[ad_1]
Του Γιώργου Τσουκαλά
Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω LL.M. D.E.S.
Πολλοί φοβούνται πως η Δύση οσημέραι καταρρέει. Τούτος ο διάχυτος φόβος είναι άγνωστο, αν επιβεβαιωθεί μακροπρόθεσμα. Αντιθέτως, προς ώρας η υποχώρηση της Δύσης δεν διαφαίνεται ολοκάθαρα, έως καθόλου.
Λόγω του ουκρανορωσικού πολέμου (2022-), η Δύση ενέταξε επ’ ευκαιρία την Σουηδία και την Φινλανδία ως νέα μέλη στην Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ), γεγονός που σε άλλες εποχές θα άνηκε στην σφαίρα της φαντασίας, και παράλληλα χαλιναγώγησε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, αν και το μέλλον της τελευταίας παραμένει ανοιχτό, όσο δεν κοπάζει ο πόλεμος. Μπορεί η Παγκοσμιοποίηση να πνέει τα λοίσθια, τουλάχιστον μετά τον Πόλεμο στην Ουκρανία, μπορεί ο Κόσμος να έχει παύσει προ πολλού να διαφεντεύεται από την μονοκρατορία των Η.Π.Α., και να έχει εισέλθει σε μία φάση «πολέμων δια αντιπροσώπων» (proxy wars) μεταξύ των υπερδυνάμεων, όμως η Δύση προς το παρόν, επεκτείνεται, εντείνοντας τον στρατιωτικό έλεγχό της στην Ευρασία. Από την άλλη μεριά, η Ρωσία δεν χρεωκόπησε λόγω του διεξαγόμενου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, όπως αρχικά πολλοί είκαζαν, αλλά επωφελήθηκε τα μάλα από αυτόν.
Ως τώρα, εν πλήρει 2023, από τον φόβο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος που θα τις κατέστρεφε αμοιβαίως (Mutual Assured Destruction – MAD), οι υπερδυνάμεις, Η.Π.Α., Ρωσία και Κίνα, έχουν αποφύγει την άμεση, αναμεταξύ τους σύρραξη, η οποία θα σήμαινε αναπόφευκτα έναν ολέθριο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Καθώς οι υπερδυνάμεις συγκρούονται μέσω των συμμάχων τους και δια πληρεξουσίων, εκεί όπου συνορεύουν οι ζώνες επιρροής τους, μπορεί εν τω μεταξύ και άλλα μέτωπα να ανοίξουν, όσο η αναμέτρηση συνεχίζεται. Εκτός από την Ανατολική Ευρώπη και την Αφρική, όπου μπορεί να διεξάγονται ήδη αιματηρές συγκρούσεις, η Μέση Ανατολή και η Άπω Ανατολή είναι πιθανά νέα πεδία σφοδρών μαχών, συνιστώντας γνωστά σημεία έναρξης πολέμων. Εξάλλου, το μέλλον που κοντοζυγώνει, θα καταδείξει εάν η Σινική Θάλασσα τελικά θα αναφλεγεί, συμπαρασύροντας στον πόλεμο, την επιφυλακτική Κίνα.
