[ad_1]
«Οι προκριματικές εκλογές στην Αϊόβα δημιουργούν μία νέα δυναμική», σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung. «Και αυτή είναι αρκετή για να κινήσει τη φαντασία και για να επηρεάσει ψηφοφόρους ενόψει των επόμενων προκριματικών εκλογών. Ωστόσο οι πλειοψηφίες, είτε στο εσωτερικό του κόμματος είτε για τις ίδιες τις προεδρικές εκλογές, δεν μετατοπίζονται έτσι». Σε κάθε περίπτωση όμως «η Αϊόβα έδειξε πως το κίνημα του Τραμπ έχει τεράστιες δυνατότητες κινητοποίησης, όπως και μία σταθερή πλειοψηφία: ο Ντόναλντ Τραμπ έχει του χεριού του αυτό που κάποτε ονομαζόταν Ρεπουμπλικανικό Κόμμα».
Το σίγουρο είναι πως ο Τραμπ έχει καταφέρει «να φυτέψει στα μυαλά των ανθρώπων την εικόνα που έχει ο ίδιος για την Αμερική: μία χώρα σε οικονομική δυσπραγία, έρμαιο των διαθέσεων της διεθνούς πολιτικής και υπό τη μεγαλύτερη δυνατή μεταναστευτική πίεση. Δημιουργείται έτσι ένα σκηνικό κατάρρευσης της παλιάς καλής Αμερικής και της ανόδου μίας προοδευτικής-φιλελεύθερης κλίκας καλοθελητών που ξεπουλάνε τις αξίες της χώρας και χλευάζουν τους εργαζόμενους». Πρόκειται μάλιστα για ένα δίπολο το οποίο μονάχα θα εντείνεται μέχρι τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Και στο τέλος «το ζήτημα δεν θα αφορά το εάν ο Τζο Μπάιντεν είναι υπερβολικά μεγάλης ηλικίας ή η οικονομική του πολιτική μονόπλευρη. Στο τέλος οι Η.Π.Α. θα κληθούν να απαντήσουν μονάχα σε ένα ερώτημα: Θέλετε αυτόν τον Τραμπ;»
Ο Τραμπ κινητοποιεί τους οπαδούς του όσο κανείς
Η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt εκτιμά από την πλευρά της πως «η ώθηση που παίρνει ο Τραμπ από τις εκλογές στην Αϊόβα σύντομα δεν θα αφήσει περιθώρια εναλλακτικών επιλογών στους Ρεπουμπλικάνους. […] Το 2016, προτού εκλεγεί πρόεδρος, ο Τραμπ έχασε εκεί από τον Τεντ Κρουζ. Οκτώ χρόνια αργότερα κέρδισε με ποσοστό ρεκόρ, γεγονός που καταδεικνύει ότι ο Τραμπ κατέχει τη δύναμη της κινητοποίησης του κόσμου όσο κανένας άλλος». Από το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα συνάγεται όμως και ένα ακόμη ανησυχητικό συμπέρασμα: «Τα συνήθη μέτρα και σταθμά της πολιτικής δεν ισχύουν στην περίπτωση του Τραμπ, τον οποίο εμπιστεύεται το 60% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων, παρ’ ότι απειλείται με ποινή φυλάκισης.
Εν τέλει είναι σχεδόν αδιάφορο εάν η Χέιλι και ο ΝτεΣάντις θα αντέξουν λίγο ακόμη ρίχνοντας κάνα δύο εκατομμύρια στις υπόλοιπες πολιτείες όπου πρόκειται να διεξαχθούν προκριματικές εκλογές. Διότι ούτως ή άλλως όλα περιστρέφονται γύρω από τον Τραμπ, κανείς δεν μπορεί να τον προσπεράσει. Γι’ αυτό και το ζήτημα δεν είναι μάλλον το εάν ο Τραμπ θα είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές, αλλά το με ποιον θα τρέξει ως “running mate”, ως υποψήφιο δηλαδή για την Αντιπροεδρία», καταλήγει η HB.
Είναι λύση η απαγόρευση της AfD;
Τις τελευταίες ημέρες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους της Γερμανίας, διαδηλώνοντας ενάντια στην ακροδεξιά και την AfD. Ακόμη, περισσότεροι από 970.000 πολίτες συνυπογράφουν επιστολή προς τον κυβερνητικό συνασπισμό, στην οποία ζητούν από την κυβέρνηση να προσφύγει στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης κατά της τοπικής οργάνωσης της AfD στο κρατίδιο της Θουριγγίας, όπως και του επικεφαλής της Κ.Ο. του κόμματος στο τοπικό κοινοβούλιο, Μπγερν Χέκε, γνωστού για τις αμφιλεγόμενες έως νεοναζιστικές του θέσεις.
Κατά τη Süddeutsche Zeitung «είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν εναντίον της AfD στο Πότσνταμ, τη Λειψία, την Έσση και το Ρόστοκ, […] όπως και το ότι περισσότεροι από 970.000 άνθρωποι υπέγραψαν την αίτηση προς τη γερμανική κυβέρνηση».
Όσο για το τελευταίο πάντως, η tageszeitung διαφωνεί κάθετα: Το αίτημα της απαγόρευσης της AfD «δεν αποτελεί αιτία για αντιφασιστικό ενθουσιασμό, αλλά αντιθέτως λόγο για ύψιστη δημοκρατική ανησυχία. Τα θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα έχουν μικρή αξία, εάν μπορούν να αφαιρεθούν από εκείνους που τα χρειάζονται περισσότερο λόγω της αντίθεσής τους προς την υπάρχουσα πολιτική πλειοψηφία». Όσον αφορά το επίμαχο άρθρο 18 του Συντάγματος, αυτό είναι περισσότερο «κατάλοιπο ενός αυταρχικού τρόπου σκέψης, που πρέπει να καταργηθεί επειγόντως, προτού εφαρμοστεί για πρώτη φορά».
Με την taz φαίνεται να συμφωνεί και η Frankfurter Allgemeine Zeitung: η λύση δεν είναι η απαγόρευση του κόμματος. Απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής «σε καμία δεν φαίνεται να είναι τόσο χαμηλή η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, όσο είναι στη Γερμανία, ώστε να απαιτείται η απαγόρευση κομμάτων παρόμοιων με την AfD. Η απαγόρευση είναι το μέσο που επιλέγουν όσοι δεν ξέρουν πια πώς να βοηθήσουν τον εαυτό τους».
πηγή: Deutsche Welle
[ad_2]