν όλοι το επιχείρημα δεν υποκρύπτει κάποια… απέχθεια απέναντι σε οποιαδήποτε χώρα και η επιθυμία εύνοιας απέναντι σε άλλη, το ερώτημα θα αναδιατυπωθεί. Με το ποσό αυτό και δεδομένων των τεραστίων αναγκών που έχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις, η κυβέρνηση καλείται να μελετήσει και να απαντήσει: Θα επαρκούσε το ποσό αυτό και για να αναβαθμιστούν 38 F-16 Block 50 ακόμα και σε F-16V, συν την αγορά σοβαρότατου αριθμού βλημάτων κάθε λογής, καθότι χωρίς αυτά, μόνο ηλίθιοι θεωρούν ότι οι πλατφόρμες από μόνες τους τρομάζουν τον αντίπαλο. Στην ίδια εταιρία θα καταλήξουν τα χρήματα! Για να προλάβω τους «πονηρούς»…
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά βλήματα… ανθρώπινα-πολιτικά όμως. Τα οποία απαγγέλλουν το «ποιηματάκι» από τηλεοπτικού άμβωνος, χωρίς(;) να αντιλαμβάνονται ότι η μπουρδολογία αυτή δεν χρηματοδοτείται από τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό, αλλά από τον κρατικό, που τροφοδοτείται από το υστέρημα του απλού πολίτη, ο οποίος έχει βαρεθεί τη διαστροφή των απλούστερων κανόνων της λογικής.
[ad_2]