[ad_1]
Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με το μότο: «Δεν πρέπει να μιλάμε σε αγνώστους»
Και αυτό ίσως να είναι μια από τις χειρότερες πεποιθήσεις που κάποιος μπορεί να διατηρήσει μέχρι την ενήλικη ζωή του.
Advertisment
Το να μιλήσουμε σε κάποιον ξένο στο δρόμο, στο καφέ ή στο σούπερ μάρκετ, ίσως να είναι μια από τις πιο ευγενικές και ανθρώπινες εμπειρίες που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε αλλά και να βιώσουμε.
Ίσως να σκεφτόμαστε: «Τι νόημα έχει να μιλάω σε έναν ξένο όταν περιμένω να ανοίξει η πόρτα του μετρό, στην κοπέλα που πληρώνω στα διόδια ή στον νέο που μου ετοιμάζει τον καφέ το πρωί;»
Ή μπορεί να σκεφτούμε ότι: «Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος, δεν κάνω τέτοια», “Έχω ήδη αρκετούς φίλους”
Advertisment
Αν το σκεφτούμε αυτό όμως τότε χάνουμε εντελώς το νόημα αυτών των απλών, άσκοπων και αθώων συζητήσεων. Οι συζητήσεις αυτές είναι για τις φιλίες ό,τι είναι ένα Χάϊκου για ένα μυθιστόρημα 1000 σελίδων.
Κάποιες φορές ένα μικρό ποίημα μπορεί να ανακινήσει συναισθήματα που ένα εκτεταμένο δοκίμιο δε θα κάνει και μια φωτογραφία να σε κάνει να σκεφτείς κάτι που μια ταινία τριών ωρών δε θα καταφέρει.
Ένα μικρό και «ασήμαντο» πράγμα πολλές φορές έχει την ικανότητα να μας αγγίξει σημαντικά.
Καν’το για εσένα
Το να πεις «Καλημέρα, ωραία φαίνεται η μέρα σήμερα» στον γείτονά σου, να πεις «Αλλάξατε εδώ τη γλάστρα;» στο καφέ που πηγαίνεις, να ρωτήσεις «Πως είναι η κίνηση σήμερα;» στον ταξιτζή που σε πηγαίνει κάπου και «Φαίνεται να έχει πολλή δουλειά» στον υπάλληλο του Σούπερ Μάρκετ, μπορεί να φαίνεται ανούσιο, αλλά δημιουργεί αυτό που ονομάζεται χαλαρές συνδέσεις στην ψυχολογία.
Μια αίσθηση κοινότητας, η οποία ειδικά όταν απευθύνεσαι σε άτομα που βλέπεις συχνά σου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει ένα οικείο περιβάλλον γύρω σου και έτσι νιώθεις λιγότερο μόνος, όπως περιγράφω στο Κεφάλαιο για τη Μοναξιά στο τελευταίο μου βιβλίο Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής.
Αλλά καν’το και για τους άλλους
Ακόμα και αν εσύ δεν νιώθεις μόνος, όμως, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν έτσι.
Όλοι μας είμαστε πολύ κοντά στο να νιώσουμε απελπισία. Όλοι μας έχουμε στιγμές που δεν συμπαθούμε πολύ τον εαυτό μας, που μας πιάνουν παρανοϊκές ιδέες για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς και που μετανιώνουμε λάθη που έχουμε κάνει.
Όταν είμαστε σε μια τέτοια εύθραυστη διάθεση, ένα ευγενικό και καλόκαρδο σχόλιο μπορεί να είναι το μόνο που χρειαζόμαστε για να τουμπάρουμε μια σκοτεινή ημέρα και να επιστρέψουμε σε μια πιο φωτεινή διάθεση.
Θυμάμαι να έχω πει: «Δύσκολος τύπος αυτός» στην υπάλληλο του ταχυδρομείου, μετά τη συνδιαλλαγή της με έναν αγενή πελάτη, στέλνοντας ένα σήμα ότι καταλαβαίνω τι περνάς όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο. Με κοίταξε και σχημάτισε ένα χαμόγελο ανακούφισης.
