[ad_1]
Κόντεψα να χάσω το παιδί μου: Εφιάλτης στο μυαλό των γονιών τα παιδικά ατυχήματα που ακόμα και είναι μικρά φαινομενικά, μπορεί να κρύβουν σοβαρούς κινδύνους
Όταν μάθουν να περπατάνε, τα μωρά μας αρχίζουν να εξερευνούν όλο και πιο εντατικά και να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους με όλο και πιο ριψοκίνδυνους τρόπους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πέφτουν συχνά και να χτυπάνε ακόμα και στο κεφαλάκι τους.
Τις περισσότερες φορές, τέτοια χτυπήματα είναι αθώα. Αν, όμως, δεν το αντιληφθούμε εγκαίρως, ένα φαινομενικά αθώο χτύπημα μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Όπως συνέβη στην παρακάτω περίπτωση…
«Είχα γυρίσει την πλάτη μου για λίγα δευτερόλεπτα – να μαζέψω κάτι παιχνίδια – όταν άκουσα την 3χρονη κορούλα μου να κλαίει. Την είδα κάτω στο πάτωμα, δάκρυα να τρέχουν απ’ τα ματάκια της και απευθύνθηκα στον αδερφό της να μάθω τι συνέβη.
“Η Μίνα πήγε να πηδήξει απ’ το σκαμνί”, μου είπε, “κι αυτό γύρισε και την έριξε κάτω”.
Ήταν ένα πολύ χαμηλό σκαμνάκι κι έτσι δεν ανησύχησα. Ιδιαίτερα αφού η μικρή σταμάτησε να κλαίει μετά από λίγο. Που να ‘ξερα ότι το βράδυ θα μας έβρισκε στα επείγοντα, να πεθαίνουμε απ’ την αγωνία.
Λίγες ώρες μετά το πέσιμο, η μικρούλα κουράστηκε κι άρχισε να τρίβει το κεφαλάκι της. Δεν είχε κάκωση κι έτσι την έβαλα να ξαπλώσει. Δεν πέρασαν 10 λεπτά και μου έκανε εμετό. “Διάσειση”, σκέφτηκα και τηλεφώνησα αμέσως στον γιατρό μας. “Καλύτερα να την πάτε στα επείγοντα”, μας είπε. Βλέποντας ότι είναι σχετικά ήρεμη, δεν βιάστηκα κιόλας. Περίμενα μισή ώρα να έρθουν οι παππούδες να κρατήσουν τον μικρό και φύγαμε στο καπάκι.
Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, αλλά ήταν κυριολεκτικά αόρατος.
Μην τα πολυλογώ, όταν περάσαμε τα διαδικαστικά, η μικρή είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του πατέρα της. Μόλις την είδε η νοσοκόμα ρώτησε αν μας φαίνεται καλά. Πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, το κεφαλάκι της έγειρε απότομα μπροστά. Η νοσοκόμα την άρπαξε, έβαλε μια φωνή και, μέσα σε δευτερόλεπτα, ένα τσούρμο νοσοκόμων και γιατρών την καλωδίωνε σ’ ένα κρεβάτι εντατικής.
Πάθαμε σοκ.
Η Μίνα είχε εσωτερική αιμορραγία, το αίμα έτρεχε στον εγκέφαλό της, όπως μπορεί να συμβεί σε κάποιον μετά από ένα πολύ δυνατό χτύπημα. Κι όμως, το είχε πάθει το 3χρονο παιδί μας μετά από ένα αθώο πέσιμο, από εκείνα που βλέπουμε καθημερινά και δεν ανησυχούμε καθόλου.
Αν έπεφτε για ύπνο εκείνο το βράδυ χωρίς να αντιληφθούμε τίποτα, δεν θα είχε ξυπνήσει ποτέ, μας είπαν οι γιατροί.
Η εγχείρηση ήταν πολύ δύσκολη και οι επόμενες μέρες πέρασαν με τρομερή αγωνία για το αν η μικρούλα μας θα κατάφερνε να μείνει στη ζωή. Ευτυχώς, τα κατάφερε και βγήκε νικήτρια από την αναπάντεχη μάχη της – τη πρώτη μεγάλη μάχη της ζωής της.
Η ταλαιπωρία της δεν είχε τελειώσει όμως. Έπρεπε να περάσει λίγος καιρός μέχρι να μπορέσουν να κλείσουν το άνοιγμα στο κεφαλάκι της. Κι όλον αυτόν τον καιρό έπρεπε να προσέχουμε όλοι μην της συμβεί κάτι, μην χτυπήσει στο σημείο της εγχείρησης και πάνε όλα στράφι.
Ευτυχώς, η μεγάλη μέρα έφτασε, η νέα εγχείρηση πήγε καλά και μετά από λίγο καιρό η Μίνα ήταν και πάλι το ζωηρό κοριτσάκι που μας κοψοχόλιασε εκείνη την αποφράδα μέρα. Με μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, χάρη στην τύχη της και τους ανθρώπους που έδωσαν και την ψυχή τους για να γίνει καλά.»
[ad_2]