[ad_1]
Έρχεται στην Ελλάδα ως φίλος, γείτονας, σύμμαχος ή ως αντίπαλος των συμφερόντων του Ελληνισμού
Του Δημητρίου Καρατζίδη ⃰
Στις 7 Δεκεμβρίου έρχεται στην Αθήνα τελικώς για ολιγόωρη επίσκεψη ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το ερώτημα όμως που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι εάν έρχεται στην Ελλάδα ως φίλος, γείτονας, σύμμαχος ή ως αντίπαλος των συμφερόντων του Ελληνισμού. Η θέση μου είναι ότι εκών άκων, ο Ερντογάν είναι φίλος των Ελλήνων. Φίλος όχι ένεκα οικογενειακής καταγωγής ή άλλου λόγου, αλλά εξαιτίας ακριβώς της πολιτικής που εφαρμόζει έναντι των Ελλήνων.
Στη συνέχεια θα αναλύσω τους λόγους, για τους οποίους εκτιμώ ότι ο Ερντογάν είναι φίλος της ελληνικής κοινωνίας και των απανταχού Ελλήνων, ξεκινώντας από την επεκτατική πολιτική που εφαρμόζει, και με την οποία τείνει να επιτύχει δυο πάρα πολύ θετικά αποτελέσματα για τα συμφέροντα του Ελληνισμού.
Το πρώτο αποτέλεσμα είναι η αφύπνιση της ελληνικής Κοινωνίας από τον λήθαργο στον οποίο έχει πέσει, ένεκα κυρίως του εφησυχασμού που σκόπιμα καλλιεργεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα υποβοηθούμενο από ορισμένους ιδιοτελείς ακαδημαϊκούς, δημοσιογραφικούς και ιδρυματικούς κύκλους, καθώς και από μια μικρή ομάδα αφελών «παπαγάλων», οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να νοιώθουμε ότι κινδυνεύουμε από την πολιτική των Τούρκων. Τουναντίον, θα πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς και να μην είμαστε «μοναχοφάηδες», γιατί η Τουρκία παρά την επιθετική ρητορική της είναι μια φιλική σύμμαχος χώρα με την οποία μπορούμε να συνεργαστούμε με σκοπό το κοινό όφελος των δυο κρατών.
Αποσιωπούν όμως οι παραπάνω ιδιοτελείς, αλλά και οι αφελείς προπαγανδιστές το γεγονός ότι ο Ερντογάν έρχεται στην Αθήνα έχοντας στις «αποσκευές» του τις επιθετικές ενέργειες, καθώς και τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού. Είτε τις επαναλάβει μεγαλοφώνως εντός ελληνικού εδάφους για να τις ακούσουμε και να τις κατανοήσουμε καλύτερα όλοι μας, είτε τις εκθέσει στους αρμόδιους φορείς του ελληνικού πολιτικού συστήματος ή ακόμη και εάν δεν τις εμφανίσει καν, εμείς γνωρίζουμε ότι συνεχίζουν να παραμένουν σε ισχύ. Οι κυριότερες από τις επιθετικές ενέργειες και τις διακηρυγμένες και καταφανώς παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας εις βάρος μας είναι οι παρακάτω:
- Συνεχίζοντας την κατοχή του 37% της Κύπρου, ένεκα της παράνομης εισβολής του 1974, αποσκοπεί στην αναγνώριση μιας ανυπόστατης κατοχικής οντότητας («ΤΔΒΚ»), ως «ανεξάρτητου κράτους», παραβιάζει συστηματικά την Κυπριακή ΑΟΖ, συνεχίζει τον εποικισμό των κατεχομένων κλπ. Στρατηγικός της στόχος αποτελεί σε πρώτο χρόνο η πολιτική ομηρία της Κύπρου και μακροπρόθεσμα η τουρκοποίηση της νήσου.
- Ο διωγμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.
- Η βίαιη φυγή των Ελλήνων από την Ίμβρο και την Τένεδο.
- Η από το 1995 σε ισχύ, κατόπιν εξουσιοδότησης της τουρκικής Βουλής, «αφορμή πολέμου» (Casus Belli), εφόσον η Ελλάδα εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για το Δίκαιο της θάλασσας, που υιοθετήθηκαν το 1982 στη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας («UNCLOS 1982») και επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η Τουρκία έχει βεβαίως εφαρμόσει τις πρόνοιες της UNCLOS 1982 στον Εύξεινο Πόντο και την Ανατολική Μεσόγειο, όπου και έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ναυτικά μίλια.
- Δόγμα γαλάζιας πατρίδας
Από το 2006 ανώτατοι αξιωματικοί του τουρκικού πολεμικού ναυτικού υιοθετούν και χρησιμοποιούν τον όρο «Γαλάζια Πατρίδα» για να υποδηλώσουν την ανάγκη η Τουρκία να διεκδικήσει και να υπερασπιστεί μια μεγάλη σε εύρος Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αμφισβητώντας την ελληνική κυριαρχία και τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Στα πλαίσια της επιδίωξης εφαρμογής στη πράξη του παραπάνω «δόγματος», η Τουρκία πραγματοποίησε το 2019 τη μεγάλη ναυτική άσκηση «Mavi Vatan 2019» στον Εύξεινο Πόντο, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
- Τουρκολιβυκό σύμφωνο θαλάσσης (Τουρκολιβυκό μνημόνιο)
Το Μνημόνιο Συμφωνίας σχετικά με την οριοθέτηση των θαλάσσιων περιοχών δικαιοδοσίας στη Μεσόγειο υπογράφηκε στις 27 Νοεμβρίου του 2019 από τον Ερντογάν και τον Σαράτζ. Το Μνημόνιο αγνοεί παντελώς την ύπαρξη των νησιών της Κρήτης, της Κάσου, της Καρπάθου, του Καστελόριζου, και της Ρόδου μεταξύ των ακτών της Τουρκίας και της Λιβύης.
