[ad_1]
Τα πάντα μεταφέρονται μέσω του νερού. Το Μανάου δεν έχει καμία οδική σύνδεση με το κέντρο της χώρας. Κάποια απομεινάρια μόνο που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1970 αλλά έχουν προ πολλού καταρρεύσει. Ένας χωματένιος δρόμος είναι ο ομοσπονδιακός δρόμος BR-319 που οδηγεί από το Μανάου προς τα νοτιοδυτικά, στην άκρη του δάσους, μια απόσταση όση από τη βόρεια στη νότια Γερμανία
«Ο δρόμος πρέπει να ξαναφτιαχτεί…», λέει ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, Λούλα ντα Σίλβα.
«Αλλά τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι σημαντικά», προσθέτει ο 78χρονος πολιτικός, επειδή γνωρίζει ότι η υπουργός Περιβάλλοντος Μαρίνα Σίλβα είναι εναντίον του έργου.
Ένας δρόμος που θα φέρει την ανάπτυξη;
Το χωριό Καρέιρα ντε Βαρζέα βρίσκεται στη νότια όχθη και από εκεί ξεκινάει ό,τι έχει απομείνει από τον BR-319. Το εστιατόριο του Γέλσον Ριμπέιρα, βρίσκεται ακριβώς πάνω στον δρόμο:
«Το να μιλάμε για τον αυτοκινητόδρομο BR-319 είναι ουσιαστικά σαν να μιλάμε για την εξέλιξη και το μεγαλείο του Αμαζονίου. Είμαστε η μόνη πολιτεία της Βραζιλίας που είναι απομονωμένη από τη Βραζιλία. Θα μας έβλεπαν και πάλι και δεν θα μας αγνοούσαν αν τελικά ο δρόμος φτιαχνόταν και πάλι».
Οι τουρίστες θα μπορούσαν να γνωρίσουν την ομορφιά του δάσους, οι αγρότες θα μπορούσαν να φέρουν τα προϊόντα τους στην αγορά και το περιβάλλον δεν θα υπέφερε, τονίζει με πάθος ο Γέλσον Ριμπέιρα.
Για τον Αμαζόνιο υπάρχει το Ταμείο του Αμαζονίου, το οποίο χρηματοδοτείται κυρίως από τη Νορβηγία με 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Γερμανία συνεισφέρει το ένα δέκατο.
Το «όχι» της Greenpeace
Η Greenpeace αντιτίθεται όμως στην κατασκευή του δρόμου. Ο εκπρόσωπος Τύπου Χόρχε Ντάντας ξέρει ότι η Κάτω Βουλή της Βραζιλίας ενέκρινε τον Δεκέμβριο ένα νομοσχέδιο που κατατάσσει τον BR-319 ως «σημαντική υποδομή» και θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από το Ταμείο του Αμαζονίου:
«Δεν πιστεύουμε ότι αυτό είναι σωστό», λέει. «Γνωρίζουμε ότι οι δρόμοι είναι φορείς αποψίλωσης των δασών. Αν ασφαλτοστρωθεί ένας δρόμος, αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην αποψίλωση των δασών».
Σύμφωνα με την περιβαλλοντική οργάνωση ο δρόμος θα ευνοήσει την παράνομη κοπή ξυλείας στο δάσος και την αναζήτηση χρυσού. Η οικονομία δεν χρειάζεται καθόλου τον δρόμο, λέει ο Χόρχε Ντάντας. Η ζώνη ελεύθερου εμπορίου λειτουργεί με επιτυχία εδώ και 60 χρόνια χωρίς αυτόν.
«Πρόκειται για έναν δρόμο του οποίου η αξία είναι πολύ χαμηλή, τόσο όσον αφορά τον αριθμό των οχημάτων που κινούνται σε αυτόν όσο και την αξία των εμπορευμάτων που μεταφέρονται».
Το αν τελικά θα επικρατήσουν τα οικονομικά επιχειρήματα και η προστασία του περιβάλλοντος ή η επιθυμία πολλών Βραζιλιάνων για αναπτυγμένες υποδομές, μένει να φανεί. Αν ο δρόμος γίνει, θα γίνει και με γερμανικά κονδύλια.
πηγή: Deutche Welle
[ad_2]