[ad_1]
Ο Γιάννης Σαπουντζάκης γράφει στο Gazzetta για την συνέντευξη του Γκουστάβο Πογέτ και την ανάγκη να φτάσει η Εθνική στα ιστορικά μπαράζ του Μαρτίου συσπειρωμένη.
Είχε ξεχαστεί το τελευταίο διάστημα το θέμα Πογέτ για την Εθνική ομάδα. Οπότε ο προπονητής αποφάσισε να το επαναφέρει στην επικαιρότητα, με έναν τρόπο μάλλον άκομψο. Όχι, δεν φέρει μόνο αυτός ευθύνη, είναι κατανοητό να υπάρχει δυσαρέσκεια από πλευράς του για το γεγονός πως δεν του έχει γίνει ξεκάθαρο αν υπάρχει πρόθεση να πορευθεί η ΕΠΟ μαζί του και μετά τα μπαράζ του Μαρτίου. Όμως, ο στόχος του Euro είναι πιο σημαντικός από καθετί άλλο.
Βρισκόμαστε δύο περίπου μήνες πριν από δύο ιστορικής σημασίας αγώνες για την Εθνική ομάδα. Δύο αγώνες που θα κρίνουν αν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα επιστρέψει σε ένα μεγάλο τουρνουά μετά από μία δεκαετία. Είναι πολύ μεγάλο το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μέσα σε αυτό η Ελλάδα βίωσε ντροπιαστικές στιγμές, έφτασε να χάνει από εθνικές ημιεπαγγελματιών και ερασιτεχνών.
Κι όμως, σταδιακά πάτησε και πάλι στα πόδια της, ανέκτησε την χαμένη της αξιοπρέπεια και έφτασε στο σημείο να κοντράρει στα ίσια υπερδυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως η Γαλλία και η Ολλανδία. Στο αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας για την μεγάλη επιστροφή θα βρει απέναντί της το Καζακστάν και (ελπίζουμε) μία εκ των Γεωργίας ή Λουξεμβούργου. Αυτό το κέρδισαν με τον ιδρώτα τους οι Έλληνες διεθνείς και ο Γκουστάβο Πογέτ. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς πως αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη. Άλλωστε, ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα αν και πότε θα υπάρξουν ξανά ανάλογες προϋποθέσεις.
Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται τόσο ο προπονητής όσο και οι διοικούντες την ΕΠΟ πως σε αυτούς τους δύο «τελικούς» πρέπει το γκρουπ να πάει με τον μέγιστο βαθμό συγκέντρωσης. Δεν αμφισβητείται πως οι διεθνείς θα κάνουν το καλύτερο που περνάει από τα πόδια τους. Ακόμα και χωρίς προπονητή, που λέει ο λόγος. Άλλωστε, ό,τι και αν έχει πετύχει ή ονειρεύεται να πετύχει ο καθένας τους με τον σύλλογό του, μία διάκριση με την Εθνική ομάδα, αλλάζει την ιστορία.
Όμως, το κλίμα αβεβαιότητας δεδομένα δεν αποτελεί καλό σύμμαχο στην προσπάθεια που θα γίνει. Ο προπονητής ό,τι και αν πιστεύει για τη στάση της ΕΠΟ, οφείλει να το αφήσει στην άκρη ως τα μπαράζ. Γνωρίζει πως έχει τους ποδοσφαιριστές του με το μέρος του. Ουδείς εξ’ αυτών έχει εκφράσει κάποιο παράπονο, έχει βγάλει δημόσια κάποιο ίχνος δυσαρέσκειας.
Ασφαλώς και κανένας επαγγελματίας δεν είναι υποχρεωμένος να εργάζεται κάτω από συνθήκες που ξεπερνούν τις δικές του κόκκινες γραμμές. Και αν ο Πογέτ κρίνει πως αυτές έχουν ξεπεραστεί, έχει κάθε δικαίωμα να το επικοινωνήσει εσωτερικά στους διοικούντες της ΕΠΟ και εκείνοι να προβούν στις ανάλογες ενέργειες. Το να τοποθετείται, όμως, δημόσια και να σηκώνει σκόνη δεν ωφελεί το σύνολο.
Αν θέλουμε, άλλωστε, να είμαστε ρεαλιστές, στην Ελλάδα βρισκόμαστε. Εκεί που τα πάντα κρίνονται και αξιολογούνται με βάση το αποτέλεσμα. Άμα η Εθνική καταφέρει να εξασφαλίσει το εισιτήριο για το μεγάλο ραντεβού της Γερμανίας, θα μπει και η σφραγίδα πως το πρότζεκτ είναι πετυχημένο. Στο απευκταίο σενάριο, όμως, που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα χάσει την ευκαιρία που έχει μπροστά του, τότε ουδείς δεν θα μπορεί να αισθάνεται πως το πρόσημο στο φινάλε είναι θετικό. Και άρα, ούτε ο «καπετάνιος» του γκρουπ, ο Γκουστάβο Πογέτ.
[ad_2]