[ad_1]
Ο μυθιστορηματικός Ζορμπάς ήταν ένα πλάσμα της στιγμής. Διαρκώς τον κατέκλυζε μια παθιασμένη ενέργεια σε ό,τι κάθε φορά έκανε είτε αυτό ήταν να χορεύει, είτε να παίζει το σαντούρι του, είτε να δουλεύει σκληρά.
Μεθούσε από τη χαρά και την αχρονικότητα της καθεμίας στιγμής. Τα πάντα γύρω του, από τις πιο λεπτές αποχρώσεις της φυσικής ύπαρξης μέχρι την τραχύτητα του μουτζουρωμένου ιδρώτα του, αποκτούσαν μοναδικές σημασίες και μετατρέπονταν σε απερίσταλτη ζωή. Ζούσε το εδώ και τώρα, γι΄αυτό ζούσε την αιωνιότητα.
Το αφεντικό, από την άλλη, ξόδευε τον εαυτό του σε ανούσια πράγματα και προσπερνούσε αδιάφορα τον κόσμο. Άλλοτε ένιωθε τύψεις για κάτι που δεν έκανε στο παρελθόν ή θλίψη για ανθρώπους που συναντούσε στις αναμνήσεις του κι άλλοτε χανόταν στο μέλλον με ανυπομονησία και προσδοκίες. Ζώντας κοντά στον Ζορμπά, όμως, αντιλήφθηκε σταδιακά ότι η ευτυχία βρίσκεται σε μια καρδιά απλή και λιτοδίαιτη, με την αιωνιότητα να είναι η κάθε στιγμή που περνά.
Διαπίστωνε, όπως ο συγγραφέας Χένρι Ντέιβιντ Θόρω, ότι «οι ζωές μας χαραμίζονται στις λεπτομέρειες» και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «απλότητα, απλότητα, απλότητα!». Κατάφερε έτσι ν’απολαμβάνει τη γλυκύτητα της γης και τη δροσιά του αέρα, τις μυρωδιές και τις γεύσεις, τα γέλια και τις σιωπές. Προσέφερε συνέχεια χαρά στις πέντε αισθήσεις του, συνειδητοποιώντας ότι στην πραγματικότητα αυτές είναι τα πλοκάμια με τα οποία χαϊδεύει τον κόσμο και όχι η αφηρημένη διανόηση. Έμαθε να ακολουθεί πιστά τη σημαντική και σοφή συμβουλή του Ζορμπά, όταν τρώει να τρώει και όταν δουλεύει να δουλεύει, χωρίς να κάνει μισές δουλειές.
Μ’ αυτόν τον απλό τρόπο, η καθημερινότητα μετατρέπεται σε ομορφιά. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους, ο Ζορμπάς δεν «κουβαλούσε» τη δουλειά του στο σπίτι του, ή τ’άγχη του στις διακοπές του, ή τα νεύρα του στην οικογένειά του, ή τις ανασφάλειές του αγκαλιάζοντας την σύντροφό του. Καθόταν όταν καθόταν, δούλευε όταν δούλευε και έτρωγε όταν έτρωγε. Δεν χανόταν στο παρελθόν ή στο μέλλον – όπως έκανε το αφεντικό του αρχικά -, ούτε παρασυρόταν από ανησυχίες ή ανούσια πράγματα. Γι΄αυτό ζούσε στην Αλήθεια, μετατρέποντας την ύπαρξή του σ’ ένα διαρκώς ανανεωμένο θαύμα.
Το αφεντικό, από την άλλη, βρισκόταν μονίμως σ΄ένα ψέμα. Δεν αφηνόταν στον έρωτα και στη φύση, σαν τον Ζορμπά, για να βιώσει την αιωνιότητα της στιγμής. Ούτε επέτρεπε το δέος και τον θαυμασμό να υπερισχύσουν και να συμπιέσουν όλη την ύπαρξή του σε μια μοναδική εμπειρία, που δεν καθορίζεται από τη χρονική διάρκεια. Δεν ήταν σχεδόν ποτέ παρών στο παρόν του.
Στοχαστείτε….
Πόσες φορές αναλωνόμαστε σε λεπτομέρειες, εγωισμούς ή ανούσιες καθημερινότητες, ξεχνώντας ότι κάθε μέρα ο ανεπανάληπτος χρόνος της ζωής μας λιγοστεύει και χάνεται παντοτινά;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Ασημεονόγλου «Ζήσε σαν τον Ζορμπά» από τις εκδόσεις iWrite
Ο Παναγιώτης Ασηµεόνογλου σπούδασε Φυσική στο ΑΠΘ κι έκτοτε εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Αν και η µεγάλη του αγάπη είναι η Φυσική, επί σειρά ετών εντρύφησε σε θέµατα φιλοσοφίας, θρησκειολογίας, θεολογίας, ψυχολογίας, τέχνης κ.ά.
[ad_2]