Παναθηναϊκός: Απαραίτητα τα βήματα, αλλά χρειάζονται και άλματα | Blog – Γιώργος Κούβαρης

Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για την «τσάμπα ήττα» του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι αλλά εξηγεί ότι η εμφάνιση της ομάδας στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα ήταν ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Αν και θα πρέπει να μετουσιώνονται αυτά τα ματς σε νίκες.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά με τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα στο Βελιγράδι, μόνο μια λέξη μου βγήκε αυθόρμητα: «Γ…ωτο!» Και ξέρετε γιατί; Επειδή ήμουν σίγουρος μέσα μου ότι ο Παναθηναϊκός θα έχανε το ματς στην παράταση.

Κλειστό rotation, οι παίκτες είχαν αφήσει και τα… συκώτια τους στο παρκέ της «Stark Arena», δεν υπήρχε καθόλου ενέργεια, είχαν «αδειάσει» σωματικά και ψυχολογικά ενώ την ίδια ώρα οι γηπεδούχοι έπαιρναν ενέργεια από την εξέδρα (σ.σ. όπως κάνει και ο Παναθηναϊκός σε ανάλογες καταστάσεις στο ΟΑΚΑ), είχαν το μομέντουμ και μόνο αν ερχόντουσαν τα πάνω-κάτω θα άλλαζαν τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί.

Και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός θα έχει να θυμάται τα πρώτα 36 λεπτά του αγώνα. Δηλαδή το διάστημα όπου έδειξε χαρακτήρα, έπαιξε κατά διαστήματα καλό μπάσκετ, δεν παρασυρόταν από το… ωστικό κύμα της «καυτής έδρας» της Παρτίζαν και είχε γίνει το «αφεντικό» του αγώνα. Ύστερα από πολύ καιρό, ύστερα από χρόνια για την ακρίβεια, η εικόνα του αγώνα στην κανονική (το τονίζω) διάρκεια, σε έκανε να πιστέψεις ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα το έχανε το ματς. Για την παράταση, σας τα είπα. Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Άλλες φορές και δη την πρόσφατη προηγούμενη τριετία, οι «πράσινοι» δεν άφηναν αυτήν την εντύπωση όταν έλεγχαν απόλυτα ένα παιχνίδι. Ήξερες ότι κάτι θα γινόταν στο τέλος και θα έχαναν. Να μου πείτε, το ίδιο δεν έγινε και τώρα; Δεν έγινε… κάτι στο τέλος και ο Παναθηναϊκός γνώρισε την ήττα; Ναι, σύμφωνοι. Όμως δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση της αβεβαιότητας κατά τη διάρκεια του αγώνα και δη ο τρόπο με τον οποίο εξελισσόταν. Το αντίθετο θα έλεγα. Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχες να περιμένεις κάτι. Φέτος, έχεις. Και γι’ αυτό έχει αναπτυχθεί αυτό το αίσθημα της αισιοδοξίας αλλά και της αυτοπεποίθησης για την ομάδα.

Δεν μουτζούρωσαν το γραπτό, αλλά…

Είχα γράψει πολλές φορές ότι ο Παναθηναϊκός θα δώσει «εξετάσεις» στα παιχνίδια που έρχονται μετά το 3/3 του ΟΑΚΑ και το συνολικό 4/4 εάν συνυπολογιστεί και η νίκη στο Βερολίνο. Τόσο όσον αφορά το αποτέλεσμα, όσο -και περισσότερο- όσον αφορά το πρόσωπο που θα παρουσίαζε η ομάδα στα δύσκολα παιχνίδια που θα ακολουθούσαν. Σε Βελιγράδι, Κωνσταντινούπολη και Ρεάλ στο ΟΑΚΑ πριν ξεκινήσει νέο… ευρωπαϊκό tour σε Λιόν, Μονακό και Μιλάνο. Μιλάμε για πρόγραμμα… φωτιά. Ένα «πακέτο» αγώνων όπου οι «πράσινοι» θα τεστάρουν τις δυνάμεις τους και θα περάσουν από το πρώτο γερό «crash test» της φετινής Euroleague.

