[ad_1]
Ο Γιώργος Τσακίρης γράφει για τη συμπλήρωση 100 χρόνων της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως και το πόσο θα ήθελε να ήταν μαζί με όσους έφυγαν, έστω για μια μέρα, μια ώρα, μια στιγμή…
Είναι αργά, ξημερώνει σιγά – σιγά και εγώ εδώ, στα σκοτεινά, στη τόση ησυχία, μπροστά από έναν υπολογιστή και με τη σκέψη μου σε Εκείνη, που συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και πρέπει να γράψω για το Μεγαλείο Της… Στο γραφείο πάνω εκατοντάδες στιγμές Της σε φωτογραφίες, στο μυαλό μου χιλιάδες εικόνες από μωρό παιδί μέχρι τα τώρα μου, στην καρδιά απόλυτη και ολοκληρωτική αγάπη, για τα τρία γράμματα που μας έχουν σημαδέψει τη ζωή… Μοιάζει εύκολο να μιλάς για τη συμπλήρωση ενός αιώνα ΑΕΚ, φαντάζει χαλαρό να γράψεις για την ιστορία της που για πολλά χρόνια είναι κοινή με τη δική σου, τη ζεις μαζί Της, όμως στο τέλος και όταν μένεις μόνος επιβεβαιώνεται και αποδεικνύεται πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να χωρέσεις και να ταιριάξεις τόσα πολλά σε τόσο λίγο χώρο και χρόνο. Δεν γίνεται όσο και να επιχειρήσει κανείς να τακτοποιήσει τις σκέψεις του, είναι ανέφικτο, αδύνατο, μα ας το προσπαθήσω, για χάρη Της…
Είναι τόσα τα πρόσωπα γύρω από την ΑΕΚ, πόσο μάλλον εκείνα που αφορούν άμεσα τη μοναχοκόρη της Προσφυγιάς, αλλά και τόσα πολλά τα γεγονότα, οι στιγμές και επαναλαμβάνω δεν εστιάζω σε εκείνες που αφορούν αποκλειστικά όσα έχουμε ζήσει από την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, αλλά τα δικά μας που συμβαίνουν, είτε για Αυτή, είτε χάρη σε Αυτή, είτε με Αυτή… Η ζωή μου όλη είναι πραγματικά γύρω και μέσα, αλλά γύρω και έξω, από τον Δικέφαλο, από όταν ήμουνα μικρό παιδί και ξεκινούσε αυτό το ταξίδι, έως τώρα που μεγάλωσα και άλλαξαν πολλά, μα το μόνο που δεν άλλαξε, γνωρίζετε τη συνέχεια θαρρώ, δεν χρειάζεται να συνεχίσω… Απόλυτα ανέφικτο να βάλω σε τάξη τις σκέψεις και αλήθεια τέτοιες μέρες δεν χρειάζεται να το κάνει κάποιος αυτό: πρέπει το συναίσθημα να …μιλάει ελεύθερα.
Τα γενέθλια της ΑΕΚ λοιπόν, ένας αιώνας ΑΕΚ για την ακρίβεια και εννοείται πως αυτή τη μέρα γιορτής το δικό μου μυαλό ταξιδεύει ψηλά, η καρδιά μου το ίδιο, μέσα στο σκοτάδι που γράφω αυτές τις λέξεις, οι πρώτες εικόνες που έρχονται και φεύγουν είναι όλων εκείνων που δεν είναι ανάμεσά μας… Τι προνόμιο, πόσο μεγάλη τύχη και τιμή, να ζεις στη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής της αγαπημένης σου ομάδας και τι πόνος να ψάχνεις να βρεις όσους λείπουν και να μη τα καταφέρνεις. Τα μάτια γίνονται υγρά, είναι όμορφο να κλαις και να μη ξεχνάς, όλους εκείνους που δεν έπαψες και δεν θα πάψεις ποτέ να αγαπάς, είτε πρόκειται για πολύ κοντινά σου πρόσωπα, είτε για πιο μακρινά, είτε για φίλους που ήταν και θα ‘ναι πάντα: οικογένεια…
Να είχαμε μια στιγμή, μια αγκαλιά, ένα φιλί με όσους πάλι δεν θα είναι μαζί…
Σε αυτή τη μέρα της ΑΕΚ θα είμαστε από νωρίς στης Φιλαδέλφειας τα μέρη και θα προσπαθούμε να συγκρατήουμε τα δάκρυα χαράς και αναμνήσων. Θα διασκεδάζουμε με τα παιδιά μας, τη μητέρα και τη σύζυγο, τα αδέρφια, μα θα πονάμε και πάλι τόσο δυνατά. Η ματιά θα ψάχνει μέσα στο πλήθος, στη δική μας πόλη, στη δική μας γειτονιά, να ανταμώσει τη θύμηση εκείνη, να προχωράς με τον μπαμπά χέρι – χέρι για να πας δίπλα Της, μα πάντα χωρίς αποτέλεσμα… Το μυαλό θα παίζει περίεργα παιχνίδια ξανά, στα γύρω τα στενά, αφού θα σε κάνει να νομίζεις πως θα δεις τον Θέμη και τον Γιάννη, τον Ανέστη, τον Μάνθο και τον Σπύρο, τον Τζέισον και τον Αλεξέι, τον Μίλτο και τόσους άλλους. Μα δεν θα δούμε κανέναν ξανά: θα τους σκεφτούμε, φανταστούμε, ονειρευτούμε, μα το δικό τους πάρτι θα είναι πάλι ψηλά και μακριά!
