Δύση-Ρωσία, 79 χρόνια συγκρούσεων: Από τον «Ψυχρό Πόλεμο» στον ακήρυκτο Γ΄ΠΠ πόλεμο της Ουκρανίας

Με την έναρξη της «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης» στην Ουκρανία, όπως την ονόμασε η Μόσχα, μπαίνει τέλος σε μια περίοδο 30 χρόνων κατά την οποία κλιμακώνεται η συστηματική υπονόμευση που δεχόταν η Ρωσία από τις ΗΠΑ και την Δύση. Η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά ενσωμάτωσε 14 χώρες που ανήκαν στην επιρροή της Μόσχας ή ήταν μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Κορυφαίο διάστημα στις δυτικές προσπάθειες για διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την διεθνή μείωση της ισχύος της αποτελεί αναμφίβολα η περίοδος Γκορμπατσόφ, 11 Μαρτίου 1985–24 Αυγούστου 1991. Στη διάρκεια αυτών των 6 χρόνων υπάρχει συστηματικός εμπαιγμός της Αμερικής σε όλες τις προσπάθειες της Μόσχας για διεθνή ειρήνη. Είναι γνωστή η πρόταση του πρόεδρου Πούτιν στον Αμερικανό πρόεδρο Κλίντον για «ειδική σχέση ΝΑΤΟ–Ρωσίας». Την πρόταση είχε αποδεχθεί τότε προσωπικά ο Αμερικανός πρόεδρος.

Τόσο επί Γκορμπατσόφ όσο και επί Γιέλτσιν υπήρξαν συνομιλίες κορυφής με τους προέδρους των ΗΠΑ σχετικά με το ΝΑΤΟ. Έχει δημοσιευτεί πλήθος εγγράφων με τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν πέραν του Βερολίνου και του ποταμού Έλβα. Υπάρχουν μέχρι και τα σχετικά χειρόγραφα σημειώματα που έγραψε ο Τζέιμς Μπέικερ, ο Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου ο οποίος είναι και ο αντικαταστάτης του Αμερικανού Προέδρου σε ώρα ανάγκης. Ο Μπέικερ υπηρέτησε επί προεδρίας Ρέιγκαν (1981-1985) και επί προεδρίας Μπους (1992-1993). Η περίπτωση του εν λόγω αποτελεί δείγμα του πώς το βαθύ αμερικανικό κράτος των ΗΠΑ ελέγχει τους προέδρους του.

Η αμερικανική πολιτική για την περαιτέρω πορεία του ΝΑΤΟ αποτυπώθηκε και στο βιβλίο με τίτλο: «Η Στρατηγική για τη Διεύρυνση και τον Μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ», το οποίο εκδόθηκε το 1993, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, με επιμέλεια του τότε Υπουργού Εξωτερικών, Γουόρεν Κρίστοφερ. Σε αυτό περιγράφεται μεταξύ άλλων και η ειδική σχέση ΝΑΤΟ–Ρωσίας. Όμως, τελικά το βαθύ αμερικανικό κράτος απέρριψε αυτήν την πολιτική που οδηγούσε στην ειρήνη και επέστρεψε στην πολιτική των ανταγωνισμών ΗΠΑ–Ρωσίας και στον παλιό στόχο για την ολοκληρωτική διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Έκτοτε η Δύση, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, υποβάθμισε συστηματικά μέχρι και την τεράστια συνεισφορά της Ρωσίας στον Β΄ΠΠ σε θύματα, νεκρούς, καταστροφές ρωσικών εδαφών, χωριών, πόλεων, εργοστασίων και εν γένει πλουτοπαραγωγικών πηγών. Οι Ρώσοι με περίπου 26 εκατομμύρια νεκρούς είναι μακράν οι πρώτοι σε θυσίες για να επιβιώσει η ελευθερία των λαών και να νικηθεί ο Ναζισμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ είχαν συνολικό αριθμό απωλειών περί τις 298.000 στρατιωτικούς και πολίτες, και αντιστοίχως η Ελλάδα 325.000, η Αγγλία, ως Ηνωμένο Βασίλειο, 357.000, η Γαλλία 563.000, κλπ.