Απέναντι στην Παρτίζαν δεν μουτζούρωσαν το γραπτό τους. Πήραν καλό βαθμό. Σε καμία περίπτωση άριστα, αλλά σίγουρα καλό βαθμό. Και μάλιστα σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες της διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός έδειξε να βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση. Έκανε ένα μικρό βήμα, αν και θα μπορούσε να κάνει μεγάλο άλμα. Και τώρα να μιλούσαμε από τελείως διαφορετική βάση. Τα έχει ανάγκη αυτά τα άλματα η ομάδα προκειμένου να περάσει στο «επόμενο επίπεδο» και να κάνει το παραπάνω βήμα.

Οι νίκες είναι αυτές που θα «γεμίζουν» το σακούλι της σεζόν. Και οι νίκες είναι αυτές που θα δείξουν κατά πόσο ήταν πετυχημένη η χρονιά στην Euroleague ή όχι από τη στιγμή που ο πήχης έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλά. Όχι από εμένα ή από εσάς. Από τον ίδιο τον Αταμάν. Και ομολογώ ότι αν βάλουμε κάτω όλα τα δεδομένα, δηλαδή ομάδα 12 νέων παικτών, ομάδα καινούργιου προπονητή, τη προσθήκη του Ναν ύστερα από ενάμιση μήνα κ.ο.κ., ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε καλό δρόμο. Στον σωστό δρόμο. Και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για να σας πω την πάσα μου αλήθεια, το μπάσκετ που έχει αρχίσει να παίζει ο Παναθηναϊκός, το περίμενα ύστερα από έναν μήνα από σήμερα.

Το να χάσει ένα ματς στο Βελιγράδι από την Παρτίζαν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στις λεπτομέρειες και έχοντας γίνει το αφεντικό του αγώνα για 36 λεπτά, είναι μια πολύ καλή ένδειξη. Αρκεί να υπάρχει και συνέχεια. Γιατί είπαμε. Καλές οι προσπάθειες, ακόμα πιο καλές οι ελκυστικές εμφανίσεις, αλλά χρειάζονται οι νίκες. Όχι ΚΑΙ οι νίκες αλλά ΟΙ νίκες. Τώρα αν πάει στην Κωνσταντινούπολη την άλλη εβδομάδα και παρουσιάσει ένα κακό πρόσωπο, εφάμιλλο με αυτά απέναντι σε Φενέρ ή Μπαρτσελόνα, εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε και να τα συζητήσουμε. Τότε θα μιλάμε για πισωγύρισμα. Αν και όπως ανέφερα και προηγουμένως, είναι μεγάλος και δύσκολος ο Δεκέμβρης. Συν το γεγονός ότι ακόμα βρισκόμαστε στο 1/3 (και ούτε) της φετινής σεζόν. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας!

Η προσαρμογή του Ναν και το… λάθος με τον Σλούκα

Τώρα όσον αφορά το παιχνίδι με την Παρτίζαν. Κρατάω ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε πολύ κοντά στη νίκη έχοντας τον Σλούκα σε κακό βράδυ. Ο Έλληνας γκαρντ δεν βοήθησε «εκτελεστικά», ήταν πολύ άστοχος με 2/9 σουτ και αφαίρεσε μεγάλη δυναμική από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Αν και έβγαλε κάποιες pick n roll συνεργασίες με τον Λεσόρ. Βέβαια ακόμα και ο Σλούκας που δεν είναι στην βραδιά του, έπρεπε να είναι στο παρκέ στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Και αυτό -θεωρώ- ότι στοίχισε στον Παναθηναϊκό.

