[ad_1]
Η Θέμις Μαρσέλλου είναι η γυναίκα που κατάφερε να μας κάνει να λατρέψουμε τα μιούζικαλ, μία σκηνοθέτρια-μετρ του είδους που οι δουλείες της γνωρίζουν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία
Πολυτάλαντη, εργασιομανής και ιδιαίτερα αγαπητή στον καλλιτεχνικό κόσμο, η Θέμις Μαρσέλλου
είναι η γυναίκα που κατάφερε να μας κάνει να λατρέψουμε τα μιούζικαλ. Μία σκηνοθέτρια-μετρ του είδους, που πρωτοανέβασε στη χώρα μας πολλά από τα μιούζικαλ που επί σειρά ετών παίζονται στο West End του Λονδίνου και στο Μπροντγουέι, με το πάθος και την αφοσίωσή της να είναι τα «όπλα» της, ώστε όλες οι δουλείες της να γνωρίζουν μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Ξεκίνησε το 2003 µε το «Grease» και ακολούθησαν «Το µαγαζάκι του τρόµου», τα «Rent», «Fame», «Annie», «Μελωδία της ευτυχίας», «Οικογένεια Adams», «Jesus Christ Super Star», «Mamma mia» και φέτος το «Matilda», έχοντας στο πλευρό της µερικούς από τους σηµαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Αυτή την περίοδο μας παρουσιάζει ξανά την περσινή μεγάλη επιτυχία «Άντρες με τα όλα τους», που επέστρεψαν ανανεωμένοι για 2η χρονιά και για 40 μόνο παραστάσεις στο θέατρο «Βέμπο».
Να ξεκινήσουμε από τους «Άντρες με τα όλα τους». Διασκευάσατε και σκηνοθετήσατε μια παράσταση προσαρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα, που σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Με τις θεατρικές επιχειρήσεις Τάγαρη συνεργάζομαι αρκετά χρόνια κι έχουμε κάνει πολλές επιτυχίες μαζί. Η πρόταση γι’ αυτή την παράσταση μου έγινε από τον κ. Μάρκο Τάγαρη κι εγώ την αποδέχτηκα αμέσως και με μεγάλη χαρά.
Η λέξη «αποτυχία» σάς είναι γνωστή;
Φυσικά και μου είναι γνωστή. Σε ποιον δεν είναι; Η αποτυχία είναι η στιγμή που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε τον εγωισμό μας, το ναρκισσισμό μας, τις ανασφάλειές μας και τους φόβους μας. Αν καταφέρουμε να μείνουμε ψύχραιμοι, να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε, να συνεχίσουμε και να διδαχτούμε από αυτή, τότε η αποτυχία εκτός από αναπόφευκτη, γίνεται και χρήσιμη.
Σας γνωρίσαμε στο «Λαβ Σόρρυ», στο ρόλο της νεαρής Άρτας. Τι θυμάστε από εκείνη τη συνεργασία;
Την τεράστια επιτυχία της σειράς, τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα στο δρόμο -κάτι που καθόλου δεν είχα συνηθίσει-, την αύξηση των αμοιβών μας στη μέση της σεζόν χωρίς να το ζητήσουμε… Επίσης, θυμάμαι πόσο περίεργα ένιωθα που τότε είχα γεννήσει, μερικούς μήνες πριν, τον πρώτο μου γιο και το μητρικό ένστικτο είχε ξυπνήσει πολύ έντονα και στη σειρά έπαιζα ένα κορίτσι που πήγαινε ακόμα σχολείο και το πήγαιναν στον παιδίατρο.
Πώς επιλέγετε συνήθως τους συνεργάτες και ηθοποιούς σε μια παράσταση; Παίζει ρόλο το πόσο δημοφιλής είναι ένας καλλιτέχνης;
Σίγουρα παίζει ρόλο αυτό για τους παραγωγούς, κυρίως του εμπορικού θεάτρου που συνεργάζομαι εγώ. Πόσω μάλλον όταν οι παραστάσεις που ανεβάζω είναι μιούζικαλ με μεγάλα καστ, ζωντανή ορχήστρα, πολλά σκηνικά και κοστούμια κ.λπ. Χρειάζονται οι δημοφιλείς πρωταγωνιστές, για να νιώθουν μια κάποια ασφάλεια οι παραγωγοί. Η δική μου δουλειά σε αυτό το στάδιο είναι να εξισορροπώ το εμπορικό με το καλλιτεχνικό, έτσι ώστε οι πρωταγωνιστές που επιλέγουμε να είναι ικανοί να παίξουν/τραγουδήσουν/χορέψουν στο καλλιτεχνικό επίπεδο που απαιτεί ο ρόλος και η παράσταση, ώστε να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Έχετε στο ενεργητικό σας πολλές επιτυχίες στο θέατρο. Σας αγχώνει αυτό κάθε φορά που ετοιμάζετε κάτι νέο;
Ναι, πάντα με αγχώνει και πάντα πριν ξεκινήσω να γράφω -αυτό είναι το πρώτο στάδιο- φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω… Ευτυχώς, μόλις μπαίνω με τα μούτρα στη δουλειά, σταματάω να το σκέφτομαι.
Ο κόσμος σάς έμαθε καλύτερα με το μιούζικαλ «Mamma mia». Πώς είναι να σκηνοθετείτε τη Δέσποινα Βανδή;
Ήταν πολύ ωραία η συνεργασία μου με τη Δέσποινα και σ’ αυτό έπαιξε πάρα πολύ μεγάλο ρόλο εκείνη. Ήρθε στη δουλειά, πολύ ταπεινή, πολύ χαρούμενη και έτοιμη να μπει σ’ ένα χώρο που θεωρούσε ότι δεν γνώριζε. Ήρθε σαν μαθήτρια και παρέμεινε έτσι έως την πρεμιέρα. Ευλογία.
Τι είναι πιο εύκολο; Η συνεργασία με παιδιά ή με επαγγελματίες ηθοποιούς;
Με τα παιδιά. Αν θέλεις να πετύχεις και να «κλέψεις» τις καλύτερές τους στιγμές στη σκηνή, αποκαλύπτοντας τις δυνατότητές τους, αυτές που ούτε τα ίδια τα παιδιά ούτε οι γονείς τους ξέρουν πως έχουν, πρέπει να μπεις στο δικό τους κώδικα, στο δικό τους παραμύθι, στη δική τους καθημερινή σύμβαση, όταν παίζουν μόνα ή με τους φίλους τους, και να αντλήσεις την ίδια έλλειψη ντροπής, ξυπνώντας το πάθος και τον επαγγελματισμό που μόνο ένα παιδί μπορεί να έχει, άμα το βάλεις στο παραμύθι του έργου και του ρόλου του. Εμπειρία ανεκτίμητη, δεν τη χορταίνω, όσες φορές και να δουλεύω με παιδιά. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτές τις συνεργασίες.
Έχετε χαλάσει συνεργασία λόγω κακής επικοινωνίας με καλλιτέχνη;
Όχι. Έχω πολλή υπομονή.
Τι άνθρωπος είστε; Τι δεν γνωρίζουμε για εσάς;
Λατρεύω και θαυμάζω τα παιδιά μου. Αγαπάω πολύ τα ζώα και πιστεύω ότι πρέπει ο καθένας, ανάλογα με τις δυνατότητές του, να τα προστατεύει.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ”Ontime”
[ad_2]