[ad_1]
Μία χρόνια που πέρασε από μπροστά μας, την ζήσαμε με όλα τα συναισθήματα που μας προκάλεσε, με πρωταγωνιστή την φρίκη. Πες μου… Πόσο φρίκη ένιωσες για την τελευταία μέρα του Φλεβάρη όταν από παντού το επόμενο πρωί άκουγες, διάβαζες και κοιτούσες τις εικόνες από το δυστύχημα στα Τέμπη. Πόσο κλάψαμε εκείνη την ημέρα για όλους εκείνους τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα, για όλες εκείνες τις ηρωικές ψυχές που ζουν ακόμη μετά από αυτό, νομίζω πως καθώς το σκέφτομαι ότι ακούω στα αυτιά μου τις κραυγές αυτών των οικογενειών ακόμη.
Πόσοι από εμάς, είπαμε εκείνη την στιγμή από τύχη ζούμε ακόμη… Ζήσαμε κάτι όλοι μαζί σαν άνθρωποι που κανένας νους δεν το βάζει και μέσα σε αυτήν την φρικαλεότητα κάποιοι που στάθηκαν τυχεροί και πιο γενναίοι έδωσαν το χέρι τους για να βοηθήσουν σε όσους στάθηκαν πιο αδύναμοι, ε αυτοί είναι η ελπίδα μας…
Advertisment
Συνεχίσαμε να ζούμε έχοντας στο μυαλό μας όλο αυτό και έτσι μπήκε η άνοιξη βουτηγμένη στο αίμα και στην κραυγή, να μας θυμίσει για ακόμη μία φορά πως ό, τι και αν συμβαίνει ο ήλιος θα ξεπροβάλει και τα λουλούδια θα ανθίζουν, κι όμως σε κάποια σπίτια αυτός ο ήλιος ήταν μαύρος και τα λουλούδια τους μαράθηκαν, ποδοπατήθηκαν. Καθώς γράφω πολλές σκέψεις ότι θα θυμίσω τον πόνο σε αυτούς τους ανθρώπους με τυραννάει, αλλά δεν νομίζω ότι τον ξέχασαν ποτέ, άλλωστε ειδικά τέτοιες μέρες γιορτινές όλοι αναπολούμε τους ανθρώπους που χάσαμε. Με τη σκέψη πως ποτέ δεν θα φύγουν από μέσα μας.
Το καλοκαίρι μας έφερε αντιμέτωπούς με φωτιές που ήρθαν να τις ολοκληρώσουν οι πλημμύρες από τις βροχές του φθινοπώρου. Πόσα σπίτια κάηκαν και από την άλλη πλημμύρισαν, πόσες καλλιέργειες καταστράφηκαν, πόσα ζώα χάθηκαν; Μέσα σε μια νύχτα έχασαν την περιουσία τους άνθρωποι που για χρόνια πάσχιζαν να την κρατήσουν και την φρόντιζαν γιατί ήταν η ζωή τους ολάκερη. Η καταστροφή ανυπόστατη και να πάλι εκεί κάποιοι άνθρωποι να τρέχουν να γίνουν η ελπίδα για όλους μας.
Κλείνει αυτός ο χρόνος με πολλές πληγές βαθιά μέσα στη ψυχή μας, αλλά σίγουρα έχουμε και όμορφές στιγμές να θυμηθούμε ας τις φυλάξουμε πάνω από τις θλιβερές, μήπως και το φως τους μας γεμίσει με ελπίδα. Ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στο καθρέφτη και ας τον αγαπήσουμε για αυτο που είναι έξω μέσα, έτσι ποτέ δεν θα αισθανθούμε μόνοι, ας πάρουμε αγκαλιά τους ανθρώπους μας, ας αισθανθούμε περήφανοι για όλα όσα καταφέραμε αυτόν τον χρόνο, έστω για την δύναμη μας και ας μπει με χαμόγελα αυτό ο χρόνος, με αγάπη.
Advertisment
Δεν ξέρω πιο μεγάλη δύναμη από αυτή που σου δίνει το συναίσθημα της αγάπης, είσαι ικανός για χάρη της να αντέξεις όσα έλεγες εγώ όχι δεν θα τα καταφέρω. Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας, ας γίνουμε η ελπίδα της ζωής μας και κάθε μέρα να προσπαθούμε για το καλύτερο και αν νιώθουμε κουρασμένοι, να ξεκουραζόμαστε, όλοι έχουμε δικαίωμα στις ανάπαυλες, ακόμη και οι δυνατοί και αυτοί που δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να είναι δυνατοί, αυτοί ακόμη πιο πολύ.
Η ρωγμή που προκάλεσαν αυτές οι πληγές είναι το παράθυρο για να μπει το φως… Με αυτή την σκέψη να καλωσορίσουμε το 2024 και ας ευχηθούμε γεμάτοι πίστη, αγάπη και υγεία, ευλογία σε όλες τις ψυχές αυτού του κόσμου. Αν δεν έχεις την δύναμη να το κάνεις δεν πειράζει, άσε τους άλλους να το κάνουν για εσένα, έχεις δικαίωμα να μην αισθάνεσαι καλά ακόμη και τις γιορτινές μέρες του χρόνου και ξέρω πόσο ανάγκη έχεις κάποιος να σε καταλάβει, να σε ακούσει χωρίς να σε κρίνει που δεν μπορείς να δεις την χαρά. Καλή χρονιά λοιπόν, ευτυχισμένο το νέο έτος….
Είμαι φοιτήτρια κοινωνικής πολιτικής, τρίτου έτους και ασχολούμαι με τη συγγραφή 7 χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων έχω γράψει δύο βιβλία και αρκετά κείμενα με περιεχόμενο κοινωνικό, ψυχολογικό και αισθηματικό. Η συγγραφή για εμένα είναι τρόπος έκφρασης και εσωτερικής ηρεμίας. Προσπαθώ πάντα μέσα από τα κείμενα μου να εισχωρώ στην ψυχή του άλλου και να την αγγίζω, να του προσφέρω αυτήν την δύναμη που μου προσφέρει η επαφή με την συγγραφή και να τον γεμίζω με συναισθήματα, έμπνευση και θετικές σκέψεις.
[ad_2]