Η διάλυση της Ρωσίας ως μόνιμος στόχος της Δύσης

Παράλληλα με τα προαναφερθέντα τρία κορυφαία γεγονότα υπάρχει και άλλη μία σειρά εξαιρετικά σημαντικών γεγονότων που όλα επικεντρώνονται σε έναν και μόνο στόχο: την διάλυση της Ρωσίας σε κομμάτια και τον απόλυτο έλεγχό τους από τη Δύση. Τα γεγονότα είναι τα εξής:

1. Το 1914, ο Γερμανός Καγκελάριος Theobald von Bethmann-Hollvoeg, παρουσίασε στην γερμανική Βουλή, ολοκληρωμένο το σχέδιο για την διάλυση της Ρωσίας σε τέσσερα (4) τμήματα: 1. Ουκρανία, 2. Σιβηρία, (στην οποία ακόμη σχεδιάζεται να απομονωθούν οι Ρώσοι), 3. Νοτιοανατολική Ομοσπονδία (ή Ομοσπονδία Μουσουλμανικών Επαρχιών), και 4. Στην «Εναπομείνασα Ρωσία» (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, οι οποίες θα ελέγχονταν από την Γερμανία.

Ένα χρόνο πριν το τέλος του Α΄Π Π, το 1917, θα επανέλθουν και πάλι οι Γερμανοί με το Υπόμνημα Πολ Ρόρμπαχ, που είχε τίτλο: «Δημιουργία του κράτους της Ουκρανίας και προσάρτηση των ρωσικών εδαφών».

1. Το 1941, 22 Ιουνίου, οπότε εκδηλώνεται η ναζιστική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, και αυτή τη φορά με τελικό στόχο την διάλυση της Ρωσίας.
2. Το 1991, η προαναφερθείσα περιόδου Γκορμπατσόφ, 11 Μαρτίου 1985– 4 Αυγούστου 1991, και
3. το 2019, οπότε κυκλοφόρησε η διαβόητη Έκθεση RAND, του γνωστού παγκόσμιου οργανισμού των ΗΠΑ, η οποία περιέγραφε με εξαντλητικές λεπτομέρειες το πώς θα διαλυθεί η Ρωσία. Σημειώνεται, πώς ο οργανισμός RAND εκδίδει εκθέσεις παρόμοιου περιεχομένου κατά της Ρωσίας τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Τα γεγονότα που αποδεικνύουν την πίστη της Δύσης στον στόχο της για διάλυση της Ρωσίας και την επί δεκαετίες εμμονή της σε αυτόν αποτυπώθηκαν ξεκάθαρα κατά τον Ψυχρό Πόλεμο ο οποίος ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά το τέλος του Β΄ΠΠ. Τότε κορυφώνεται η σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Σοβιετικής Ένωσης, μεταξύ Καπιταλισμού και Κομμουνισμού με τις δύο υπερδυνάμεις να αναζητούν το στρατιωτικό πλεονέκτημα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για πλανητική και διαστημική κυριαρχία. Τυπικά ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκινάει το 1946 και τελειώνει τον Δεκέμβριο του 1991, όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, αλλά αυτό δεν ισχύει στην πράξη καθώς ο υπόγειος πόλεμος της Δύσης κατά της Ρωσίας απλώς μεταλλάσσονταν και περνούσε από τη μία φάση στην άλλη. Σε κάθε περίπτωση το 1917 ήταν η χρονιά-σημείο καμπής σε έναν έκτοτε συνεχή ιδεολογικό πόλεμο.

Γεγονότα που σημάδεψαν τον Ψυχρό Πόλεμο είναι:

α. Η διχοτόμηση της Γερμανίας σε Δυτική και Ανατολική, μεταξύ Μαΐου 1949 και Οκτωβρίου 1949.

β. Η δημιουργία του ΝΑΤΟ, το 1949 (North Atlantic Treaty Organization = Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου),

γ. Ο πόλεμος της Κορέας, 1950-1953,

δ. Η ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το 1955.

ε. Η ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου, το 1961, που έγινε σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου.

ζ. Η Κρίση των Πυραύλων στην Κούβα, το 1962, κατά την οποία ο πλανήτης έφτασε στο κατώφλι του πυρηνικού πολέμου, και

η. Στις 29 Αυγούστου 1949, όταν η Σοβιετική Ένωση με καθυστέρηση 4 ετών ως προς τις ΗΠΑ, αποκτά ατομική βόμβα, μετά την επιτυχημένη δοκιμή που πραγματοποίησε στην ευρύτερη περιοχή του Semipalatinsk.

