Τοῦ κ. Θεοχάρη Ἀποστόλου, Δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ
Ἡ ἄσκηση νόμιμης βίας εἶναι ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῶν κρατικῶν ὀντοτήτων γιὰ τὴν προάσπιση τῆς ἐσωτερικῆς καὶ ἐξωτερικῆς ἀσφαλείας τους.
Τὰ κράτη ὅμως ἀσκοῦν τὴν ἐξουσία αὐτὴ μέσῳ συντεταγμένου τρόπου καὶ σεβόμενα τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ἐφόσον ἡ ἄσκηση τῆς βίας ἀφορᾶ μία ἐπιθετικὴ ἐνέργειά τους σὲ βάρος ἑνὸς ἄλλου κράτους.
Τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, περίπου, εἴμαστε μάρτυρες τῆς ὁλιστικῆς ἀπόφασης ἑνὸς κράτους καὶ Ἔθνους, τοῦ Ἰσραήλ, νὰ ἀντιμετωπίσει συνολικὰ καὶ μὲ τὴ χρήση κάθε μέσου τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς του.
Στὸ ἐσωτερικὸ τελεῖ ἐπιθέσεις, φαινομενικά, πρὸς μία παραστρατιωτικὴ ὀργάνωση, ὅπως ἡ Χαμάς, ποὺ ὄντως ἐπιτέθηκε καὶ τέλεσε βιαιοπραγίες σὲ πολίτες του.
Οἱ ἐπιθετικὲς ἐνέργειές του ἔχουν ὅμως ἐπιπτώσεις σὲ ἄμαχο πληθυσμό. Στὸ ἐξωτερικὸ ἀσκεῖ τὸ «δικαίωμά του» ἐπιτιθέμενο σὲ χῶρες, ὅπως ὁ Λίβανος καὶ προσφάτως τὸ Ἰράν.
Οἱ ἐνέργειές του αὐτὲς ἔχουν προκαλέσει ὄξυνση στὴν περιοχὴ καὶ μία δεδομένη ἀνθρωπιστικὴ κρίση στὸν ἄμαχο πληθυσμὸ τῆς Γάζας. Μάλιστα ὁ πρόεδρός του ἔχει κατηγορηθεῖ ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο γιὰ ἐγκλήματα πολέμου.
Προσφάτως λοιπὸν τὸ Ἰσραὴλ ἀποφάσισε νὰ βομβαρδίσει περιοχὲς ἐντὸς τοῦ Ἰράν. Τὸ Ἰρὰν ἀπαντᾶ στὶς ἐπιθέσεις, μὲ πυραύλους, πρὸς τὸ Ἰσραήλ. Καὶ βέβαια ὅλο αὐτὸ προκαλεῖ θάνατο σὲ ἀθώους ἀνθρώπους καὶ καταστροφὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές.
Μάλιστα ὅλα αὐτὰ γίνονται καὶ στὸ ὄνομα κάποιου θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἰσραήλ, πρὶν τὶς ἐπιθέσεις, προσευχήθηκε στὸ Τοῖχο τῶν Δακρύων, ἐνῶ τὸ Ἰρανικὸ καθεστὼς βαπτίζει, αὐτόκλητα, μάρτυρες τοῦ Ἀλλὰχ τοὺς ἀθώους ἀνθρώπους ποὺ πεθαίνουν.
Ἡ Λυδία Λίθος σὲ τέτοιες καταστάσεις εἶναι πάντα δυσεύρετη καθόσον ὅλοι ἔχουν δίκιο ἢ καλύτερα προβάλλουν τὸ δικό τους δίκιο.
Δὲν τίθεται ἀμφιβολία ὅτι ἡ Χαμὰς ἄσκησε ἄκρατη βία κατὰ ἄμαχου πληθυσμοῦ ἢ ὅτι στὸ Ἰρὰν ὑπάρχει ἕνα θεοκρατικὸ καθεστὼς καὶ ἴσως ἕνα κρυφὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη νομίζω ὅτι τὸ Ἰσραὴλ ὑπερέβη τὰ νόμιμα ὅρια.
Ὅσο γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁπλοὺς πολίτες καλὸ εἶναι νὰ μὴ λαμβάνουμε ἀπόλυτες θέσεις ὑπὲρ ἤ κατὰ τῶν ἀντιμαχόμενων, καθόσον τελικὰ ἡ βία μόνο βία γεννᾶ καὶ αὐτὸ δὲν ὠφελεῖ κανένα ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἁπλοὺς πολίτες.
Θυμίζω τὴν περίφημη “λογικὴ” τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων πρὸς τοὺς συμμάχους τους στὴν Ἀθηναϊκὴ Συμμαχία , ὅταν αὐτοὶ ἀντιδροῦσαν.
Τὸ νόημα τῆς “λογικῆς” τους ἦταν μὲ ἁπλὰ λόγια “…ὑποκύψετε, γιατί ἐμεῖς εἴμαστε πιὸ δυνατοί…”.
Ἂς τὸ ἔχουμε πάντα αὐτὸ στὸ μυαλό μας σὲ κάθε σύρραξη, ἤτοι ὅτι πάντα ὑπερτερεῖ ἢ ἔτσι προβάλλεται τὸ δίκιο τοῦ ἰσχυροῦ ὡς τὸ «Ἀπόλυτο Δίκιο».
Σὲ κάθε ὅμως εὐνομούμενη κοινωνία τὸ ἄδικο τοῦ ἑνὸς δὲν ἀναιρεῖ τὴν ἀνταπάντηση τοῦ ἄλλου. Γιατί διαφορετικὰ ἡ κοινωνία μετατρέπεται σὲ ζούγκλα ποὺ ἐπικρατεῖ ὁ νόμος τοῦ δυνατότερου «θηρίου».
Δυστυχῶς ὅμως τὸ δόγμα ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα εἶναι “Γαία, πυρὶ μειχθήτω”, γιὰ αὐτὸ ἄλλωστε φθάσαμε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο…
Μόνο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, θὰ μποροῦσε νὰ ἀναστρέψει τὴν κατάσταση, μὲ ἀντάλλαγμα δάκρυα μετάνοιάς μας.