Έχω πει: «Ζόρικα τα πράγματα σήμερα» στον υπάλληλο στα διόδια, δείχνοντάς του ότι κατανοώ το πώς πρέπει να νιώθει εκείνη τη στιγμή εκείνος με κοίταξε με ευγνωμοσύνη γιατί κανείς δεν του μίλαγε μέχρι εκείνη τη στιγμή και περνούσε απαρατήρητος, όπως μου ανέφερε.
Ή έχω σχολιάσει τα περιποιημένα νύχια μιας υπαλλήλου στα διόδια, δείχνοντας ότι εκτιμώ την προσπάθεια που κατέβαλε για να τα περιποιηθεί και ότι της είναι σημαντικό και εκείνη χαμογέλασε και πήρε δύναμη για να συνεχίσει τη μέρα της.
Έχω κάτσει και έχω συζητήσει με ταξιτζήδες, δείχνοντάς τους ότι υπάρχει κάποιος να τους ακούσει πραγματικά και εκείνοι από εκεί που βιαζόντουσαν και έκαναν σφήνες στο δρόμο, άρχισαν να πηγαίνουν με είκοσι όταν αρχίσαμε να μιλάμε για να διαρκέσει περισσότερο η κούρσα.
Έχω κοιτάξει με νόημα και χαμογελάσαμε και οι δυο με έναν συνεπιβάτη στον ηλεκτρικό, όταν κάτι συνέβη στο τρένο και κολλήσαμε ανάμεσα σε σταθμούς, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν είσαι μόνος στο να νιώθεις ενοχλημένος, αλλά όλοι στο ίδιο βαγόνι «βράζουμε». Δεν άλλαξε κάτι στην πράξη, αλλά για λίγο δεν ήμασταν μόνοι στην ταλαιπωρία μας.
Συχνά θα σταματήσω στον δρόμο για να δώσω προτεραιότητα σε έναν πεζό να περάσει, ακόμα και αν δεν υπάρχει κανείς από πίσω μου (οπότε θα μπορούσα απλά να είχα περάσει και θα πέρναγε αμέσως μετά ο πεζός) για να δώσω το σημάδι σε αυτόν τον άνθρωπο ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και κάποιος θα νοιαστεί.
Για να δώσω το σημάδι της ελπίδας.
Πολλές φορές όταν έρθει κάποιος να καθαρίσει τα τζάμια από το αυτοκίνητό μου στο φανάρι, θα χαμηλώσω τη μουσική για να ακούγομαι και να τον ακούω και αν δεν έχω χρήματα, θα του πω: “Συγνώμη δεν έχω καθόλου ψιλά. Πώς πάει η μέρα;” Αυτά τα λόγια μπορεί να τους είναι πιο πολύτιμα από το ένα ή δυο ευρώ που θα τους έδινα. Με ένα χαμόγελο τις περισσότερες φορές θα μου καθαρίσουν το τζάμι.
Λίγη ανθρώπινη καλοσύνη κάνει τη διαφορά στις περισσότερες περιπτώσεις. Και είναι δωρεάν!
Αυτά δεν τα μοιράζομαι για να δείξω τι καλός άνθρωπος είμαι, αφού σίγουρα σε άλλες τόσες περιπτώσεις έχω κρατηθεί, δεν έχω μιλήσει ή μπορεί να έχω υπάρξει αγενής. Άνθρωπος είμαι και εγώ…
Αλλά όσο περισσότερο μιλάμε, τόσο ευκολότερα μιλάμε την επόμενη φορά. Ο εγκέφαλός μας δε βλέπει. Προβλέπει, όπως λέω στο τελευταίο μου βιβλίο. Μιλώντας σε κάποιον σχηματίζουμε την εικόνα ότι είναι ανταποδοτικό να το κάνουμε και έτσι θέλουμε να το κάνουμε περισσότερο την επόμενη φορά.
