[ad_1]
Η Τουρκία βρίσκεται στη θέση ενός κράτους που διαδραματίζει βασικούς ρόλους στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας από τη μια πλευρά, στο ζήτημα της Λιβύης, στον Καύκασο, στον πόλεμο Αζερμπαϊτζάν-Αρμενία και σήμερα στον πόλεμο Παλαιστίνης-Ισραήλ από την άλλη.
Όταν οι αυτοκρατορίες καταλαμβάνουν τα εδάφη μιας άλλης χώρας, συμπεριφέρονται όσο το δυνατόν καλύτερα στους ανθρώπους που ζουν εκεί και προσπαθούν να τους κυβερνήσουν δίκαια. Έτσι, θα εγκαθιστούν την τάξη στα εδάφη που κατέχουν και θα τα μετατρέπουν σε πηγή εισοδήματος εντός της αυτοκρατορίας.
Σε αντίθεση με άλλες αυτοκρατορίες, η αυτοκρατορία Τζένγκις Χαν έδειξε μια διαφορά στην ιστορία των αυτοκρατοριών καταστρέφοντας τις χώρες που αντιστάθηκαν στην κατοχή, σφαγιάζοντας τους ανθρώπους αυτών των χωρών. Αυτή η διαφορά του Τζένγκις Χαν θα συνεχίσει να ακολουθείται όσο ο κόσμος συνεχίζεται.
Η δυτική αποικιοκρατία
Με την εμφάνιση της δυτικής αποικιοκρατίας, οι δυτικές αποικιακές αυτοκρατορίες, υποστηριζόμενες από τη σύγχρονη επιστήμη, την τεχνική και στρατιωτική υπεροχή, εισήγαγαν ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο με το σχηματισμό του έθνους-κράτους.
Όταν οι παλαιότερες αυτοκρατορίες εισέρχονταν στο έδαφος μιας χώρας, δεν παρενέβαιναν στις θρησκείες, τις ταυτότητες και τους πολιτισμούς των ανθρώπων αυτής της χώρας.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, από την άλλη πλευρά, δεν περιορίστηκε μόνο σε καταλήψεις γης, αλλά επιχείρησε επίσης να αποικίσει το μυαλό και την ταυτότητα των χωρών που κατέλαβε.
Αφού απέδειξε την ανωτερότητα της επιστήμης έναντι της θρησκείας στον αγώνα του ενάντια στην Ιερά Εξέταση, ο δυτικός πολιτισμός ισχυρίστηκε σε παγκόσμια κλίμακα:
«Όλη η ιστορία, όλη η κουλτούρα, όλη η θρησκεία στον κόσμο δεν είναι παρά αντιδραστικότητα. Η μόνη πραγματικότητα του σύμπαντος είναι η σύγχρονη επιστήμη».
Φυσικά, δεν θα μιλήσουμε για τις δραστηριότητες της δυτικής αποικιοκρατίας στην Αφρική, την Ασία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μία προς μία.
Αντίθετα, θα είναι αρκετό να επισημάνουμε την μισό αιώνα κατοχή και γενοκτονία του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού.
Η δυτική αποικιακή αυτοκρατορία υιοθέτησε ως επί το πλείστον άμεση κατοχή στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Μετά από μεγάλες περιόδους κατοχής, οι κατεχόμενες χώρες ξεκίνησαν τον αγώνα τους για ανεξαρτησία. Πολλές από αυτές τις χώρες συνέχισαν να βρίσκονται υπό την επιρροή της αποικιακής κουλτούρας παρά την ανεξαρτησία τους.
Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν ο ηγέτης της δυτικής αποικιοκρατίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η διάκριση μεταξύ «εμείς και οι άλλοι» που γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη συνεχίζει να ισχύει.
Η είσοδος της δυτικής κουλτούρας στην Τουρκία
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο καταλήφθηκαν και τα εδάφη της Ανατολίας.
Οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Ιταλοί και οι Έλληνες είχαν φέρει μπότες στα εδάφη μας. Ως αποτέλεσμα του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα μας.
Ωστόσο, καθώς οι αποικιακές δυνάμεις γνώριζαν πολύ καλά τις δυνατότητες της Τουρκίας ως υπολειμματικής χώρας της αυτοκρατορίας, πιστεύω ότι είχαν ήδη αρχίσει να εισβάλλουν στη νοοτροπία των Τούρκων διανοουμένων για να σκοτίσουν το μέλλον της Τουρκίας και να το κρατήσουν στα χέρια τους.
Σε αυτή τη διαδικασία του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, το εκπαιδευτικό σύστημα είχε στόχο να επιβάλει τον δυτικό πολιτισμό.
Δεκάδες ξένα κολέγια που ιδρύθηκαν στην Ανατολία πριν από δύο αιώνες ανέλαβαν το έργο να αναθρέψουν μια αποικιακή διανοούμενη τάξη.
Λαμβάνοντας υπόψη το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με δυτικού τύπου κράτος μπορεί να αναχθεί στο διάταγμα του Τανζιμάτ.
Ως αποτέλεσμα, μια τέτοια πνευματική άρχουσα τάξη εμφανίστηκε στην Τουρκία που προσκολλήθηκε φανατικά στις δυτικές αξίες.
Ενώ οι συζητήσεις για την φιλελευθεροποίηση, τον εκδημοκρατισμό και ακόμη και τον μεταμοντερνισμό διεξάγονταν εντός της Δύσης, η τάξη των διανοούμενων στην Τουρκία συνέχισε να εξαρτάται από την παραδοσιακή θετικιστική Δύση στη δική της φαντασία.
Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού είναι το εξής:
Κανονικά, όταν εισβάλλετε σε μια χώρα, πρέπει να λάβετε στρατιωτικά και οικονομικά μέτρα για να τη διατηρήσετε. Αλλά όταν γαλουχήσετε μια αποικιακή τάξη, δεν χρειάζεται πλέον να βρίσκεστε στην αποικία σας. Οι άνθρωποι που βάζετε στη διακυβέρνηση θα συνεχίσουν αυτό το έργο για λογαριασμό σας.
Το όνειρο της Τουρκίας- επέκταση και μεγάλη
Από την ημέρα ίδρυσής της, η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν εγκατέλειψε ποτέ την αποστολή της να γίνει ένα μεγάλο κράτος και, για το σκοπό αυτό, το ιδανικό της διατήρησης του εδάφους της και της επέκτασης της οικονομίας και του πληθυσμού της.
Στην πραγματικότητα, μερικές φορές, παρόλο που οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, η μοίρα ενός έθνους καλεί αυτούς τους ηγεμόνες στο μέλλον και την ανάπτυξη.
Όταν κοιτάμε τη Δημοκρατία της Τουρκίας σήμερα, βλέπουμε μια χώρα που έχει διεκδικήσει τον «Αιώνα της Τουρκίας», μιλάει στο ύψος των ματιών με τα μεγάλα κράτη του κόσμου και δεν θεωρεί κανένα κράτος ανώτερο από τον εαυτό της.
Η Τουρκία βρίσκεται στη θέση ενός κράτους που διαδραματίζει βασικούς ρόλους στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας από τη μια πλευρά, στο ζήτημα της Λιβύης, στον Καύκασο, στον πόλεμο Αζερμπαϊτζάν-Αρμενία και σήμερα στον πόλεμο Παλαιστίνης-Ισραήλ από την άλλη.
Είναι πιθανό ότι οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γερμανία ή η Γαλλία δεν φαντάζονταν ότι θα συναντούσαν μια τόσο ισχυρή Τουρκία στον 21ο αιώνα.
Μάχη των δύο τάξεων στην Τουρκία
Ενώ διεξήχθη το δημοψήφισμα για το Προεδρικό Σύστημα στη χώρα μας, φυσικά η αντιπολίτευση είχε επικρίσεις για αυτό το σύστημα.
Όμως, παραδόξως, η αντίθεση στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η αλλαγή συστήματος στη Γερμανία ήταν πολύ πιο φανατική από την αντιπολίτευση στην Τουρκία. Φυσικά, οι αποικιακές δυνάμεις δεν ήθελαν να κοπούν οι φλέβες της 200χρονης γραμμής κηδεμονίας που είχαν ιδρύσει στην Τουρκία.
Σε αυτό το σημείο, δύο τάξεις έχουν εμφανιστεί στην Τουρκία:
Η μία είναι μια τάξη που εμπιστεύεται τη δική της ιστορία, θρησκεία, πολιτισμό και έθνος.
Η άλλη είναι μια τάξη που σπούδασε σε δυτικά κολέγια, πιστεύει στη Δύση και όχι στην Τουρκία και μιλάει και ζει για λογαριασμό τους.
Αυτή η τάξη αντιτάχθηκε στην Τουρκία με λόγους όπως η υπεράσπιση του καθεστώτος και η υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας στις πιο κρίσιμες περιόδους που η Τουρκία εισήλθε σε διεθνείς αγώνες.
Το πιο ενδιαφέρον μέρος ήταν ότι στις προηγούμενες εκλογές, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα έβαλε στην άκρη τον Ατατούρκ για να λάβει υποστήριξη από το Κόμμα Ευτυχίας, τα περιθωριακά αριστερά κόμματα και το Κουρδικό εθνικιστικό Κόμμα Λαϊκής Δημοκρατίας.
Από την άλλη πλευρά, το ΑΚ Κόμμα τοποθέτησε δίπλα-δίπλα τις φωτογραφίες του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ κατά την ανακοίνωση του μανιφέστου για τα 100 χρόνια της Τουρκίας.
Και πάλι, κατά τις τελετές του «Αιώνα της Τουρκίας», επέδειξε μια ταυτότητα που ένωνε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Δημοκρατία αναρτώντας μια τεράστια αφίσα του Ατατούρκ στο συγκρότημα.
Έτσι, άνθρωποι που δεν μπορούσαν να βρουν εχθρούς του Ατατούρκ στην Τουρκία και δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πολιτική κηδεμονίας με την κλασική έννοια πάνω στην Τουρκία, προσπάθησαν να επιστρατεύσουν εχθρότητα προς τον Ατατούρκ από τη Σαουδική Αραβία (σημείωση: στον ποδοσφαιρικό αγώνα με την αφίσα του Ατταρτούρκ)
Φυσικά, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τους σπόρους που φύτεψε η Δυτική Αυτοκρατορία εδώ και 200 χρόνια, τους ανθρώπους που εκπαίδευσε και τα κίνητρα που δημιούργησε σε μερικές δεκαετίες.
Εδώ αναδύεται μια εθνική ιστορική συνείδηση, μια εθνική πολιτιστική συνείδηση και μια μεγάλη κρατική αποστολή.
Αυτή η ευαισθητοποίηση και το όραμα που διατυπώθηκε υπό την ηγεσία του Προέδρου Ερντογάν πρέπει να υποστηριχθεί από πολιτιστικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Γνωρίζουμε ότι κάθε δέντρο υψώνεται στις ρίζες του, και αυτοί οι αποικιοκράτες δεν ονειρεύτηκαν ποτέ καλά πράγματα για άλλα έθνη.
İhsan Aktaş- Yenişafak
—
The Hellenic Information Team
[ad_2]