Η μετάγγιση του ναζισμού στη Δύση

Σημαντικότατη εξέλιξη στον ανταγωνισμό ΗΠΑ – ΕΣΣΔ απετέλεσαν και μία σειρά από Ειδικές Επιχειρήσεις κατά τις οποίες εκατοντάδες Ναζί Γερμανοί επιστήμονες μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ από πράκτορες της αμερικανικής στρατιωτικής αντικατασκοπείας. Οι πιο γνωστές από αυτές τις επιχειρήσεις είναι οι εξής:

1. Η Επιχείρηση Συνδετήρας (Operation Paperclip), μεταξύ των ετών 1945-1959. Πολλοί από τους Γερμανούς μεταφερόμενους στις ΗΠΑ ήταν μέλη ή και ηγετικά στελέχη του Ναζιστικού Κόμματος τα οποία δεν δικάστηκαν ποτέ.
2. Η Επιχείρηση Ημίφως, που ξεκινάει στις 22 Μαΐου 1945, και
3. Η συνοδευτική επιχείρηση με το κωδικό όνομα DUSTBIN, η οποία φαίνεται ότι ολοκληρώθηκε το 1947, και άλλες παρόμοιες.

Ωστόσο ανάλογες επιχειρήσεις διεξήγαγε και η Σοβιετική Ένωση, με γνωστή την Επιχείρηση «Oso aviakhim», η οποία έγινε στις 22 Οκτωβρίου 1946. Η λέξη Oso aviakhim προέκυψε από την συνένωση των ονομάτων δύο ρωσικών πατριωτικών ενώσεων εθελοντών με καθήκοντα στην αεράμυνα.

Την ίδια εποχή διογκώνεται και το κύμα διαφυγής των Ναζί στη Νότιο Αμερική και αλλού, πράγμα που αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν ληφθεί υπόψη, ότι στην Δίκη της Νυρεμβέργης δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ελάχιστοι Ναζί. Όλα αυτά θα δημιουργήσουν ένα κλίμα ατιμωρησίας μέσα στο οποίο ο Ναζισμός, ως ιδεολογία, όχι μόνο δεν θα νικηθεί οριστικά, αλλά σε πολλές περιπτώσεις στη Δύση θα ενθαρρυνθεί, θα οργανωθεί και θα εξοπλιστεί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα όσα συνέβησαν στην Ουκρανία μετά το εκεί αμερικανικό πραξικόπημα του 2014. Τότε, ακόμη και το BBC σε σειρά βίντεο εκπομπών του κατήγγειλε την ναζιστική πρακτική και ιδεολογία των Ουκρανών συνεχιστών του φιλοναζιστή Στεπάν Μπαντέρα ο οποίος υπήρξε στενός συνεργάτης των Ναζί, κατά τον Β΄Π Π. Σήμερα τα γνωστά φιλοναζιστικά «Τάγματα» Αζοφ, Δεξιός Τομέας, Ντανμπάρ, Δνίπερ, Αντρά και άλλα στηρίζονται ανοιχτά από τις ΗΠΑ και την «Συλλογική Δύση».

Η Ρωσία εξαναγκάστηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 να επέμβει στην Ουκρανία αφού είχαν προηγηθεί τα εξής: το προαναφερθέν αμερικανικό πραξικόπημα, του 2014, με την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς ο οποίος είχε εκλεγεί ένα χρόνο νωρίτερα, με πρόγραμμα να διακόψει την αίτηση ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Επακολούθησε η καταπάτηση από τους Ουκρανούς των Συμφωνιών του Μινσκ, 2014-2015, και, επί 8 χρόνια, οι συνεχείς σφαγές περίπου 14.000 Ρώσων και ρωσόφωνων στο Ντονμπάς, από τον ουκρανικό στρατό και τους παραστρατιωτικούς νεοναζιστές. Το χαρακτηριστικότερο έγκλημα των Ουκρανών συνέβη την Πρωτομαγιά του 2014 όταν δολοφόνησαν περισσότερα από 100 στελέχη εργατικών σωματείων μέσα στο κτήριο των Συνδικάτων της Οδησσού, όπου τους έκαψαν ζωντανούς. Δράστες και πάλι οι φιλοναζιστικές οργανώσεις που εκτελούσαν εν ψυχρώ όσους επιχειρούσαν να διαφύγουν από το φλεγόμενο κτίριο.