Τοιουτοτρόπως, ξαφνικά, η αμάχη φουντώνει σε ένα ακόμη συνοριακό μεταίχμιο, στους Αγίους Τόπους! Ως γνωστόν, εκεί βρίσκεται το σημαντικότερο προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην Εγγύς Ανατολή, το περίφημο Ισραήλ. Σήμερα, το Ισραήλ γειτνιάζει ως επί το πλείστον, αποκλειστικά με μία πλειάδα φυλοδυτικών αραβικών καθεστώτων, αν και υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις, με τις οποίες όμως συνορεύει, όπως η Συρία, που ελέγχεται από την Ρωσία, ή ο άστατος Λίβανος, και φυσικά η Γάζα. Αφορμή της αιφνιδιαστικής ανάφλεξης στην Μέση Ανατολή, στάθηκαν τα ειδεχθή εγκλήματα κατά αμάχων Ισραηλινών, που διεπράχθησαν από ενόπλους Παλαιστινίους, εισβολείς στο Ισραήλ από την Γάζα, την 7η Οκτωβρίου 2023. Εξάλλου, η δύστηνη Γάζα, ως άλλη πολιτική μαύρη τρύπα, ελέγχεται πλήρως από έναν μη κρατικό δρώντα, την περιβόητη «Χαμάς» (αραβικά حماس ), μία ακραία ισλαμοεθνικιστική, σουνιτική οργάνωση, η οποία διακηρύσσει διαπρυσίως ως μόνη λύση για το παλαιστινιακό πρόβλημα, τον ισλαμικό ιερό πόλεμο, την «Τζιχάντ». Η απρόσμενη πλην φρικώδης εισβολή της «Χαμάς» στο Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου 2023, αν και ανέστειλε την διπλωματία της συμφιλίωσης του Ισραήλ με την Σαουδική Αραβία, αποτέλεσε ταυτόχρονα μοναδική ευκαιρία για την επιδίωξη του ελέγχου της Γάζας από την Δύση. Από καιρό άλλωστε, η Γάζα συνιστά για την Δύση, έναν αληθινό κάρφο στην Ανατολική Μεσόγειο – τουλάχιστον από το 2006 όταν η «Χαμάς» ανέβηκε στην εξουσία, αναπτύσσοντας σχέσεις με το εχθρικό Ιράν.
Πλέον όμως, η Δύση θεωρεί πως η Γάζα είναι εύκολη λεία για αυτήν. Εν έτει 2023, η Ρωσία είναι ακόμη απασχολημένη στρατιωτικά με τον Πόλεμο στην Ουκρανία, όπου αιμορραγεί ακατάσχετα. Το επίφοβο Ιράν δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα, ενώ με την σειρά του φοβάται εύλογα να συγκρουστεί ευθέως με το πυρηνικό Ισραήλ, και μοιάζει αλυσοδεμένο από την καταπλέουσα αμερικανική δύναμη πυρός, στην περιοχή. Συν τοις άλλοις, τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα δεν φαίνονται διατεθειμένα να πολεμήσουν για χάρη της «Χαμάς». Τέλος, η Κίνα είναι απλώς αδύνατον να εμπλακεί…
Ως το μόνο αληθινό πρόβλημα της Δύσης, για την εισβολή του συμμαχικού Ισραήλ στην Γάζα ώστε να αλλάξει το καθεστώς της «Χαμάς» (regime change), και να προσδεθεί επιτέλους η Γάζα στην Δύση, φαντάζει η διαβίωση σε αυτήν δύο εκατομμυρίων αθώων ψυχών. Οι απλοί Παλαιστίνιοι συνωθούνται, αθώοι, φτωχοί και δυστυχισμένοι, ζώντας μαρτυρικά επί δεκαετίες σε μία σπιθαμή γης. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι έρμοι άμαχοι, που σίγουρα θα σφαχτούν από έναν πόλεμο του Ισραήλ στην Γάζα, τίποτα δεν θα εμπόδιζε την Δύση να προελάσει πανηγυρικά σε αυτήν. Για να λύσει το ζέον ζήτημα, η πολιτισμένη Δύση φαίνεται να έχει φιλοπονήσει ένα περίτεχνο, ανθρωπιστικό σχέδιο. Οι άμαχοι Γαζηνοί θα συγκεντρωθούν στα νότια της Λωρίδας της Γάζας, καθώς τα βόρεια θα αρχίσουν να βομβαρδίζονται από το Ισραήλ, και κατόπιν ένας δυτικός ανθρωπιστικός στόλος θα τους μεταφέρει στην Κύπρο, και ύστερα στην Ελλάδα – μερικοί μάλιστα αναθυμήθηκαν πως οι Παλαιστίνιοι έχουν μια προϊστορική ελληνική καταγωγή, από τους Πελασγούς, και έτσι, αν και τελικά οι πρόσφυγες θα απολέσουν την χώρα τους, θα επιστρέψουν δήθεν «οίκαδε». Εν τω μεταξύ, και μέχρι να γίνει η τεράστια ανθρωπιστική δυτική παρέμβαση στην Γάζα, μερικές χιλιάδες αμάχων θα σκοτωθούν αναμφίβολα συνεπεία του πολέμου, αποτελώντας «παράπλευρες απώλειες» (collateral damage).
