[ad_1]
Πάλι τα ίδια, σαράντα χρόνια μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Καταδίκες, καταδίκες, καταδίκες, ως να βγαίνουν εργοστασιακά κι οι νεοφανείς πολιτικοί. Ο Πρόεδρος, οι «φρέσκοι» κομματάρχες, οι υπουργοί που δεν ήταν πολιτικοί και έγιναν, οι κομματικές νεολαίες, συστημικές ή μη. Όλοι με έτοιμες ατάκες, ξαναζεσταμένα φαγητά και μια ανυπόφορη μιζέρια που δεν οδηγεί πουθενά.
Δύσκολα εντοπίζεται κάτι διαφορετικό, από την αριστερά στην ακροδεξιά και τούμπαλιν, με ελάχιστα αλλαγμένες σάλτσες για να διατηρούν τις δεξαμενές τους. Καμία διάθεση για κάτι άλλο, πέραν των τετριμμένων περί ομοσπονδίας και μη ομοσπονδίας, λύσης και μη λύσης, αναγνώρισης και μη αναγνώρισης, κατοχής και μη κατοχής. Καμιά διάθεση για τη δημιουργία οράματος ή, έστω, μια υποτυπώδη σιωπή, αφού δεν είχαν τίποτα να πουν.
Κι αυτή τη βαρεμάρα, τη μετριότητα, το τίποτα, κληροδοτούν και στα παιδιά τους, ιδεολογικά ή βιολογικά. Έτσι, αντί οι πορείες των μαθητών, κάθε 15 Νοέμβρη, να μεταφέρουν ένα αντιστασιακό μήνυμα, ένα μήνυμα εναντίον της κατοχής και του φασισμού, ένα μήνυμα ελευθερίας και ειρήνης, μεταφέρουν το μήνυμα της… ομοσπονδίας και άλλων ιδεών της εξουσίας, άκαιρων και παράκαιρων σε τούτη τη στιγμή της ιστορίας. Αντί οι πορείες των μαθητών να μεταφέρουν μήνυμα στην κάθε εξουσία πως η νεολαία δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την ελευθερία, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ειρήνης σε τούτο το ξερονήσι, στέλνει μήνυμα στην άλλη κοινότητα, την ώρα που γιορτάζει την 40ή επέτειο του ψευδοκράτους.
Πάλι τα ίδια, σαράντα χρόνια μετά την ανακήρυξη ενός ψευδοκράτους με το οποίο διαπραγματεύονται οι ηγεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας για να θυμούνται να το καταδικάσουν στις επετείους. Πάλι τα ίδια, την ώρα που η Μέση Ανατολή εδραιώνεται ως κόλαση, οι ηγεσίες των Κυπρίων τα μασούν και επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της ασάφειας, για να μην τις πει αδιάλλακτες ο Τατάρ και ο κάθε Τατάρ. Πάλι τα ίδια, ένα διαρκές μνημόσυνο της πατρίδας, μεμψιμοιρία και οδυρμός για να μη ζητήσουν και τίποτα περισσότερο όσοι έχουν ακόμα στο μυαλό την έγνοια του ελεύθερου μέλλοντος.
Μα φταίει και ο ίδιος ο λαός, κατά το παράδειγμα των μαθητών, που πλαισιώνουν τις κομματικές οργανώσεις και ντύνονται πολιτικάντηδες στα 16 τους αντί να τα κάνουν όλα λίμπα, πρώτα στο λεκτικό τουλάχιστον κομμάτι. Αντί να απαιτήσουν από τον νέο Πρόεδρο να μην ξαναμιλήσει για Κραν Μοντανά αν δεν έχει κάποιο σχέδιο για την απελευθέρωση αυτού του τόπου. Αντί να απαιτήσουν από τους κομματάρχες να μας πουν τι διάολο πατρίδα οραματίζονται και επιμένουν να σταυρώνουν τα χέρια μπροστά στα μικρόφωνα για να καταδικάσουν το ψευδοκράτους. Φταίει κι ο ίδιος ο λαός, που αντικαθιστά το παλαιοκομματικό σύστημα με ένα νεοφανές τίποτα που είτε φορά μαύρα είτε αφήνει μούσι για να θυμίζει καινούργιο πρόγραμμα. Σαράντα χρόνια ανυπόφορης επανάληψης, ως πρόβα για τα πενήντα που συμπληρώνει η εισβολή αλλά δεν φαίνεται να ενοχλείται ο ύπνος κανενός. «Και τι περιμένεις από ανθρώπους που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους;».
Φιλελεύθερος
[ad_2]