Ζήτημα ζωής και θανάτου
Ο αρκετά πεσσιμιστής φιλόσοφος Άρθουρ Σόπενχάουερ είχε πει ότι ποτέ δεν γνωρίζουμε ποιος από τους ανθρώπους γύρω μας μπορεί να σκέφτεται να κάνει κακό στον εαυτό του ή να βάλει τέρμα στη ζωή του, κάτι το οποίο δείχνει τι μπορεί να διακυβεύεται σε μια μικρή αθώα ανθρώπινη συνδιαλλαγή.
Ίσως να είμαστε το τελευταίο πράγμα ανάμεσα σε κάποιον και στην απελπισία.
Ίσως να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου…
Νέες εμπειρίες και συνδέσεις
Πέρα από το να νιώσουμε λιγότερο μόνοι ή να βοηθήσουμε κάποιον να νιώσει καλύτερα, υπάρχει και ένας άλλος πολύ σημαντικός λόγος να είμαστε ανοικτοί στο να συζητήσουμε με κάποιον άσχετο. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να προκύψει!
Έχουμε μιλήσει με τη σύζυγό μου στην Ουγκάντα σε δυο κοπέλες που ήρθαν και κάθισαν δίπλα μας σε ένα χωριό σε ένα “μπαρ” (όπου οι μπύρες ήταν στον τοίχο και όχι στο ψυγείο!) και η μια από αυτές επικοινωνεί ακόμα μαζί της στο Facebook. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να λένε…
Πιάσαμε την κουβέντα με τους θαμώνες μιας ταβέρνας στη Μόλυβο στη Λέσβο και έτσι η σύζυγος βρέθηκε να παίζει μπιρίμπα μαζί τους και να τους δείχνει πώς παίζεται το παιχνίδι «σωστά» :-)))
Μας μίλησε ένα ζευγάρι στην Αλόννησο, όταν προσφέρθηκαν να βοηθήσουν μόλις συνειδητοποίησαν ότι τσίμπησε μια μέδουσα τη σύζυγό μου και τώρα, τρία χρόνια μετά, κάνουμε ακόμα καλή παρέα.
Πήραμε από ωτοστόπ δυο Πολωνούς τουρίστες στην Αυστραλία το 2016, για μια διαδρομή 5 ωρών και με τον έναν από αυτούς έχουμε ακόμα επαφή. Διάβασε το πρώτο μου βιβλίο στα αγγλικά και έχουμε κάνει σοβαρές συζητήσεις στο Μessenger σε φάσεις που περνούσε δύσκολα στη ζωή του και μας βοήθησε όταν πήγαμε πέρσι στην Ισλανδία, όπου είχε δουλέψει για δυο χρόνια.
Συμπέρασμα
Συχνά πιανόμαστε σε μεγάλες ιδέες και θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και σνομπάρουμε τις μικρές καθημερινές πράξεις.
Κι όμως η ζωή μας είναι ένα σύνολο μικρών καθημερινών στιγμών. Ακόμα και αν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, ίσως να έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο ενός ανθρώπου.
Του διπλανού μας.
Με μόνο μία ανθρώπινη κουβέντα.
Γεννήθηκα στη Δράμα, σπούδασα μαθηματικά στη Θεσσαλονίκη. Μετά Master και διδακτορικό στα χρηματοοικονομικά στο Λονδίνο. Δούλεψα για πολλά χρόνια στις επενδυτικές τράπεζες του City. Μια ζωή αφιερωμένη στην επιτυχία… Κάποια στιγμή η αληθινή ζωή μου χτύπησε την πόρτα και μου έδειξε πως αλλού είναι το ζουμί! Σπούδασα ψυχολογία, με ειδίκευση στη Θετική Ψυχολογία και αυτή τη στιγμή είμαι Ψυχολόγος. Έχω γράψει τα Best Sellers “Ψυχο-λογικές Σχέσεις”, “Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα)” και το αντισυμβατικό βιβλίο”To Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής”. Ειμαι ομιλητής και έχω μιλήσει και στο ΤEDx/ Πλέον αφιερώνω τη ζωή μου στο να μεταφέρω στους συνανθρώπους μου χειροπιαστούς τρόπους για να αποδεκτούν τον εαυτό τους. Στην πράξη!
[ad_2]