[ad_1]
Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
Οι ιστορίες τους είναι συγκλονιστικές. Κάθε μέρα ήταν η τελευταία της ζωής τους!
Έδιναν αγώνες πυγμαχίας για να ψυχαγωγήσουν τους ναζί δεσμοφύλακες και αν έχαναν κατέληγαν μετά το ριγκ στα κρεματόρια.
Ήταν όλοι τους Ελληνοεβραιοι από την Θεσσαλονίκη…
Στο στρατόπεδο του Άουσβιτς δύο φορές την εβδομάδα οι ναζί έστηναν το «Κολοσσαίο».
Ένα ρινγκ πυγμαχίας μεταξύ των κρατουμένων δίπλα στον θάλαμο αερίων. Οι κανόνες απλοί, σαν της ρωμαϊκής αρένας.
Ο αγώνας κρατούσε έως ότου ένας από τους δύο αντιπάλους πέσει κάτω αιμόφυρτος και αδύναμος να σταθεί στα πόδια του.
O νικητής κέρδιζε τη ζωή του μέχρι τον επόμενο αγώνα.
Ο ηττημένος κατέληγε στο κρεματόριο.
Ο Σαλάμο Αρούχ ήταν ο Έλληνας πρωταθλητής μέσων βαρών και βαλκανιονίκης μέχρι που ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι επόμενοι αγώνες που έδωσε ήταν στο ρινγκ του Άουσβιτς.
Όλοι νικηφόροι.
Ο Σαλάμο Αρούχ γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1923 στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του Αβραάμ, ο νεαρός Εβραίος δούλευε ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ενώ περιστασιακά προσπαθούσε να ενισχύσει το οικογενειακό εισόδημα δουλεύοντας και ως ψαράς.
Ο πατέρας του, λάτρης της πυγμαχίας, είδε πως ο μικρός είχε όλα τα προσόντα να διαπρέψει στο μποξ και με κάθε τρόπο τον ενθάρρυνε να ανέβει στο ρινγκ.
Σε ηλικία 14 χρόνων, ο Αρούχ έδωσε τον πρώτο του αγώνα κερδίζοντας με νοκ άουτ τον αντίπαλό του.
Ακολούθησαν 23 ακόμη νίκες, οι περισσότερες με νοκ άουτ.
Ο Αρούχ σιγά σιγά άρχισε να γίνεται ένα σημαντικό όνομα της ελληνικής πυγμαχίας και οι ειδικοί της εποχής του έδωσαν το προσωνύμιο «ο χορευτής» λόγω των κινήσεών του πάνω στο ρινγκ.
Στα 17 του ανήκε στο δυναμικό της εθνικής ομάδας έχοντας κερδίσει τον τίτλο των μέσων βαρών στην Ελλάδα αλλά και το μετάλλιο του βαλκανιονίκη και προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου βρήκε τον Αρούχ στον Στρατό και στη συνέχεια βρέθηκε και πάλι στη Θεσσαλονίκη μαζί με την οικογένειά του. Στις 15 Μαρτίου 1943 όλη η οικογένεια Αρούχ, μαζί με χιλιάδες άλλους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
«Όταν φθάσαμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας Γερμανός αξιωματικός που μας υποδέχτηκε ρώτησε ποιοι από εμάς ξέρουν να πυγμαχούν. Εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος από το ταξίδι και εξαντλημένος από την πείνα που δίστασα να εμφανιστώ.
Όμως φίλοι από τη Θεσσαλονίκη που γνώριζαν τις επιδόσεις μου με έσπρωξαν μπροστά στη γραμμή», περιέγραψε ο Σαλάμο Αρούχ.
208 ΝΟΚ ΑΟΥΤ
Ο τύπος της εποχής τον αποκαλούσε “Αρουχάκη” ή “Σαλαμώ” σε παραφθορά του ονόματος του.
Ξεκίνησε την πυγμαχία από την Μακαμπή σε μικρή ηλικία, ωστόσο αγωνίστηκε και με τα χρώματα του Άρη Θεσσαλονίκης.
Από το 1937 έως το 1939 είχε σημειώσει 24 συνεχόμενες νίκες με νοκ άουτ κι απέκτησε πανελλήνια φήμη.
Το 1940 ήταν υποψήφιος για την ελληνική αποστολή που θα πήγαινε στους Ολυμπιακούς αγώνες που λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έγιναν.
Όταν κηρύχθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία στον Ελληνικό στρατό και ταυτόχρονα ήταν μέλος της πυγμαχικής ομάδας των ενόπλων δυνάμεων.
Το 1943 ο ίδιος και η οικογένεια του εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς, εκεί ο Αρούχ για να επιβιώσει έδινε αγώνες με άλλους Εβραίους και Ρομά πυγμάχους επίσης κρατούμενους.
