[ad_1]
Για τα παιδιά της Γάζας
O Γιώργος Βενέτης μας μεταφέρει το κείμενο του Κρις Χέτζες, πολεμικού ανταποκριτή και ακτιβιστή της Ειρήνης. βραβευμένου με Πούλιτζερ:
«Καλό μου παιδί. Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Πετάω με εκατοντάδες μίλια την ώρα στο σκοτάδι, χιλιάδες πόδια πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ταξιδεύω στην Αίγυπτο. Θα πάω στα σύνορα της Γάζας στη Ράφα. Πάω εξαιτίας σου.
Δεν έχεις μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Δεν έχεις φύγει ποτέ από τη Γάζα. Ξέρεις μόνο τους πυκνούς δρόμους και τα σοκάκια. Γνωρίζεις μόνο τα εμπόδια ασφαλείας και τους φράκτες που περιπολούν οι στρατιώτες που περιβάλλουν τη Γάζα. Τα αεροπλάνα, για εσάς, είναι τρομακτικά. Μαχητικά αεροσκάφη. Επιθετικά ελικόπτερα. Drones.. Ρίχνουν βλήματα και βόμβες. Εκκωφαντικές εκρήξεις. Το έδαφος σείεται. Τα κτίρια πέφτουν. Οι νεκροί. Οι κραυγές. Οι τραυματισμένοι καλούν σε βοήθεια κάτω από τα ερείπια. Δεν σταματάνε, νύχτα και μέρα. Παγιδευμένοι κάτω από τους σωρούς από θρυμματισμένο μπετόν, οι συμπαίκτες σου, οι συμμαθητές σου, οι γείτονές σου.. Βλέπεις τα κιμωλιακά πρόσωπα όταν ανασύρονται από τα ερείπια. Είμαι δημοσιογράφος. Είναι δουλειά μου να το δω αυτό. Είσαι παιδί. Δεν πρέπει ποτέ να το δεις αυτό.
Η δυσωδία του θανάτου. Πτώματα σε σήψη, κάτω από σπασμένο σκυρόδεμα. Κρατάς την αναπνοή σου. Σκεπάζεις το στόμα σου με πανί. Περπατάς πιο γρήγορα. Η γειτονιά σας έχει γίνει νεκροταφείο. Ό,τι ήταν γνωστό έχει φύγει. Κοιτάζεις απορημένος. Αναρωτιέσαι που είσαι.
Φοβάσαι. Έκρηξη μετά από έκρηξη. Εσύ κλαις. Προσκολλάσαι στη μητέρα ή τον πατέρα σου. Καλύπτεις τα αυτιά σου. Βλέπεις το λευκό φως του βλήματος και περιμένεις την έκρηξη. Γιατί σκοτώνουν παιδιά; Τι έκανες; Γιατί κανείς δεν μπορεί να σε προστατεύσει; Θα πληγωθείς; Θα χάσεις ένα πόδι ή ένα χέρι; Θα τυφλωθείς ή θα είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι; Γιατί γεννήθηκες; Ήταν για κάτι καλό; Ή ήταν για αυτό;
Θα μεγαλώσεις; Θα είσαι ευτυχισμένος; Πώς θα είναι χωρίς τους φίλους σου; Ποιος θα πεθάνει μετά; Η μητέρα σου; Ο πατέρας σου; Τα αδέρφια σου; Κάποιος που γνωρίζετε θα τραυματιστεί; Κάποιος που ξέρεις θα πεθάνει;
Το βράδυ ξαπλώνεις στο σκοτάδι στο κρύο τσιμεντένιο πάτωμα. Τα τηλέφωνα είναι κομμένα. Το διαδίκτυο είναι κλειστό. Δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Υπάρχουν λάμψεις φωτός. Υπάρχουν κύματα εκρήξεων. Ακούγονται κραυγές.
Όταν ο πατέρας ή η μητέρα σου πηγαίνει για να βρει φαγητό ή νερό, φοβάσαι. Αυτό το τρομερό συναίσθημα στο στομάχι σου. Θα επιστρέψουν; Θα τους ξαναδείς; Θα είναι το επόμενο το μικρό σας σπίτι; Θα σε βρουν οι βόμβες; Είναι αυτές οι τελευταίες σου στιγμές στη Γη;
Πίνεις αλμυρό και βρώμικο νερό. Σε αρρωσταίνει. Το στομάχι σου πονάει. Πεινάς. Τα αρτοποιεία καταστρέφονται. Δεν υπάρχει ψωμί. Τρώς ένα γεύμα την ημέρα. Ζυμαρικά. Σύντομα αυτό θα μοιάζει με γιορτή.
Δεν παίζεις με την μπάλα ποδοσφαίρου σου από κουρέλια. Δεν πετάς τον χαρταετό σου φτιαγμένο από παλιές εφημερίδες.
