[ad_1]
Πολλές φορές στη ζωή μας ζητάμε από ανθρώπους γύρω μας να μας ικανοποιήσουν μια ανάγκη, ένα θέλω μας και η απάντηση που λαμβάνουμε είναι όχι. Είτε μας αποφεύγουν διακριτικά. Κι εμείς μένουμε μόνοι εκεί προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά, ή μας κυριεύει ο εγωισμός μας και κατηγορούμε τον άλλο άνθρωπο που δεν κάλυψε το θέλω μας.
Το πρώτο στάδιο εδώ είναι να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, τα λόγια μας και να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε αν εκφράσαμε το θέλω μας, την ανάγκη μας σε τέτοιο επίπεδο ώστε ο άνθρωπος απέναντι μας να το κατάλαβε. Δηλαδή, εγώ έχω ένα αίτημα. Αιτούμαι ένα θέλω μου, μια ανάγκη μου που εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έχει ανάγκη να καλυφθεί. Για παράδειγμα. Εγώ θέλω να πάω να φάω ένα παγωτό. Πως θα επικοινωνήσω το θέλω μου σε έναν άλλο άνθρωπο ώστε να καταλάβει την ανάγκη μου; Θα του πω «Θες να πάμε να φάμε ένα παγωτό;».
Advertisment
Όμως εδώ, επειδή ο νους μας είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να δίνει λύσεις με τη συγκεκριμένη πρόταση ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη μου για παγωτό. Υπάρχει η πιθανότητα να αρχίσει να κάνει σενάρια, όπως για παράδειγμα, πως βαριέμαι δεν έχω τι να κάνω και απλά πρότεινα κάτι. Δεν του εξηγώ με αυτή την πρόταση πως εγώ θέλω να φάω παγωτό.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω πως όλοι μα όλοι οι άνθρωποι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε γεννηθεί με την αρετή της προσφοράς. Μας δίνει χαρά και θέλουμε να προσφέρουμε στους άλλους ανθρώπους ανιδιοτελώς. Έχουμε γεννηθεί έτσι ώστε να προσφέρουμε. Και αυτό το αναφέρω γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που θα του ζητήσεις να καλύψει μια ανάγκη σου, ένα θέλω σου και να σου αρνηθεί. Ο σκοπός όμως είναι να προσφέρω από την καρδιά μου, με αρετή, και όχι για να χειριστώ ή επειδή φοβάμαι.
Καταλήγουμε λοιπόν αρχικά, στο ότι όταν εκφράζω την ανάγκη μου, το θέλω μου, όταν το επικοινωνώ σίγουρα θα λάβω. Χρειάζεται να εκφράσω αυτό που θέλω όμως. Χωρίς ασάφεια και πιθανότητα για σενάρια. Στο παραπάνω παράδειγμα η πρόταση χρειάζεται να γίνει ως εξής: «Θέλω να φάω ένα παγωτό. Θες να πάμε μαζί;» Μικρή διαφορά στην πρόταση, μεγάλη ουσία στην αλλαγή του αποτελέσματος.
Advertisment
Στο δεύτερο στάδιο θέλω να σε οδηγήσω σε μια απελευθέρωση συναισθηματική. Όταν απλά έχω ένα αίτημα, επικοινωνώ την ανάγκη μου και συνειδητοποιώ πως ο άλλος άνθρωπος θα μου την καλύψει από την καρδιά του με χαρά, αν την ώρα που του προτείνω εγώ και δεν μπορεί δεν χρειάζεται να θυμώσω ούτε να νιώσω απόρριψη. Αφού κατανοώ πως εκείνη τη στιγμή η δική του ανάγκη είναι διαφορετική από τη δική μου.
Τί συμβαίνει όμως στην περίπτωση που θυμώσω και νιώσω απόρριψη; Εκείνη τη στιγμή είναι που ξεκινάει η απαίτηση. Απαιτώ από τον άλλο άνθρωπο να καλύψει το θέλω το δικό μου. Θεωρώ πως είναι υποχρεωμένος, θυμώνω, νιώθω απόρριψη και συνήθως καταλήγω να μην καλύπτω ούτε εγώ ο ίδιος την ανάγκη μου. Δηλαδή δεν θα πάω ούτε μόνη μου να αγοράσω παγωτό που θέλω να φάω, επειδή ο άλλος δεν μπορεί, και έτσι μένω μετέωρος και χωρίς να ικανοποιήσω εγώ το θέλω μου.