Τις φρικιαστικές σκηνές των εν ψυχρώ δολοφονιών κατέγραψαν δεκάδες βίντεο που αναμεταδόθηκαν από πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς και ελληνικούς και υπάρχουν στο Διαδίκτυο. Και γι’ αυτό το μαζικό έγκλημα δεν έγινε καμία έρευνα και δεν καταδικάστηκε κανείς.

Στην εκκόλαψη του αυγού του φιδιού στην Ουκρανία μετά τον Φεβρουάριο του 2022 συμμετέχει και η Γερμανία. Η χώρα που επί δεκαετίες βάσισε το «οικονομικό της θαύμα» στις προνομιακές σχέσεις με τη Μόσχα και στην φτηνή ρωσική ενέργεια μέσα από ρωσογερμανικούς αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου, υπέκυψε πολύ εύκολα στις εντολές των ΗΠΑ για αντιρωσισμό και ανοχή στα ουκρανικά νεοναζιστικά τάγματα.

Όλα δείχνουν πως το πάλαι ποτέ νικηφόρο αντιναζιστικό πνεύμα του πολέμου 1939–1945 θάφτηκε στα λασπόνερα του Καπιταλισμού της Δύσης. Παρέμεινε όμως ζωντανό στην Ρωσική Ομοσπονδία, όπως αποδεικνύεται από τους όρους που θέτει η Μόσχα για ειρήνευση στην Ουκρανία, απαιτώντας «πλήρη αποναζιστικοποίηση» της χώρας και την μετατροπή της σε ουδέτερη ζώνη. Και αυτά σημαίνουν πολλά, πάρα πολλά!

_____________________________________________________

(Β΄ ΜΕΡΟΣ)

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ως Παγκόσμιος Πολιτιστικός Πόλεμος

Το 1945 με επίκεντρο το διχοτομημένο Βερολίνο ξέσπασε ιδεολογικός πόλεμος για τις ευθύνες και τα εγκλήματα του ναζισμού μεταξύ των δύο Γερμανιών ο οποίος εξαπλώθηκε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Στη Δυτική Γερμανία η ορολογία «απελευθέρωση από τον ναζισμό» ήταν επώδυνη και γινόταν πάντοτε με «σφιγμένα δόντια». Όλα αυτά ωστόσο θα παραμεριστούν από ένα γεγονός τεράστιας σημασία που ήταν η ένταξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, στις 20 Οκτωβρίου 1954 πράγμα που επηρέασε καταλυτικά τις σχέσεις Δύσης–Μόσχας. Την ένταξη επιδίωξε με επιμονή ο προβαλλόμενος σαν «ειρηνοποιός» Γερμανός Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος δήλωσε πως το έπραξε αυτό, ως «ένδειξη εμπιστοσύνης στις δημοκρατικές αρχές της χώρας του» προς τον υπόλοιπο κόσμο, παραβλέποντας όμως, ότι το ΝΑΤΟ ήταν από τότε το κορυφαίο ψυχροπολεμικό όπλο των ΗΠΑ.

Ένα χρόνο πριν, το 1955, ο Αντενάουερ στην επίσκεψή του στο Παρίσι για τα δέκα χρόνια από το τέλος του πολέμου είχε δηλώσει, πως: «Ο γερμανικός λαός πλήρωσε τις πράξεις, που έγιναν στο όνομά του από μια τυφλωμένη ηγεσία, με ατέλειωτο πόνο. Μέσα από αυτά τα δεινά πέρασε από διαδικασία εξαγνισμού και μεταμορφώθηκε.» Και αυτή η επίσημη δήλωση είναι προσεκτικά διατυπωμένη και αποφεύγει να αναφερθεί και να καταδικάσει τον Ναζισμό.

Το 1970 ο Σοσιαλδημοκράτης Γερμανός Καγκελάριος Βίλι Μπραντ υπέγραψε τις «Συμφωνίες της Βαρσοβίας και της Μόσχας». Με αυτές γινόταν πράξη η συμφιλίωση με τους πρώην εχθρούς, όπως τη Σοβιετική Ένωση και την Πολωνία. Οι Συμφωνίες αυτές αποτελούν ορόσημο της λεγόμενης Οστπολιτίκ. Γι’ αυτή τη δράση του ο Βίλι Μπραντ, το 1971, τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης.