Έχεις δει ξένους ρεπόρτερ. Φοράμε flak jackets με τη λέξη PRESS. Έχουμε κράνη. Έχουμε κάμερες. Οδηγούμε τζιπ. Εμφανιζόμαστε μετά από βομβαρδισμό. Καθόμαστε και μιλάμε με τους μεγάλους. Μετά εξαφανιζόμαστε. Συνήθως δεν παίρνουμε συνέντευξη από παιδιά. Αλλά έχω κάνει συνεντεύξεις όταν παρέες σας συνωστίζονταν γύρω μας. Μας ζητάτε να σας βγάλουμε φωτογραφία.
Έχω βομβαρδιστεί από τζετ στη Γάζα. Έχω βομβαρδιστεί σε άλλους πολέμους, πολέμους που έγιναν πριν γεννηθείς. Και εγώ φοβήθηκα πάρα πολύ. Έχω ακόμα εφιάλτες από αυτό. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες της Γάζας, αυτοί οι πόλεμοι επιστρέφουν σε μένα με τη δύναμη της βροντής και της αστραπής. Σε σκέφτομαι.
Όλοι εμείς που έχουμε πάει στον πόλεμο μισούμε τον πόλεμο περισσότερο απ’ όλα εξαιτίας αυτού που κάνει στα παιδιά.
Προσπάθησα να πω την ιστορία σου. Προσπάθησα να πω στον κόσμο ότι όταν είσαι σκληρός με τους ανθρώπους, βδομάδα με βδομάδα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, όταν αρνείσαι στους ανθρώπους την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, όταν τους ταπεινώνεις και τους παγιδεύεις σε μια υπαίθρια φυλακή, όταν τους σκοτώνεις σαν θηρία, θυμώνουν πολύ. Κάνουν στους άλλους αυτό που τους έκαναν. Το έλεγα ξανά και ξανά. Το έλεγα για επτά χρόνια. Λίγοι άκουσαν. Και τώρα αυτό.
Υπάρχουν πολύ γενναίοι Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι. Τριάντα εννέα από αυτούς έχουν σκοτωθεί από τότε που ξεκίνησε αυτός ο βομβαρδισμός. Είναι ήρωες. Το ίδιο και οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα νοσοκομεία σας. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι του ΟΗΕ. Ογδόντα εννέα από τους οποίους έχουν πεθάνει. Το ίδιο και οι οδηγοί ασθενοφόρων και οι γιατροί. Το ίδιο είναι και τα κόμματα διάσωσης που σηκώνουν με τα χέρια τους τις πλάκες από σκυρόδεμα. Το ίδιο και οι μητέρες και οι πατεράδες που σας θωρακίζουν από τις βόμβες.
Δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο πηγαίνουν στο συνοριακό πέρασμα στη Ράφα. Πηγαίνουμε γιατί δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτή τη σφαγή και να μην κάνουμε τίποτα. Πηγαίνουμε γιατί εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν την ημέρα, συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Πηγαίνουμε γιατί αυτή η γενοκτονία πρέπει να σταματήσει. Πάμε γιατί έχουμε παιδιά. όπως εσύ. Πολύτιμος. Αθώος. Αγαπημένος. Πηγαίνουμε γιατί θέλουμε να ζήσεις.
Ελπίζω μια μέρα να συναντηθούμε. Θα γίνεις ενήλικας. Θα είμαι γέρος, αν και για σένα είμαι ήδη πολύ μεγάλος. Το όνειρό μου για σένα θα είναι να σε βρω ελεύθερο και ασφαλή και ευτυχισμένο. Κανείς να μην προσπαθήσει να σε σκοτώσει. Θα πετάς με αεροπλάνα γεμάτα κόσμο, όχι με βόμβες. Δεν θα παγιδευτείς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Θα δεις τον κόσμο. Θα μεγαλώσεις και θα κάνεις παιδιά. Θα γεράσεις. Θα θυμάστε αυτή τη τραγωδία, αλλά θα ξέρεις ότι πρέπει να βοηθήσεις άλλους που υποφέρουν. Αυτή είναι η ελπίδα μου. Η προσευχή μου.
Σας έχουμε απογοητεύσει. Αυτή είναι η απαίσια ενοχή που κουβαλάμε. Προσπαθήσαμε. Όμως δεν προσπαθήσαμε αρκετά. Θα πάμε στη Ράφα. Πολλοί από εμάς, θα σταθούμε έξω από τα σύνορα με τη Γάζα σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Θα γράψουμε και θα κινηματογραφήσουμε. Αυτό κάνουμε. Δεν είναι πολύ Αλλά είναι κάτι. Θα ξαναπούμε την ιστορία σου.
Δεν είναι αρκετό για να κερδίσω το δικαίωμα να ζητήσω τη συγχώρεση σου…»
[ad_2]