Ο πρώτος και ο μοναδικός άνθρωπος που είναι υποχρεωμένος να καλύψει τις ανάγκες μου είμαι εγώ η ίδια! Αν δεν καλύψω εγώ τα θέλω μου, θα απαιτώ μια ζωή να καλύψω οι άλλοι τις δικές μου ανάγκες, συνήθως και χωρίς να τις επικοινωνώ (έχω και την απαίτηση ενδόμυχα να καταλάβουν οι άλλοι τι θέλω εγώ «Αν ενδιαφερότανε για μένα θα ήξερε!» ή «Αν με αγαπούσε θα μου έφερνε μια σοκολάτα που την έχω ανάγκη»). Ο δυστυχής όμως που δεν άκουσε ποτέ από εσένα τόσα χρόνια τι είναι αυτό που θες πραγματικά, πως θα καταλάβε;
Και γιατί εγώ έχω την απαίτηση να μου καλύψει ο άλλος άνθρωπος την ανάγκη μου; Αυτό μας οδηγεί λίγο πιο βαθιά στο υποσυνείδητο και έχει να κάνει με το αν καλύφθηκαν οι ανάγκες μας στην παιδική μας ηλικία. Αν είμαι ένας άνθρωπος που έχει υποστεί ματαίωση αναγκών ως παιδί σίγουρα θα καταλήξω νάρκισσος ή θύμα του νάρκισσου. (έχει γίνει Must της εποχής αυτή η ταμπέλα!)
Ακόμα και να καλυφθεί η ανάγκη μου μέσα από την απαίτηση αυτό σίγουρα θα οδηγήσει σε έναν κρυφό πόλεμο που θα οδηγήσει σε άσχημα και για τους δυο αποτελέσματα. «Κοίτα εγώ τι έκανα για σένα» «Έκανες κάτι και μου το χτυπάς» κτλ. Ένας φαύλος κύκλος πολέμου, που δυστυχώς θα καταλήξουν και οι δυο πεσόντες.
Επίσης, το να έχω εμμονή να καλύψει το θέλω μου ένας συγκεκριμένος άνθρωπος κάτι σημαίνει για εμένα. Γιατί έχω προσκόλληση να μου καλύψει ΕΝΑΣ άνθρωπος την ανάγκη μου; Και τελικά πως αγαπάω αυτό τον άνθρωπο; Επειδή μου καλύπτει τις ανάγκες μου; Και όταν αυτές δεν καλυφθούν; Σταματάω να νιώθω συναισθήματα; Ξεκινάω και τον κρίνω; Τον αποδέχομαι; Και πως ένα άνθρωπος θα καλύψει όλες μου τις ανάγκες; Όταν δεν μπορώ εγώ η ίδια καλά καλά να το κάνω για τον ίδιο μου τον εαυτό; Πως έχω την απαίτηση να το κάνει ο άλλος για εμένα, ενώ εγώ είμαι υποχρεωμένη να προσφέρω στον εαυτό μου;
Και τελικά έχω αίτηση για να καλυφθεί η ανάγκη μου; Ή απαίτηση, που προέρχεται από το τραύμα της παιδικής μου ηλικίας;
Καταλήγοντας, αρχικά χρειάζεται να δώσω προτεραιότητα στον εαυτό μου και να καλύψω τις ανάγκες μου εγώ για εμένα. Και οποιαδήποτε ανάγκη σχετίζεται με τον συνάνθρωπο μου, να συνειδητοποιήσω πως μόνο μέσα από την αρετή της προσφοράς θα έχει χαρά και για τους δυο μας το αποτέλεσμα. Μέσα από την καρδιά προσφέρω ανιδιοτελώς! Μέσα από το νου, περιμένω αντάλλαγμα!
Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου | Πιστοποιημένη Ενεργειακή Ψυχοθεραπεύτρια (ThetaHealing – Access Bars) | Πιστοποιημένη Δασκάλα Hatha Yoga | Σύμβουλος της Γεωμετρίας της Ψυχής
[ad_2]