[ad_1]
Αν και πάντοτε η έννοια “καλός” και “κακός” άνθρωπος δε με κάλυψε ιδιαίτερα, παίρνω το θάρρος να ξετυλίξω σκέψεις μου σχετικά με το ποιον άνθρωπο θα μπορούσα να θεωρήσω κακό.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ατελή όντα, με φθαρτότητα η οποία δεν αγγίζει μονάχα την υλική μας υπόσταση η οποία φθείρεται με το χρόνο και τερματίζεται με το θάνατο. Η φθαρτότητα αγγίζει και την άυλη υπόστασή μας. Οι άνθρωποι είμαστε όντα με χαρίσματα αλλά και με αδυναμίες, με σπουδαίες στιγμές που μας ανεβάζουν στον Παράδεισο και αδύναμες στιγμές οι οποίες μας εγκλωβίζουν μέσα σε μία προσωπική Κόλαση.
Advertisment
Δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς λάθη, παραπτώματα και άτυχες στιγμές, διότι η ανθρώπινη φύση μας είναι ατελής. Όλοι μας πέφτουμε, σκοντάφτουμε σε ατυχείς συμπεριφορές, συμπεριφερόμαστε μικρά και ανώριμα. Κανείς δεν ξεφεύγει από τις μικροπρεπείς στιγμές και τα λάθη που άλλοτε είναι μικρά και άλλοτε μεγαλύτερης σημασίας, έως και εγκληματικά.
Κατά την αντίληψή μου, όλοι οι άνθρωποι είναι “καλοί” και “κακοί”. Είμαστε πλανήτες φωτισμένοι αλλά και άβυσσοι σκοτεινές. Όλοι έχουμε φωτεινές και σκοτεινές πλευρές, με το ζητούμενο να είναι ποια από τις δύο υπερτερεί και βρίσκεται σε ένα πιο μόνιμο και επαναλαμβανόμενο μοτίβο έναντι της άλλης.
Η έννοια του “κακού ανθρώπου”, για εμένα, είναι διαφορετική από τη θεώρηση με ηθικιστικούς όρους και θρησκευτικές αντιλήψεις. Προσωπικά, θεωρώ το βασικό που διαφοροποιεί τον καλό από τον κακό άνθρωπο (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο), είναι η επίγνωση και η αναγνώριση των λαθών. Όχι η απουσία τους ή η τελειότητά μας.
Advertisment
Ο “κακός” άνθρωπος είναι εκείνος που εγκλωβίζεται στα λάθη του, δεν τα αναγνωρίζει και δεν αισθάνεται υπεύθυνος για τις συνέπειες αυτών. Δεν τίθεται θέμα για κάποιο αλάθητο; όλοι κάνουμε λάθη. Η κακία ή η καλοσύνη έγκειται στο πόσο και αν τα αναγνωρίζουμε.
Ο “κακός” άνθρωπος παγιδεύεται σε μία αλαζονεία τελειότητας; δεν αποδέχεται τις τραυματικές συνέπειες των πράξεών του σε άλλους ανθρώπους, επιρρίπτονας την ευθύνη για τη συναισθηματική πληγή στους ίδιους; εκείνοι είναι υπερευαίσθητοι, ερμηνεύουν λανθασμένα, είναι υπερβολικοί. Ο καλός άνθρωπος είναι ατελής; απλά πιο δεκτικός στην αποδοχή των λαθών και των ατυχών στιγμών του.
Η έννοια του κακού ανθρώπου στη δική μου αντίληψη, είναι η μη αποδοχή των αδυναμιών και των ατελειών του, η μη αναγνώριση των λαθών του. Αυτό δεν είναι μόνο κακό, αλλά και αρχή πολλών δεινών και προβλημάτων, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Ας είμαστε καλοί άνθρωποι, το οποίο δεν υπονοεί τελειότητα; η μεγαλύτερη πράξη καλοσύνης είναι η προσπάθεια διόρθωσης των λαθών μας..
[ad_2]