Ο Κέντρικ Ναν ναι μεν ξεδίπλωσε το επιθετικό του ταλέντο και τους ουκ ολίγους τρόπους που έχει για να σκοράρει αλλά ακόμα χρειάζεται χρόνο για να αφομοιώσει την ευρωπαϊκή νοοτροπία και δη στην Euroleague. Μπορεί να έχει τεράστια αυτοπεποίθηση αλλά χρειάζεται και το… χαλινάρι. Το «καθαρό μυαλό». Το «know how» στην Euroleague.

Και αν κάποιος το έχει και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό, αυτός είναι ο Σλούκας. Με τα «εάν» και τα «εφόσον» δεν γράφεται καμία ιστορία αλλά ενδεχομένως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί τελείως διαφορετικά αν ο (κατα τ’ άλλα πολύ καλός) Ναν είχε πάρει ανάσες στον πάγκο για τα (πιο) σίγουρα χέρια του αρχηγού του Παναθηναϊκού.

Από εκεί και πέρα φάνηκε ξεκάθαρα το πόσο λείπει ο Χουάντσο. Ο Μήτογλου έμεινε στο παρκέ 41 λεπτά. Και ειδικά στην παράταση ήταν ξεκάθαρο ότι είχε… παραδώσει σώμα και πνεύμα. Πιο χαρακτηριστική φάση όταν απέτυχε να σκοράρει δύο φορές κάτω από το καλάθι. Όπως φαίνεται δεν εμπιστεύεται ακόμα πολύ τον Μαντζούκα με αποτέλεσμα να παίζει ο Παναθηναϊκός μ’ ένα τεσσάρι. Και όταν τα ματς πηγαίνουν στην κόψη του ξυραφιού, η εξάντληση από την υπερπροσπάθεια είναι έκδηλη. Και το πληρώνει.

Χρειάζονται (και) ανάσες

Ενδεχομένως να δούμε το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται στο άμεσο μέλλον. Το ίδιο ισχύει και για τον Γκραντ. Και για τον Γκριγκόνις. Παίκτες με 40 και 39 λεπτά συμμετοχής. Προσωπικά καταλαβαίνω ότι ο Αταμάν εμπιστεύεται συγκεκριμένους παίκτες. Όμως είναι απαραίτητη και η διαχείριση. Στην τελική ο Βιλντόζα δεν είναι παίκτης των 10 λεπτών και ούτε αποκτήθηκε για να είναι παίκτης των 10 λεπτών. Για τον Λεσόρ και το γεγονός ότι αγωνίστηκε σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, απάντησε ο ίδιος ο προπονητής. Ήταν επιθυμία του παίκτη και από τη στιγμή που έπαιζε καλά, δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσουμε κάτι περισσότερο.

Όμως δεν γίνεται να μην σταθούμε και στο γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δέχτηκε πόντους με πανομοιότυπο τρόπο στο σερί της Παρτίζαν με το οποίο επέστρεψε στο ματς και μπόρεσε να το στείλει στην παράταση. Τα iso του Πάντερ και του Ντοζίερ «σκότωσαν» τους «πράσινους» που είχαν μείνει από δυνάμεις και «φρέσκα» πόδια, με τον πρώτο να μετατρέπεται ως ο κύριος υπεύθυνος για την αλλαγή της εικόνας της ομάδας του. Και βγάζοντας παράλληλα την αδυναμία της ελληνικής ομάδας στην άμυνα, απόρροια της κούρασης των περισσοτέρων παικτών.

Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί ενέργεια. Θα πρέπει να φορτίσει τις μπαταρίες γιατί ακολουθεί μια πολύ πιο απαιτητική εβδομάδα κόντρα σε Εφές στην Κωνσταντινούπολη και Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ. Οτιδήποτε λιγότερο από 1/2 θα φέρει τον Παναθηναϊκό ένα βήμα πιο πίσω από τα άλματα που ήθελε και προσπαθούσε να κάνει. Όχι ότι θα χάσει κάτι εάν κάνει το 0/2 και συνολικά το 0/3 αλλά είπαμε. Στοχεύει ψηλά φέτος. Με το 2/2 θα «σβήσει» και την ήττα από την Μακάμπι στο ΟΑΚΑ…