Τους αγώνες παρακολουθούσαν οι Γερμανοί στρατιώτες και στοιχημάτιζαν μεγάλα ποσά.
Λόγω των νικών που σημείωνε τοποθετήθηκε για εργασία στα εστιατόρια του στρατοπέδου όπου κρυφά έδινε τροφή και σε άλλους κρατούμενους.
Ο Αρούχ στο Άουσβιτς πέτυχε 208 νοκ άουτ και πάνω από 100 συνεχόμενες νίκες.
«Πριν κάθε αγώνα έτρεμα.
Ήμουν χάλια.
Όταν έφτανα στο ρινγκ, ήξερα πως αν δείξω συμπόνοια, θα χάσω τη ζωή μου. Δεν είχα επιλογές….».
Στις 27 Ιανουαρίου 1945 απελευθερώθηκε και ξεκίνησε να αναζητήσει την οικογένεια και τους συγγενείς του σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε ένα από αυτά γνώρισε την μετέπειτα σύζυγο του.
Αργότερα έμαθε ότι ήταν ο μοναδικός επιζών από την οικογένεια του.
Το 1945 παντρεύτηκε με την Μάρθα Γιεχέλ , επίσης από την Θεσσαλονίκη, και μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη.
Μετά την κήρυξη ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948 πολέμησε με τον Ισραηλινό στρατό όπως και το 1966 στον πόλεμο των έξι ημερών.
Στο Ισραήλ άρχισε να παίρνει πάλι μέρος σε αγώνες και το 1955 έπαιξε τον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα.
Στο Ισραήλ ο Αρούχ έδωσε πολλές ομιλίες που αφηγούνταν την ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Το 1989 γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Γιάνγκ η ταινία “Θρίαμβος του πνεύματος” (Triumph of the spirit) που βασίστηκε στην ζωή του Αρούχ στο στρατόπεδο του Άουσβιτς.
Για τις ανάγκες της ταινίας ο Αρούχ ξαναεπέστρεψε στο Άουσβιτς σαν τεχνικός σύμβουλος του σκηνοθέτη όπου παρέδωσε και μαθήματα πυγμαχίας στον πρωταγωνιστή Γουίλεμ Νταφόε.
Στην προσωπική του ζωή απόκτησε τέσσερα παιδιά κι είχε εταιρεία ναυτιλιακών διεθνών μεταφορών
Οι περισσότεροι αθλητές εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου, ενώ λίγοι επιβίωσαν.
Μεταξύ αυτών ο Ντίνος Ουζιέλ, του οποίου οι πυγμαχικές ικανότητες ήταν σωτήριες, ή ο Τζάκος Ραζόν, ο οποίος έδινε αγώνες πυγμαχίας στο Άουσβιτς, ελπίζοντας ότι θα σωθεί.
«Όλοι οι άνδρες των SS ερχόντουσαν για να μας δουν κάθε Κυριακή που πυγμαχούσαμε», θυμόταν.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ
Η μοίρα των Ελληνοεβραίων αθλητών δεν ήταν διαφορετική από το σύνολο των Θεσσαλονικέων ομοθρήσκων τους. Εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς και στο Μπιρκενάου για την ολική εξόντωση.
Ελάχιστοι από αυτούς τους αθλητές κατάφεραν να βγουν νικητές σε αυτόν τον άνισο αγώνα.
Ένας μικρός μόλις αριθμός αυτών που επέζησαν μετείχαν στους εορταστικούς αγώνες για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1945. Σημαιοφόρος της αποστολής ήταν ο πυγμάχος Ντίνο Ουζιέλ που είχε εκτοπιστεί από τους Γερμανούς στο στρατόπεδο Χιρς από όπου δραπέτευσε, ανέβηκε στο βουνό και εντάχθηκε στις τάξεις της ελληνικής αντίστασης.
Από τα κρεματόρια των στρατοπέδων γλύτωσε ο Μαρσέλ Νατζαρή, ιστιοπλόος και μέλος του Ομίλου φίλων Θαλάσσης, ο πυγμάχος Τζάκο Ραζόν που αναγνωρίστηκε ως ένας από τους προστάτες των αδυνάμων του Άουσβιτς όπως και ο πυγμάχος Σαλαμώ Αρούχ που εκτοπίστηκε το 1943 στο Άουσβιτς μαζί με τους γονείς του και τα 4 αδέρφια του.
Ο τελικός απολογισμός:
43.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τη Θεσσαλονίκη και οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μόλις 1.950 άτομα επέστρεψαν από τα κολαστήρια των Ναζί.
Ανάμεσα τους λαμπερά νιάτα και μεγάλοι αθλητές που χάριζαν με την παρουσία τους ομορφιά και περηφάνια.
Το αθλητικό ιδεώδες!
Πληροφορίες
Γυμναστικός Σύλλογος Μακαμπή Θεσσαλονίκης 1908-2010, Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης
Η εποχή
[ad_2]