Ωστόσο ακόμη και ο Μπραντ στην ομιλία του της 8ης Μαΐου 1970 δεν τολμά να χρησιμοποιήσει την λέξη “απελευθέρωση” αναφερόμενος στην Γερμανία, αλλά μετατοπίζει το επίκεντρο του λόγου του στο να εξάρει τη συμβολή των γυναικών, των προσφύγων και των εκδιωχθέντων στην εν γένει ανοικοδόμηση της Γερμανίας, λέγοντας επί λέξει, πως: «επαινεί τους συμπατριώτες μας στην Ανατολική Γερμανία, οι οποίοι υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και κοινωνικές προϋποθέσεις, τις οποίες δεν επέλεξαν, σημείωσαν επιτυχίες, για τις οποίες μπορούν να είναι υπερήφανοι και που πρέπει να αναγνωρίσουμε». Είναι φανερό ότι ακόμη και ο πατέρας της Οστπολιτίκ δεν αποδεχόταν κατά βάθος ότι αυτό που πραγματικά συνέβη στην Γερμανία με τον Β΄ΠΠ ήταν η απελευθέρωσή της από τα δεσμά του Ναζισμού.

Σήμερα λέει πολλά η ευκολία με την οποία η Γερμανία του Σολτς και της Μπέρμποκ στηρίζει λυσσαλέα το καθεστώς του Κιέβου και την ιδεολογία του. Αποδεικνύεται έτσι ότι διαχρονικά στην Γερμανία δεν εξαφανίζονται τα ιδεολογικά αίτια με τα οποία η ίδια προκαλεί πολέμους και δεν γίνεται αποδεκτή η εκάστοτε στρατιωτική της ήττα. Αναλογίες υπάρχουν και σε όσα συνέβησαν μετά τον Α΄Π Π, καθώς και τότε η πλειοψηφία των Γερμανών αρνήθηκε να αποδεχτεί την ήττα, πράγμα που οδήγησε ευθέως στον Β΄Π Π.

Ο Παγκόσμιος Πολιτισμικός Πόλεμος σήμερα και οι νέες ιδεολογίες

Ο κόσμος πλέον έχει περάσει από το παλιό παγκόσμιο διπολικό σύστημα, ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, σε ένα νέο διεθνές πολυπολικό σύστημα το οποίο αρνούνται να αποδεχτούν οι ΗΠΑ, η ελεγχόμενη από αυτές Δύση και οι δορυφόροι τους. Αυτή είναι η κυρίαρχη αιτία του πολέμου που διεξάγεται σήμερα στην Ουκρανία.

Ταυτόχρονα όμως κλιμακώνεται ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου καθώς υπάρχουν και άλλες μικρότερες εστίες, όπως στη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, το Ιράκ, την Αρμενία την Αφρική και αλλού. Ειδικά στην Αφρική οι γηγενείς εκδιώκουν τις αποικιακές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας και τις αντικαθιστούν με μισθοφορικές δυνάμεις ρωσικής επιρροής, ενώ παράλληλα δέχονται την διείσδυση της Κίνας και άλλων χωρών, όπως η Τουρκία. Η ανακατανομή δυνάμεων στον πλανήτη είναι πασιφανής και συμβαίνει σε βάρος της «Συλλογικής Δύσης» και των ΗΠΑ.

Ωστόσο, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει και την θρησκευτική του παράμετρο με τα όσα συνέβησαν μεταξύ των εκκλησιών Κιέβου, Ρωσίας και του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως. Αντίστοιχη παράμετρος αναπτύσσεται και στον πόλεμο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, ο οποίος επιδεινώνεται από τα χτυπήματα των ΗΠΑ και του Ισραήλ εναντίον της Συρίας, του Ιράκ. Παράλληλα πάντοτε επικρέμαται η απειλή ενός ολοκληρωτικού πολέμου Ισραήλ και ΗΠΑ κατά του Ιράν.

