Αυτός, ο μανιακός ριμαδόρος (σ.σ από TXC αυτό, τόσο ταιριαστό, όμως, για τον κύριο «Ε»), αυτός που επιβεβαίωσε τον κανόνα και επέβαλλε την εξαίρεση! Ο λόγος που δεν περιορίζεται, δεν φυλακίζεται, δεν δαγκώνεται, δεν κρύβεται, δεν σταματά, δεν κρατά τα λιπόψυχα, τα δειλά, τα φοβισμένα, τα προκαθορισμένα… Αυτός ο ράπερ δεν είδε όρια, σύνορα, στο τι μπορεί να πει η ραπ φωνή στο μικρόφωνο. Έτσι δεν θα πρεπε να είναι; Ναι, αλλά… Ο λόγος καταγγελία απέναντι στην κάθε εξουσία, ο αυτοαναφορικός, ο ιδιωτικός, ο λαμπερός, μπλινκ-μπλινκ, ο σεξιστικός, ο κενός, ο συναισθηματικός, ο οργισμένος, ο ψίθυρος, ο μανιασμένος, ο gangsta, ο λούμπεν, ο ποιητικός… και όμως, ο Eminem βρήκε τον χώρο, είδε τα αποσιωπητικά και τα γέμισε με το χρώμα του, με τα αδιέξοδά του, με τις αδυναμίες του, με τα πολιτικά/κοινωνικά του μηνύματα, με το άφθαρτο battle ύφος, με μελωδικούς ήχους και με απίστευτες, ασύγκριτες, ταχύτητες. Όλα λόγια, όλα πράξεις, όλα αντιστάσεις, όλα νίκες, όλα ήττες, όλα σίγουρα και τίποτα δεδομένο. Για τον Eminem τα πάντα ήταν μια στιγμή που έπρεπε να κατακτήσει. Κάποτε το έκανε, κάποτε όχι. Ένα είναι βέβαιο: η αυλαία δεν έπεσε ποτέ γι’ αυτόν. Και μπορεί να αγαπήθηκε, μπορεί να έγινε μισητός, όμως το όνομά του δεν ξεχάστηκε και δεν θα ξεχαστεί ποτέ!