[ad_1]
Στην παρέμβασή της, αμέσως μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εκδήλωση του ΚΚΕ στην Πάτρα, η Βάνα Πατρινού, γενική χειρούργος στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου, διευθύντρια ΕΣΥ, γραμματέας της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Αιτωλοακαρνανίας, δημοτικός σύμβουλος Ι.Π. Μεσολογγίου, ανέφερε:
«Φίλες και φίλοι,
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Είναι μεγάλη τιμή και ταυτόχρονα μεγάλη ευθύνη να εκπροσωπείς το ΚΚΕ στο μαζικό κίνημα και ακόμα περισσότερο όταν είσαι εκλεγμένος σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο.
Υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι τα πόδια σου να λυγίζουν και άλλες που αγωνιάς αν θα καταφέρεις να σταθείς σωστά, στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών.
Και η αγωνία αυτή δεν έχει να κάνει τόσο με το τι θα πουν οι σύντροφοί σου στον αγώνα, αλλά με το αν θα καταφέρεις να εκφράσεις τις ανησυχίες και τις προσδοκίες του κόσμου που περιμένουν από σένα “το διαφορετικό”, την άλλη πρόταση, μια χαραμάδα ελπίδας στη ζοφερή τους πραγματικότητα.
Είναι αλήθεια ότι η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από πλήθος αντιδραστικών αλλαγών, που στόχο έχουν τα λαϊκά στρώματα και τις διαχρονικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος.
Χαρακτηρίζεται όμως και από την αποκάλυψη των διάφορων δήθεν “αριστερών” σειρήνων, που καλούσαν τον λαό σε επιλογές προοδευτικής διαχείρισης του συστήματος, που τον κανάκευαν ότι θα είναι αυτός ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Λες και μπορεί να υπάρξει προοδευτική διαχείριση του καπιταλισμού, ενός άκρως αντιδραστικού συστήματος.
Οι μάσκες έπεσαν. Τα ψευτοδιλήμματα αποκαλύφθηκαν. Και όταν ο κουρνιαχτός κατακάθισε, το ερώτημα ήταν ένα: “Τώρα τι; Με ποιον και γιατί;”.
Και σε αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι μία: “Μόνο ο λαός σώζει τον λαό”!!!
Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια δείχνει ότι πολλοί είναι αυτοί που διψούν να ακούσουν την άποψη του ΚΚΕ, που βλέπουν τη συνέπεια και την ορθότητα των εκτιμήσεων των κομμουνιστών, που αναγνωρίζουν ότι μια σειρά από γεγονότα και εξελίξεις τα οποία το ΚΚΕ είχε προβλέψει τα βρήκαν μπροστά τους. Μπορεί να μη μας ψήφισαν, μπορεί να μην αγωνίστηκαν μαζί μας, πλάι μας, αλλά προσδοκούν σε μας την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, κάτι να γίνει καλύτερο, να δουν μια “άσπρη μέρα”.
Είναι καθήκον δικό μας, να τους αφυπνίσουμε, να τους πείσουμε ότι πρέπει να κάνουν το βήμα, να μπουν μπροστά στον αγώνα και όχι να μένουν στα μετόπισθεν, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ.
Είναι σημαντικό από τη λαϊκή αγανάκτηση που υπάρχει, να περάσουμε στην πιο μαζική λαϊκή διεκδίκηση. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε τις αντιδραστικές επιλογές, να διατηρήσουμε τα κεκτημένα και να οραματιστούμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας.
Η πείρα δείχνει ότι όπου υπάρχει μαζική αντίδραση και διεκδίκηση υπάρχουν και νίκες. Νίκες όμως που μας πεισμώνουν, που μας προτρέπουν για ακόμα περισσότερες μάχες, με ακόμα μεγαλύτερη αγωνιστικότητα, για ακόμα μεγαλύτερες ρωγμές στο σύστημα, μέχρι την τελική νίκη.
Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας από μας θα έχει να πει τη δική του ιστορία: Από το ρεύμα που δεν κόπηκε, την οικογένεια που δεν βρέθηκε στον δρόμο λόγω πλειστηριασμού, την έγκυο που δεν απολύθηκε, την κλαδική σύμβαση που υπογράφηκε. Έχει να πει για τους νοσοκομειακούς γιατρούς που πασχίζουν να κρατήσουν τη δημόσια υγεία όρθια, για τους μαθητές και τους φοιτητές που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη μόρφωση, για τους εργάτες που αντιπαλεύουν την εργοδοτική ασυδοσία, τους αγρότες που παλεύουν για την επιβίωση και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει…
Στην Ελλάδα που πεινάνε και αυτοί που δουλεύουν, γίνεται κάθε μέρα και πιο κατανοητό ότι η οποιαδήποτε θετική εξέλιξη γίνεται μέσα από την προσπάθεια των πολλών. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη …πόσο μάλλον αν κάθεται απλός παθητικός θεατής των γεγονότων στον καναπέ του.
Δεν διεκδικούμε το “αλάθητο του Πάπα”. Δεν υποτιμάμε τις δυσκολίες και τους αρνητικούς συσχετισμούς. Ξέρουμε όμως ότι τώρα είναι η ώρα που το ρεύμα της αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που ενισχύεται, πρέπει να βρει διέξοδο.
Και εγώ η ίδια από την πείρα μου σαν γιατρός, και μάλιστα συνδικαλίστρια γιατρός σε ένα νοσοκομείο που στενάζει από τις χρόνιες ελλείψεις, θεωρώ πλέον ότι η διέξοδος αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συμπόρευση με το ΚΚΕ παντού, στο εργοστάσιο και το γιαπί, στο χωράφι και στο σχολείο, στο νοσοκομείο, στο γραφείο και τη συνοικία, στους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες.
Γνωρίζουμε ότι “έχουμε να κλάψουμε ακόμα πολύ μέχρι να μάθουμε τον κόσμο να γελάει”, αλλά δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για τον άνθρωπο, γιατί “αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκαιο”».