Η παγιωμένη πλέον πολιτική ανεπάρκεια των Αμερικανών επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, γιατί ενώ μέχρι το 2011 οι ΗΠΑ αποτελούσαν ρυθμιστικό παράγοντα στην Υεμένη, τελικά έγιναν ο ορκισμένος εχθρός των ανταρτών Χούθι με αποτέλεσμα σήμερα τα αμερικανικά πολεμικά και εμπορικά πλοία να αποτελούν στόχο προτίμησης για τους αντάρτες. Μετά την καταστροφική, και για τα αμερικανικά συμφέροντα, «Αραβική Άνοιξη», η Υεμένη των Χούθι, απέδειξε πώς μία μικρή και εξοπλιστικά αδύναμη χώρα μπορεί να προκαλεί πλήγματα στην παγκόσμια ναυσιπλοΐα, στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και στην Διώρυγα του Σουέζ η οποία έχει ήδη υποστεί τεράστια οικονομική ζημία, γεγονός που αντανακλά και στην Ευρώπη.

Ωστόσο όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία προήλθαν από έναν σοβούντα επί δεκαετίες Παγκόσμιο Πολιτισμικό Πόλεμο τον οποίον συγκρούεται ο αμερικανικός και δυτικός πολιτιστικός χυλός της Νέας Τάξης Πραγμάτων με τον κόσμο της ιστορικής επανεμφάνισης των εθνών όπως της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, των αραβικών κρατών, της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής.

Το πολιτισμικό χάσμα που δημιούργησαν και καθημερινά διευρύνουν μεταπολεμικά οι ΗΠΑ επιδεινώνεται λόγω του ότι θέλουν να επιβάλλουν παγκοσμίως μια σειρά από δομικές πολιτισμικές αλλαγές στις κοινωνίες. Αλλαγές που φτάνουν μέχρι και στην κατάργηση της φυλογενετικής υπόστασης του Ανθρώπου, όπως αυτή είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη από της εμφανίσεως του ανθρωπίνου είδους επί της γης.

Στη «Συλλογική Δύση» διεξάγεται λυσσώδης αγώνας για την πολιτειακή και κοινωνική κατάργηση των δύο φύλων. Έχει προηγηθεί η συστηματική υπονόμευση της παραδοσιακής οικογένειας με στόχο την πλήρη κατάργησή της, καθώς και η εξάλειψη των εννοιών του Έθνους, της εθνικής ταυτότητος και κάθε επιμέρους ιδιαίτερου πολιτιστικού στοιχείου. Αυτά διακινούνται μέσα από την θεωρία του Δικαιωματισμού, του κινήματος Woke, και την πολιτικά ακραία ριζοσπαστικοποίηση των απανταχού ΛΟΑΤΚΙ. Θεωρητικός των ως άνω ιδεών είναι μεταξύ άλλων και ο Γιουβάλ Χαράρι, Ισραηλινός στοχαστής και συγγραφέας που προωθεί με ενθουσιασμό στα βιβλία του την θεωρία του περί «Μετα-Ανθρώπου». Δηλαδή μιας κοινωνίας χωρίς τα επί χιλιετίες βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ανθρώπου. Η ομοιότητα του «Μετα-Ανθρώπου» με τον Υπερ-Άνθρωπο των Ναζί είναι ανατριχιαστική. Κάποιοι οραματίζονται μία νέα «Αρεία Φυλή» αποτελούμενη από παντός είδους Δικαιωματιστές και ΛΟΑΤΚΙ προκειμένου να ελέγξουν τον πλανήτη. Σημειώνεται, ότι ο Χαράρι είναι σύμβουλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Κλάους Σβαμπ και ο ουσιαστικός δημιουργός της θεωρίας της «Μεγάλης Επανεκκίνησης».

Αντίθετοι με αυτές τις θεωρίες εμφανίζονται μία σειρά Ρώσοι θεωρητικοί και φιλόσοφοι, όπως οι: Αλεξάντρ Ντούνκιν, Αλεξάντρ Προχάνοφ, Μπαρντάν Μπαγκντασαριάν και άλλοι. Παρά τις μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές τους ενώνει το γεγονός ότι όλοι θεωρούν πως ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία είναι πρωτίστως η αντιπαράθεση της Ρωσίας με την Δύση σε πολιτισμικό επίπεδο. Τα ζητήματα αυτά εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Σεργκέι Κιριγιένκο, ο οποίος είναι Υπεύθυνος Συντονισμού του Κρεμλίνου σε θέματα Εσωτερικής Πολιτικής και Αναπληρωτής Επικεφαλής της Διοίκησης της Προεδρίας.

