[ad_1]
Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε την εντολή για τον αποτρόπαιο θάνατο 30.000 αθώων, μεταξύ των οποίων ήταν και τα περισσότερα μέλη της ελληνικής παροικίας στην Αιθιοπία!
Ήταν Ιταλός στρατιωτικός, αφοσιωμένος στον Μουσολίνι που έμεινε –ατιμώρητος- στην ιστορία ως ο «χασάπης της Φεζάν».
Ο Ιταλός στρατάρχης Ροντόλφο Γκρατσιάνι υπήρξε ένας από τους μεγάλους εγκληματίες πολέμου στην ιστορία.
Ωστόσο ποτέ δεν πλήρωσε τα εγκλήματά του παραμένοντας στη φυλακή για μόλις 4 μήνες.
Ο Γκρατσιάνι «διακρίθηκε» στον πόλεμο της Ιταλίας κατά της Αιθιοπίας το 1936.
Ο ίδιος ήταν φανατικός φασίστας, καχύποπτος στα όρια της παράνοιας και εκδικητικός.
Έτρεφε μεγάλοι μίσος για τους Αιθίοπες και τους Έλληνες και το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία.
Έγινε διαβόητος για σκληρά κατασταλτικά μέτρα, όπως η χρήση στρατοπέδων συγκέντρωσης , που προκάλεσαν πολλούς θανάτους αμάχων και για ακραία μέτρα που ελήφθησαν ενάντια στην αυτοκρατορική αντίσταση, όπως ο απαγχονισμός του Ομάρ Μουχτάρ .
Λόγω των βάναυσων μεθόδων του που χρησιμοποιήθηκαν στη Λιβύη, πήρε το παρατσούκλι Il macellaio del Fezzan (“ο κρεοπώλης του Φεζάν “).
Τον Φεβρουάριο του 1937, μετά από απόπειρα δολοφονίας εναντίον του κατά τη διάρκεια τελετής στην Αντίς Αμπέμπα, Ο Graziani διέταξε μια περίοδο βάναυσης ανταπόδοσης που είναι τώρα γνωστή ως Yekatit 12 .
Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΜΑΧΩΝ
Στις 19 Φεβρουαρίου 1937, ως αντιβασιλέας της κατεκτημένης Αιθιοπίας, ανακοίνωσε πως οι ιταλικές αρχές κατοχής θα έδιναν ελεημοσύνη στους φτωχούς λόγω της γέννησης ενός νέου Ιταλού πρίγκιπα.
Όπως ήταν φυσικό συγκεντρώθηκε μεγάλο πλήθος.
Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και δύο άνδρες από την ιταλική αποικία της Ερυθραίας.
Ο ένας, ο Αμπραχά Ντεμπός μιλούσε ιταλικά και εργαζόταν στο Φασιστικό Πολιτικό Γραφείο.
Ο Ντεμπός όμως μισούσε τους Ιταλούς για την ρατσιστική συμπεριφορά τους και μετέβη στην τελετή με χειροβομβίδες, μαζί με τον φίλο του.
Η τελετή ξεκίνησε με τον Γκρατσιάνι να βγάζει λόγο και να δέχεται την υποταγή Αιθιόπων αξιωματούχων.
Γύρω στις 11.00 άρχισε η διανομή του βοηθήματος στους φτωχούς.
Οι δύο εκ Ερυθραίας άρχισαν τότε να ρίχνουν χειροβομβίδες.
Έριξαν 10 και κατάφεραν, μέσα στην σύγχυση, να ξεφύγουν.
Από τις χειροβομβίδες τραυματίσθηκε ο Γκρατσιάνι και άλλοι Ιταλοί αξιωματούχοι.
Ο διάβολος φύλαξε τον Γκρατσιάνι που επέζησε αφού αφαιρέθηκαν από το σώμα του 365 θραύσματα!
Στο μεταξύ οι δράστες κατέφυγαν στο μοναστήρι στου Ντέμπρα Λίβανος χωρίς οι μοναχοί να γνωρίζουν τίποτα.