Ας ήταν λέει Θεέ μου μια νύχτα, μια μέρα, μια ώρα, μια στιγμή να ανταμώσουμε στο γήπεδο, μέσα, ή έξω από αυτό, να ‘ρθουν όλοι, να κάτσουμε και να τα πούμε, όπως παλιά, για την αγαπημένη μας ΑΕΚ, στης Φιλαδέλφειας τα μέρη… Ίσως και να ‘χει αξία έστω μια στιγμή, μια αγκαλιά, ένα φιλί και αφού έχουμε κάνει τη βόλτα μας στο γήπεδο, αφού θα τα ‘χουμε πει, να πούμε το αντίο τραγουδώντας για Εκείνη όπως το κάναμε πάντα από μικρά παιδιά… Οι αναμνήσεις δεν σβήνουν, τα ίδια που ‘χουμε ζήσει με όσους αγαπάμε, κλείνουμε τα μάτια μας και τα βιώνουν ξανά: κάπως θαμπά, σκούρα, σκοτεινά… Μα είναι το ίδιο το συναίσθημα: ένα χεράκι μικρό σε μια πελώρια παλάμη και να σου η εικόνα ξανά με τη δική σου φιγούρα πιτσιρικάς και του μπαμπά σου τα χέρια τα μεγάλα…
Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω… Μια ολόκληρη ζωή και άλλη μια! Από τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, στα αδέρφια μου και από ‘κει στους φίλους που έγιναν οικογένεια και χάθηκαν, σε αυτούς που είναι ακόμη ανάμεσά μας και σε δύσκολες στιγμές απέδειξαν ότι είναι πολλά περισσότερα από μια κοινή αγάπη η ΑΕΚ, είναι οικογένεια και εμείς όλοι τα μέλη αυτής… Και φυσικά στον γιο μου όπου μέσα απ’ αυτόν, τα μάτια του και κυρίως το όνομά του, ζει ο πατέρας μου και κατάφερε να «δει» το γήπεδο κι ας μην πρόλαβε να δει καν τον εγγονό του, κι ας μην πρόλαβε να δει το γήπεδό μας, εκείνος ξέρω καλά: έχει βάλει ένα ποτήρι ουϊσκάκι, βλέπει την ΑΕΚάρα του και χαμογελά, μας προσέχει και μας αγαπά, μα πάνω απ’ όλα χαίρεται γιατί βλέπει την αγαπημένη του ομάδα να είναι στο σπίτι της, να μεγαλώνει καθημερινά και να είναι πανίσχυρη ξανά!
Διότι η ιστορία δεν έχει τέλος, μόνο αρχή… Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά… 100 χρόνια Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως…
Υγ: Φαντάζομαι θα έχετε δει όλοι το δημιούργημα τούτου του site με αφομή τη συμπλήρωση 100 χρόνων και προσωπικά οφείλω να υποκλιθώ στο ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το Gazzetta, δεν κατάφερε έστω να… πλησιάσει ο ανταγωνισμός, διότι η δουλειά έγινε με την καρδιά και για την ΑΕΚ αποκλειστικά, αυτή είναι η πρωταγωνίστρια και όλοι οι υπόλοιποι περαστικοί και υπηρέτες της ιδέας της! Μια Ιστορία από την Πόλη και πραγματικά όπως σε όλα τα κομμάτια του έχει ξεφύγει by far από το δεύτερο, έτσι και σε αυτή τη δουλειά, το Gazzetta το πήγε σε άλλο επίπεδο… Διότι χρειάζεται να αφιερώσεις μπόλικο χρόνο, να δουλέψεις αρκετά στο κεφάλι σου και στην πράξη, να βιώσεις, να νιώσεις, να κλάψεις για να φτάσεις να καταλάβεις ότι το ‘χεις αυτό που ονειρεύτηκες να φτιάξεις! Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και ειδικά στον Βασίλη Τσίγκα διότι μπορεί να είχαμε την ιδέα, τη σκέψη, το όραμα, αλλά πρώτη φορά φτάνει μια δουλειά να αγγίζει αυτό που ‘χες φανταστεί… Από την άλλη στο και από το κορυφαίο site της χώρας θα γινόταν αυτή η καταπληκτική δουλειά, δεν υπάρχει ταβάνι, sky is the limit που λένε και στο… χωριό μου…
[ad_2]