Οι νέες θεωρίες των Ρώσων φιλοσόφων που αντιπαρατίθενται στις αντίστοιχες της Δύσης συγκλίνουν στα εξής:

• «Νέοι πολιτισμοί βρίσκονται σε άνοδο, συμπεριλαμβανομένων των κινεζικών, ισλαμικών, ινδικών, αφρικανικών και λατινοαμερικανικών. Η Ρωσία τους βλέπει ως πιθανούς συμμάχους και εταίρους σε μια γνήσια και δίκαιη πολυπολική τάξη.

• Η τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρίσκεται σε μεταβατική κατάσταση. Υπάρχει μία σαφής μετατόπιση από τον μονοπολικό κόσμο, που προέκυψε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ, προς έναν νέο πολυπολικό κόσμο.

Τα θεμέλια αυτού του πολυπολικού κόσμου γίνονται όλο και πιο εμφανή, με βασικούς παίκτες τις: Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Νότιο Αφρική, τον ισλαμικό κόσμο, αλλά και άλλες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Όλες αυτές οι εθνικές και θρησκευτικές οντότητες που αντιπροσωπεύουν και διαφορετικούς πολιτισμούς συμμαχούν στον όμιλο BRICS. Μετά τη σύνοδο κορυφής του ομίλου στο Γιοχάνεσμπουργκ, το 2023, συμπεριλήφθηκαν στους κόλπους του σημαντικές χώρες από τον ισλαμικό κόσμο, όπως το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, το Ιράν, η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, αλλά και η Αργεντινή, ενισχύοντας περαιτέρω την παρουσία των εθνών της Νότιας Αμερικής στους BRICS.

• Η Ρωσία, ως διακεκριμένος πόλος αυτού του πολυπολικού κόσμου, βρίσκεται σε πόλεμο με τη Δύση στην Ουκρανία, ακριβώς επειδή οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την ηγεμονία που εξακολουθούν να απαιτούν σε έναν δικό τους Μονοπολικό πλανήτη.

• Ο αγώνας μεταξύ του νέου πολυπολικού κόσμου κατά της Αμερικής ως μονοπολικός διεκδικητής, διεξάγεται όχι μόνο προς το συμφέρον της Ρωσίας, αλλά προς το συμφέρον όλων των άλλων αναδυόμενων γεωπολιτικών πόλων. Αυτό το κατανοεί η Κίνα που στηρίζει τη Ρωσία, όπως και το Ιράν. Είναι αξιοσημείωτο το ότι την ουσιαστική τους στήριξη στη Μόσχα παρέχουν και μία σειρά μεγάλων και μικρών χωρών που τηρούν μια διαφανή ουδετερότητα η οποία καταλήγει τελικά υπέρ της Ρωσίας, πράγμα που αποτελεί πλήγμα κατά των ΗΠΑ και της «Συλλογικής Δύσης».

Με τις εξελίξεις να είναι ραγδαίες διαμορφώνεται μια νέα γεωπολιτική συνείδηση μεγάλης κλίμακας στις ισλαμικές κοινωνίες, όπως στη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, την Τουρκία, το Πακιστάν, την Ινδονησία, κ.α.

Σημειώνεται πως σχεδόν στο σύνολό τους τα αραβικά ΜΜΕ εμφανίζουν τις ΗΠΑ και τον σημερινό πρόεδρο του Ισραήλ, Νετανιάχου, να επιτίθεται στον ισλαμικό κόσμο και να υποβάλλουν τους Παλαιστίνιους Άραβες σε γενοκτονία.

• Η στάση του ισλαμικού κόσμου στο Παλαιστινιακό ζήτημα λειτουργεί ως ενωτική δύναμη που συγκεντρώνει Σουνίτες, Σιίτες, Τούρκους και Ιρανούς, καθώς και φατρίες που εμπλέκονται σε εσωτερικές συγκρούσεις στην Υεμένη, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη. Το ζήτημα έχει άμεση σχέση με χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδονησία, η Μαλαισία και το Μπαγκλαντές.