Από εκεί πέρασαν στο βρετανικό τότε Σουδάν αλλά δολοφονήθηκαν από τους ντόπιους.
ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ
Η ιταλική αντίδραση ήταν άμεση.
Ήδη την ώρα της επίθεσης οι καραμπινιέροι είχαν ανοίξει αδιακρίτως πυρ στο πλήθος σκοτώνοντας εκατοντάδες.
Τότε διέταξε την τριήμερη σφαγή των Αιθιόπων για να «δείξουν την αφοσίωσή τους στον Γκρατσιάνι».
«Για τρεις ημέρες έχετε την άδεια να σκοτώνετε και να κάνετε ότι θέλετε τους Αιθίοπες», είπε στους Ιταλούς καραμπινιέρους και στρατιώτες.
Κι αυτοί με τις ιαχές «Ντούτσε, Ντούτσε» και «Ιταλικός πολιτισμός» εφόρμησαν… Έσφαξαν με μαχαίρια, περιέλουσαν με βενζίνη και έκαψαν ζωντανούς όχι μόνο Αιθίοπες, αλλά και Έλληνες της εκεί παροικίας καθώς και Αρμένιους.
Κατόπιν οι «πολιτισμένοι» φωτογραφίζονταν με τα κακοποιημένα πτώματα των δολοφονημένων.
Μόνο στην πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 30.000 αθώοι.
Επίσης ιδιαίτερα καταδιώχθηκαν όσοι Αιθίοπες είχαν σπουδάσει, ειδικά στο εξωτερικό.
Πολλές χιλιάδες άλλοι Αιθίοπες και όχι μόνο στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης – εξόντωσης στο Ντανάν, το Ογκαντέν, τη Νόκρα και στο αρχιπέλαγος Νταλάκ.
Ο Γκρατσιάνι διέταξε να δίδεται στους κρατουμένους ελάχιστη τροφή και νερό, με αποτέλεσμα χιλιάδες να πεθάνουν.
Οι Ιταλοί άλλωστε τους υποχρέωσαν σε καταναγκαστικά έργα.
Οι σφαγή διήρκεσε μέχρι τον Μάιο.
Οι Ιταλοί ανακάλυψαν ότι οι δράστες είχαν μείνει στο μοναστήρι του Ντεμπρά Λίβανος και ο Γκρατσιάνι διέταξε προσωπικά τον τοπικό διοικητή να εξοντώσει όλους τους μοναχούς.
Έτσι κι έγινε και 320 αθώοι εκτελέστηκαν στις 20 Μαΐου, ημέρα που πανηγύριζε η μονή…
Μαζί τους δολοφονήθηκαν και τουλάχιστον άλλοι 1.500 κάτοικοι της περιοχής.
Αυτά έπραξαν οι κατά τα άλλα θεωρούμενοι «καλοί» Ιταλοί…
Η εν λόγω σφαγή έμεινε γνωστή ως «Η σφαγή του Γκρατσιάνι».
Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΛΙΒΥΗ
Νωρίτερα, το 1930, η φασιστική κυβέρνηση διόρισε τον Graziani Αντικυβερνήτη της Κυρηναϊκής και διοικητή των ιταλικών δυνάμεων στη Λιβύη .
Υπηρέτησε εκεί μέχρι το 1934.
Κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων ετών, κατέστειλε την εξέγερση των Senussi .
Σε αυτή τη λεγόμενη «ειρήνευση», ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή πολλών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στρατοπέδων εργασίας , όπου πέθαναν χιλιάδες Λίβυοι κρατούμενοι.
Μερικοί κρατούμενοι κρεμάστηκαν, όπως ο Omar Mukhtar , ή πυροβολήθηκαν, αλλά οι περισσότεροι κρατούμενοι πέθαναν από πείνα ή ασθένειες.
Αλλά οι Ιταλοί τον αποκαλούσαν Ειρήνη της Λιβύης ( Pacificatore della Libia ).
Το 1935, ο Γκρατσιάνι διορίστηκε Κυβερνήτης της Ιταλικής Σομαλιλάνδης .
