Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἱεροψάλτης
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἕνας ἀκόμη ἱεράρχης συντάσσεται ἢ καλύτερα στοιχίζεται στὴ γραμμὴ τῶν Παρθενομάχων, πιθανὸν ἄθελά του!
Ἂν καὶ ἡ παρακάτω φράση εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὸ χρυσὸ στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ὅμως καλὴ βέβαια καὶ μεγάλη ἀρετὴ εἶναι ἡ παρθενία, ἀλλὰ χωρὶς τὴν ἐλεημοσύνη σὲ τίποτε δὲν ὠφελεῖ ἡ παρθενία», στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν – ποὺ τὴν ἀπομονώνουν – γίνεται καρφὶ μπηγμένο στὸ τίμιο Σῶμα τῆς Παναγίας μας. Τὸ ἀγνοεῖ ὁ Σεβασμιώτατος;
Ἂς θυμίσουμε λοιπὸν ἕνα ἐπίκαιρο λόγο τοῦ νεωτερικοῦ θεολόγου κ. Σταμούλη Χρυσόστομου, σχετικὸ κατὰ πάντα μὲ τὴν ὑπόθεσή μας – γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅλοι μας. Ἰδού: «Τὸ μυστήριο στὴν Ἐκκλησία ὅμως δὲν εἶναι ἡ παρθενία. Τὴν παρθενία τὴ συναντᾶμε παντοῦ, σὲ ὅλα τὰ συστήματα τὰ θρησκευτικὰ ὑπάρχει ἡ παρθενία. Ὁ κόσμος εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τάγματα παρθένων. Ὅμως, ἂς μὴ ξεγελιόμαστε, δὲν σῴζει ἡ παρθενία, ἡ θεομητρότητα σῴζει. Ἐκείνη δηλαδὴ ἡ μήτρα τῆς εὐαισθησίας ποὺ ἀποκαλύπτει πὼς στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μποροῦν νὰ χωρέσουν καὶ τὰ ἀχώρετα. Ἐκείνη ἡ ἀλήθεια ποὺ δείχνει τὸ θαῦμα. Ἡ παρθενία τί κάνει; Εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο, ποὺ δείχνει τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεομητρότητας. Ἐὰν ἡ Μαρία δὲν ἦταν Παρθένος θὰ βγάζαμε ἐκτὸς τοῦ μυστηρίου τὸν Θεό. Ἐὰν δὲν ἦταν παρθένος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ φανεῖ πρὸς τὰ ἔξω ὅτι ἡ σάρκωση ἔγινε καὶ «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», δηλαδὴ χωρὶς σπερματικὴ καταβολή. Τὸ μυστήριο τῆς συνεργίας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου θέλει νὰ δείξει ἡ Ἐκκλησία καὶ σὲ αὐτὴ τὴν προσπάθεια ἐπιστρατεύει κάθε δυνατὸ μέσο καὶ κάθε γλῶσσα. Ἡ παρθενία ἀπὸ μόνη της δὲν λέει τίποτα.» [1]
Δυστυχῶς μέχρι σήμερα δὲν ἀκούσαμε λόγο δεσποτικὸ ἐναντίον τῶν παρθενομάχων, παρὰ μόνο «Λόγια ἀγάπης», ὅπως γιὰ παράδειγμα τὰ παρακάτω λόγια τοῦ Σεβασμιωτάτου: «Μετὰ τὸ τροπάριο «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος», στὰ καθίσματα οἱ πιστοὶ προτρέπονται νὰ ἀγαπήσουν τὸ Νυμφίο καὶ νὰ καλλωπίσουν τὶς λαμπάδες τους «μὲ ἀρετὲς» καὶ «ὀρθὴ πίστη». Ὁ ποιητὴς μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι ἡ λαμπάδα τῶν ἀρετῶν καὶ τῆς ὀρθῆς πίστης εὐπρεπίζεται μόνο, ἀφοῦ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο. Ἡ ἀρετὴ μόνο καρπὸς ἀγάπης μπορεῖ νὰ εἶναι. Ὅποιος δὲν ἀγαπᾶ, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου, «δὲν εἶναι τίποτε», «δὲν ὠφελεῖται τίποτε», γιατί μόνον «ἡ ἀγάπη ἔχει μεγάλη καρδιά, εἶναι εὐεργετική, ἡ ἀγάπη δὲν φθονεῖ, δὲν εἶναι συμφεροντολόγα, δὲν θυμώνει, δὲν μνησικακεῖ, δὲν εἶναι χαιρέκακη, χαίρεται ἀληθινὰ στὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου, ὅλα τὰ ἀνέχεται, ὅλα τὰ πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει» (Α΄ Κορ. 13, 4-7).» (Ὁ Φλωρίνης Εἰρηναῖος) [2].
Ἀγαπητοί, μήπως ὁ Σεβασμιώτατος ἀγνοεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἔθεσε ὡς πρώτη μεγάλη ἐντολὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, δηλαδὴ τὴν ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ καὶ μαζὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον (δηλ. τὴν ἐλεημοσύνη); Ἀλήθεια δὲν εἶναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τὸ νὰ ὁμιλεῖ κάποιος σὲ Ὀρθοδόξους γιὰ «ἀρετές», ὅταν δὲν ἔχει ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ, δηλαδὴ ὅταν μνημονεύει – συγκαλύπτει καὶ δὲν ἀποκαλύπτει τοὺς μεγαλύτερους αἱρετικοὺς τοῦ αἰώνα μας ποὺ συνεργοῦν κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τῆς μητρὸς Αὐτοῦ, ποὺ χωρὶς ντροπὴ τρέχουν (σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη) καὶ λαλοῦν σὲ βάρος τῆς Παρθενίας (τῆς Παρθένου Ἐκκλησίας μας) τὰ μύρια ὅσα;
Ἐν τέλει,
Ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ δὲν ἐργάζεται ἀντιαιρετικὰ εἶναι ἢ ὄχι «νεκρός», ἀκόμη κι ἂν εἶναι «Παρθένος»;
Ἔλεος Σεβασμιώτατε, πεῖτε κάτι, ἀφῆστε τὴν φλογέρα καὶ πᾶρτε τὴν σφενδόνη… Ἀπὸ τέτοια ἐλεημοσύνη ἔχει ἀνάγκη ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, εἰδικὰ τώρα ποὺ περισσότερο ἀπὸ ποτὲ βάλλεται ἡ ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ του!
Υ.Γ.:
«Ὅμως καλὴ βέβαια καὶ μεγάλη ἀρετὴ εἶναι ἡ παρθενία, ἀλλὰ χωρὶς τὴν (ἀντιαιρετικὴ) ἐλεημοσύνη σὲ τίποτε δὲν ὠφελεῖ ἡ παρθενία. Οἱ φρόνιμες Παρθένες εἶχαν τὴν παρθενία, ἀλλὰ εἶχαν καὶ τὴν ἐλεημοσύνη σὰν δύο φτερά, ἐνῷ οἱ ἄφρονες (ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ) εἶχαν τὴν παρθενία, τὴ μεγάλη ἀρετή, καὶ τὸν μεγάλο κόπο κατόρθωσαν ἀλλὰ τὸν μικρὸ κόπο, δηλαδὴ τὴν ἐλεημοσύνη, δὲν τὴν ἔκαμαν.»…
Σημειώσεις:
[1] antidosis.wordpress.com [2] eordaia.org