Οι μουσουλμάνοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Αφρικής δεν παραμένουν αδιάφοροι. Παρά τις πολιτικές τους διαφορές, οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την περιοχή του ποταμού Ιορδάνη ενώνονται σε μια συλλογική προσπάθεια να διαφυλάξουν την ύπαρξή και την αξιοπρέπειά τους.

Οι ισλαμικές χώρες καταλαβαίνουν τους λόγους και τους στόχους του μακροχρόνιου ισραηλινο-παλαιστινιακού πολέμου ο οποίος εξυπηρετεί τα ίδια αμερικανικά κέντρα που προκάλεσαν και την αντίδραση της Ρωσίας με την «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρησή» της στην Ουκρανία.

• Οι προσπάθειες για στενότερη συνεργασία και συμμαχία μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας, Ιράν και Τουρκίας βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση. Όσο ο ισλαμικός κόσμος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως παγκόσμιο πόλο δύναμης με ενιαίο πολιτισμό, τόσο πιο κατανοητή θα γίνεται η γεωπολιτική της Ρωσίας.

• Το πρόσφατο πολλαπλό πυραυλικό χτύπημα του Ιράν κατά του Ισραήλ, και η όποια απάντηση-κλιμάκωση από τον ισραηλινό στρατό θα ανατρέψει το όλο πλαίσιο της σύγκρουσης με άμεσο κίνδυνο να ανατραπεί και συνολικά η γεωπολιτική σκακιέρα του πλανήτη. Είναι φανερό πως οι ΗΠΑ τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις πράγμα που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους.

• Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Πούτιν εκτός από το ότι στη χώρα του αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλής λαμβάνοντας στις εκλογές ποσοστό που ξεπέρασε το 87%, αναδείχθηκε και ως ηγέτης παγκοσμίου κύρους, ειδικά σε μη δυτικές χώρες. Η επιρροή των ΗΠΑ, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, περιορίστηκε στο 35% του πληθυσμού του πλανήτη. Αντίθετα στο 65% πλανητικά η στρατηγική του Ρώσου προέδρου αποκτά ένα απολύτως σαφές νόημα και δικαίωση και πιστεύει ότι: «η Ρωσία μάχεται δυναμικά και κερδίζει ενάντια στη μονοπολικότητα, δηλαδή ενάντια στην δυτικόστροφη παγκοσμιοποίηση και υποταγή στις ΗΠΑ.»

Η υποστήριξη του δυτικού κόσμου στον Ουκρανό Πρόεδρο Volodymyr Zelensky υπαγορεύτηκε από την επιθυμία των ΗΠΑ να μη ξαναγίνει η Ρωσία ένας παγκόσμια αυτόνομος παράγοντας. Κάτι που όμως το πέτυχε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν από την αρχή της πρώτης του θητείας μέχρι σήμερα.

Ο Ρώσος πρόεδρος ενίσχυσε την πολιτική κυριαρχία της Ρωσικής Ομοσπονδίας και προοδευτικά επέβαλε να γίνει αποδεκτό, ότι το καθεστώς της Ρωσίας αποτελεί ανεξάρτητο πολιτισμό που αντιτίθεται στη δυτική ηγεμονία και απορρίπτει το σύστημα αξιών της.

Η Ρωσία στηρίζει ξεκάθαρα τη δέσμευσή της στις παραδοσιακές αξίες του Ανθρώπου, του Έθνους και της Κοινωνίας. Αποκρούει σθεναρά τον δυτικό φιλελευθερισμό και την προώθηση της Woke ατζέντας με τα αντιδημοκρατικά και καταχρηστικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Και, απορρίπτει όλα τα άλλα δυτικά ιδεολογικά «πρότυπα» τα οποία η Μόσχα θεωρεί εκτροπές από το φυσιολογικό και αποκλίσεις.»

Με αυτά τα μέχρι σήμερα δεδομένα τα πάντα θα κριθούν βάσει ενός απαράβατου δόγματος της Θεωρίας του Πολέμου που λέει ότι: «Για να ξεσπάσει ένας πόλεμος απαιτείται η συσσώρευση μιας κρίσιμης μάζας ανεπίλυτων προβλημάτων τα οποία μπορούν να επιλυθούν μόνο δια των όπλων. Όμως, μετά την κήρυξη κάθε πολέμου αυτό που απομένει είναι να κερδηθεί.»