Η «ΤΙΜΩΡΙΑ» ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κοινωνία των Εθνών δεν άσκησε δίωξη στον Graziani και τις ιταλικές αρχές για εγκλήματα πολέμου στην Αιθιοπία.
Σε μια περίπτωση, ο Graziani είχε διατάξει τα στρατεύματά του να χρησιμοποιήσουν χημικά όπλα εναντίον των στρατευμάτων του Nasibu Zeamanuel στο Gorrahei στις 10 Οκτωβρίου 1935 . Από την εισβολή του στις 3 Οκτωβρίου 1935 έως τις 10 Απριλίου του επόμενου έτους, δεν έγινε καμία ενέργεια.
Στις 4 Μαρτίου 1948, οι κατηγορίες εναντίον του Γκρατσιάνι παρουσιάστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες Επιτροπή Εγκλημάτων Πολέμου των Εθνών.
Στην επιτροπή παρουσιάστηκαν στοιχεία για την ιταλική πολιτική συστηματικής τρομοκρατίας και την ομολογημένη πρόθεση του Graziani να εκτελέσει όλες τις αρχές της Amharas και ανέφερε ένα τηλεγράφημα από τον Graziani προς τον στρατηγό Nasi, στο οποίο ο Graziani είχε γράψει:
«Έχετε επίσης υπόψη ότι έχω ήδη στοχεύσει στην ολοκληρωτική καταστροφή των Αβησσυνίων οπλαρχηγών και επιφανών και ότι αυτό θα έπρεπε να γίνει εντελώς στα εδάφη σας».
Η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών συμφώνησε ότι υπήρχε εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον οκτώ Ιταλών, συμπεριλαμβανομένου του Graziani.
Η κυβέρνηση της Αιθιοπίας υπέβαλε απευθείας αίτημα στις Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά αυτό απορρίφθηκε αμέσως για τεχνικούς λόγους.
Επιπλέον, πολλοί στον ιταλικό Τύπο αντιτάχθηκαν σθεναρά σε δίκη οποιουδήποτε Ιταλού αξιωματικού για εγκλήματα πολέμου.
Αντιμέτωπη με μια τέτοια αντίσταση και αδιαφορία, η Αιθιοπία δεν είχε άλλη επιλογή από το να υποχωρήσει από τα αιτήματά τους, προς έκπληξη πολλών Αιθίοπων.
Το 1950, ένα ιταλικό στρατιωτικό δικαστήριο καταδίκασε τον Graziani σε 19 χρόνια φυλάκιση για συνεργασία με τους Ναζί, αλλά αφέθηκε ελεύθερος μετά από τέσσερις μόνο μήνες επειδή οι δικηγόροι του απέδειξαν ότι οι ενέργειές του έγιναν μόνο αφού «έλαβε εντολές».
Ποτέ δεν αντιμετώπισε περαιτέρω διώξεις για άλλα συγκεκριμένα εγκλήματα πολέμου.
Σε αντίθεση με τους Γερμανούς και τους Ιάπωνες, οι Ιταλοί δεν είχαν τους διοικητές τους να υπόκεινται σε διώξεις από τα συμμαχικά δικαστήρια.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Γκρατσιάνι είχε κάποια συμμετοχή με το νεοφασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI) και έγινε ο «Επίτιμος Πρόεδρος» του κόμματος το 1953.
Πέθανε, σε ηλικία 72 ετών, από φυσικά αίτια στη Ρώμη.
Πληροφορίες
Ιταλικές φρικαλεότητες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. The Guardian:# Rory Carroll # The Guardian, # Δευτέρα 25 Ιουνίου 2001.
Cova, Alessandro (2021). “σελ. 46”. Rodolfo Graziani: Η ιστορία ενός Ιταλού στρατηγού .
Thomas P. Ofcansky, Chris Prouty, Hamilton Shinn, David (2004). Ιστορικό Λεξικό της Αιθιοπίας .
History Point
[ad_2]