“Αντίο σύντροφε Νίκο Αδαμόπουλε…”
Ανακοίνωσε εξέδωσε η Αγωνιστικές Κινήσεις Συσπειρώσεις στους Ο.Τ.Α. για τον αδόκητο χαμό του Νίκου Αδαμόπουλου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών.
Αναλυτικά:
Το Σάββατο 30/3/24 στις 12:30 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών αποχαιρετούμε τον σύντροφό μας, τον φίλο μας, τον συναγωνιστή μας, τον Άνθρωπό μας, Νίκο Αδαμόπουλο.
Ο Νίκος εντάχθηκε από τα νεανικά του χρόνια στο κομμουνιστικό κίνημα μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ. Δραστηριοποιήθηκε για χρόνια στους νυχτερινούς μαθητές (ΔΙΠΛΑΡΕΙΟ) και στο εργατικό κίνημα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Στρατευμένος με πίστη και αφοσίωση στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, για την νίκη της Εργατικής Τάξης, δεν ταλαντεύτηκε ποτέ. Ούτε το 1989. Αποχώρησε και πήρε μέρος στην ”ανταρσία της ΚΝΕ”. Ιδρυτικό μέλος του ΝΑΡ, συνέβαλε στην πάλη για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση και ως μέλος της Πολιτικής Επιτροπής και ως μέλος του Γραφείου της.
Ο Νίκος πρωταγωνίστησε στο εργατικό κίνημα στον χώρο των ΟΤΑ, ήταν πολλά χρόνια μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη Νέα Ιωνία, ενώ διετέλεσε μέλος του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ με τις Αγωνιστικές Κινήσεις Συσπειρώσεις στους ΟΤΑ και μέλος του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ με τις Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Δημοσίου.
Συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση της αντίληψης του νέου εργατικού κινήματος, του συντονισμού σωματείων και του ταξικού κέντρου αγώνα προκειμένου να εκφραστεί ένα ανεξάρτητο ταξικό ανυπότακτο ρεύμα στο εργατικό κίνημα. Ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα δίχως να υπολογίσει το προσωπικό κόστος. Δεν υπήρξε κατάληψη, απεργία, σύγκρουση με την εξουσία χωρίς τον Νίκο μπροστάρη.
Στη Ρόδο,(συνέδριο ΠΟΕ-ΟΤΑ) πολλά χρόνια πριν, μοίραζε απλόχερα χαμόγελα αισιοδοξίας μιας κι ο σπόρος είχε πιάσει για τα καλά. Οι Αγωνιστικές ΚΙνήσεις Συσπειρώσεις στους δήμους ήταν μια δυναμική, γεμάτη ζωή συντροφιά που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη, μέσα στις στρατιές των συνδικαλιστών της εργοδοσίας και της κομματικής αγέλης. Το ήξερε νωρίτερα. Τον είχαμε δει να χαμογελά έτσι στην Αθήνα, τα Γιάννενα, παντού.
Διαπαιδαγώγησε νέους αγωνιστές στα ιδανικά της εργατικής τάξης. Όπου βρισκόταν έστω κι ένας ή μια απ’ αυτή την απείθαρχη, ατίθαση παρέα, άναβαν φωτιές. Οι εργαζόμενοι ερχόταν πιο σιμά, κάτι αόρατο τους έδενε. Οι ψίθυροι γινόταν αγέρι και στα μάτια κάτι νέο έπαιρνε θέση. Μια λαμπερή, άγρια τρυφερότητα. Οι απεργίες, οι γενικές συνελεύσεις, οι συσκέψεις, παίρναν άλλο χρώμα. Δεν ξαφνιάστηκε κανένας όταν στα Χανιά, λίγα χρόνια αργότερα, σαν ήρθε η ώρα να μιλήσει δεν ακουγόταν ούτε η ανάσα εκατοντάδων συνέδρων. Όταν στην πανηγυρική φιέστα άρχισε να ξετυλίγεις το μίτο της Αριάδνης. Όταν ο λαβύρινθος κι ο Μινώταυρος έγιναν μπροστά στα μάτια μας ορυχεία, λατομεία και θάνατος.
Μαζί με τους υπόλοιπους αντάρτες κι αντάρτισσές μας, καταφέρατε μια από τις μικρότερες δυνάμεις της ΠΟΕ-ΟΤΑ να έχει τεράστια προσφορά στο θεωρητικό κι αγωνιστικό κομμάτι της ομοσπονδίας. Η νέα φρουρά σήμερα κουβαλάει με αγάπη αυτή την ιστορία. Τη μαγκιά σας, την ορμή στον αγώνα, το αντάμωμα στο κλείσιμο της μέρας, το γλέντι και το τραγούδι που βγάζει τη γλώσσα με θράσος στο θάνατο, το λίγο, το μικρό, το εφήμερο.
Όπως το γλέντι στο δήμο της Νέας Ιωνίας που φέρατε να χορέψει τον σύντροφο Κοντομήτρο λίγο πριν φύγει και σε κάθε στροφή της γερακίνας γιοί φέρνατε τον Κόζιακα και το Γράμμο στην Αθήνα, μέσ’ στο κέντρο.
Το σίγουρο είναι ότι δεν ανταμώσαμε τελευταία φορά στην Ακαδημία Πλάτωνος το Δεκέμβρη όλοι μαζί. Οι αγωνιστές δεν πεθαίνουν. Το φευγιό τους, μας γεμίζει πόνο, ωστόσο γίνονται έμπνευση, γίνονται ιδέα. Έχουν πάντα θέση στις καρδιές και στην σκέψη όλων μας.
Γιατί, σύντροφε Νίκο, έχουμε πλάτες γερές και σε κουβαλάμε μαζί με όσους κι όσες αγαπάμε. Μαζί με τις ιδέες και τα όνειρα μας. Με την πίστη σου για το δίκιο της τάξης μας. Θα σμίγει η ανάσα σου με την ανάσα μας ,σε κάθε συγκέντρωση, σε κάθε συνέλευση, σε κάθε μάχη. Θα μας θυμίζεις την ιστορική εξέλιξη, ότι τα πράγματα δεν θα μείνουν στατικά. Θα μας θυμίζεις πάντα την κυρίαρχη αντίθεση και την ιστορική μας αποστολή. Την κοινωνική απελευθέρωση, την κομμουνιστική προοπτική που τόσο αγαπήσαμε…
Οι ιδέες σου, τα ιδανικά σου δεν ήταν περαστικά από τον πλανήτη γη. Σαν αγρότης έσπειρες τον καρπό. Και ο καρπός θα ανθίσει.
Αντίο chief…