Αν και οι διεθνείς ισορροπίες μοιάζουν ιδανικές για την απόκτηση της Γάζας, η Δύση ίσως υποτιμά τις διαθέσεις των άλλων στην Μέση Ανατολή. Βόρεια του Ισραήλ, η Ρωσία ελέγχει την Συρία, επίσης το Ιράν καθοδηγεί την πάνοπλη μη κρατική, σιϊτική ισλαμιστική οργάνωση «Χεζμπολάχ» (αραβικά حزب الله, «Κόμμα του Θεού») στον Λίβανο. Τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα τρέμουν το εσωτερικό τους, και ίσως τελικά αντιδράσουν. Ακόμη και η Τουρκία, ένα κρίσιμο μέλος του ΝΑΤΟ, στηρίζει ολόθερμα την «Χαμάς». Έτσι, ένας αντιπερισπασμός, φερ’ ειπείν ως επίθεση της «Χεζμπολάχ» στο βόρειο Ισραήλ ή ακόμη και ως ανάφλεξη στα Υψίπεδα του Γκολάν, έδαφος της Συρίας που κατέχεται παράνομα από το Ισραήλ από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1967), θα περιέπλεκε στρατιωτικά και πολιτικά, την φαινομενικά απλή κατάσταση. Τότε, καθώς ο πόλεμος στην Λεβαντίνη θα διευρύνονταν, το Ισραήλ θα δυσκολεύονταν να ξεμπερδέψει με την «Χαμάς», η οποία έχει άλλωστε σκάψει έναν αχανή υπόγειο λαβύρινθο, εκατοντάδων χιλιομέτρων, από σήραγγες και τούνελ, στα έγκατα της Γάζας. Τέλος, ένα μέρος της πολιτισμένης Δύσης μπορεί συν τω χρόνω να αποστασιοποιούνταν, λόγω της μη τήρησης του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου στην Γάζα, και να καλούσε το Ισραήλ σε ανακωχή, πριν την ολοκληρωτική έξωση της «Χαμάς» από αυτήν. Είναι προφανές πως πάμπολλοι αστάθμητοι παράγοντες, μπορούν να τρέψουν έναν τοπικό πόλεμο, φαινομενικά ελέγξιμο από το Ισραήλ, που κανονικά σχεδιάζεται να περιοριστεί στην Λωρίδα της Γάζας, σε μία ευρύτερη αναμέτρηση στην Μέση Ανατολή, ειδικά αν δεν αποδεχτούν όλοι πως η Γάζα θα αλλάξει τελικά χέρια, και επιχειρήσουν να προβούν σε έναν ριψοκίνδυνο αντιπερισπασμό.
Εν τέλει, αν και πολλοί στην Δύση υπολογίζουν βάσιμα πως ο Αρμαγεδδώνας – εκ του εβραϊκού «αρ-Μαγεδών» (הַר מְגִדּוֹ) – που σφυροκοπά τώρα την Γάζα, θα περιοριστεί αποκλειστικά σε αυτήν, τίποτα δεν διασφαλίζει πως το Κακό δεν θα κοπανήσει όλη την Εγγύς Ανατολή, ειδικά εάν το Ισραήλ δεν κατορθώσει να υπερισχύσει με έναν αστραπιαίο πόλεμο στην Γάζα, όπως πάντα έκανε στο παρελθόν, και εφ’ όσον εμπλακεί σε μία μακροχρόνια και εν πολλοίς απρόβλεπτη σύρραξη.
[ad_2]