- Η θεωρία περί «γκρίζων ζωνών»
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία σε νησιά του Αιγαίου, ακόμη και σε κατοικημένα, καθώς και η αμφισβήτηση των θαλασσίων συνόρων.
- Η απαίτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου.
- Η τροποποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης.
- Ο Νέο-οθωμανισμός.
- Τα «σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν.
- Ο τουρκικός αιώνας του Ερντογάν.
- Το ανύπαρκτο ζήτημα του σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της θρησκευτικής ελευθερίας που θέτει για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και τη μουσουλμανική κοινότητα της Ρόδου.
- Διεκδικήσεις σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας συνεχιζομένων από το 1973.
- Διεκδικήσεις σε βάρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου συνεχιζομένων από το 1975, μέσω επαναλαμβανόμενων παραβιάσεων από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη.
- Αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων εντός του FIR Αθηνών που ασκεί η Ελλάδα σύμφωνα με τις αποφάσεις του ICAO και η συνεχής άρνησή της να συμμορφωθεί στους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας μέσω επιλαμβανόμενων παραβάσεών τους.
- Αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων της Ελλάδας εντός της περιοχής ευθύνης για έρευνα και διάσωση.
- Το ζήτημα του Προσφυγικό και της Παράνομης Μετανάστευσης.
- Κλπ.
Το δεύτερο αποτέλεσμα που θα επιτύχει τελικά ο Ερντογάν με την υπερφίαλη πολιτική του είναι να οδηγήσει την ίδια την Τουρκία προς μια επικίνδυνη και αδιέξοδη ατραπό που καταλήγει στην αποσύνθεση και στην διάλυση του κράτους. Ενδεχομένως η άποψη αυτή να θεωρείται ως υπερβολική, όμως χωρίς να αναφερθώ στις προϋποθέσεις υλοποίησης των παραπάνω, θα αναφέρω παρακάτω τους κυριότερους λόγους, οι οποίοι είναι:
- 1. Στρατηγική υπερεπέκταση
Η θεωρία των διεθνών σχέσεων μας διδάσκει ότι η στρατηγική υπερεπέκταση αποτελεί μια από τις αιτίες που οδηγεί συνήθως στην καταστροφή ακόμη και μια ηγεμονική δύναμη. Πόσο μάλλον μια σχετικά μικρή και ανερχόμενη δύναμη η οποία φιλοδοξεί να αναδειχθεί σε ευρεία περιφερειακή δύναμη, χωρίς όμως να έχει προηγηθεί η εσωτερική της ισχυροποίηση με τη δημιουργία ισχυρών κρατικών και διοικητικών μηχανισμών (θεσμών).
- 2. Ρωσο-τουρκικές σχέσεις
Η ιστορία διδάσκει ότι η Ρωσία και η Τουρκία θεωρούνται ως ανταγωνιστές, καθόσον έχουν συγκρουσθεί (αντιπαρατεθεί στρατιωτικά) 13 φορές στο παρελθόν. Το εύθραυστο νυν κοινό συμφέρον τους οδηγεί σήμερα σε μια ιδιότυπη «στρατηγική συνεργασία», η οποία εκτιμώ ότι έχει τα όριά της. Η Τουρκία χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα της χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, νοιώθει ασφαλής έναντι της ηγεμονικής Ρωσίας και έχει αυξήσει τη διμερή συνεργασία στον οικονομικό, ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι δυτικές δυνάμεις και το ΝΑΤΟ βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο έως απίθανο μια μικρή δύναμη, η οποία δεν διαθέτει ακόμη πυρηνικά όπλα να συνεχίσει να αντλεί οφέλη ταυτόχρονα από δυο μεγάλες δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία πολιτική (και μέσω αντιπροσώπου πολεμική) αντιπαράθεση. Σύντομα θα χρειαστεί να επιλέξει ευθέως και έμπρακτα σε ποια συμμαχία θα ανήκει. Μια οδυνηρή και επικίνδυνα καταστροφική επιλογή.
- Η δυναμική επανεμφάνιση του κουρδικού προβλήματος με την προοπτική δημιουργίας κουρδικού κράτους
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια της Τουρκίας το 2013 για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος μέσω διαπραγματεύσεων με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ), πρωταρχικός στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι η αποτροπή δημιουργίας του μεγάλου Κουρδιστάν. Το κουρδικό ζήτημα όμως υπάρχει γιατί το συντηρούν πρωτίστως οι ΗΠΑ, αλλά και το Ισραήλ, προς το παρόν ως μοχλό πίεσης στη κυβέρνηση της Άγκυρας. Ένα Κουρδικό κράτος υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις θα εξυπηρετεί στο μέλλον τα συμφέροντα της Δύσης στη περιοχή.
- Η εχθρική στάση έναντι του Ισραήλ και παράλληλα η ευθεία υποστήριξη στην Χαμάς κατά την πρόσφατη πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, κλονίζει την στρατηγική σχέση των δυο χωρών. Μια έστω και κεκαλυμμένη υποστήριξη των Κούρδων από πλευράς του Ισραήλ θα έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στο χάρτη της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
- Ο χαρισματικός κύκλος του Ερντογάν κλείνει με την «ρουτινοποίηση ή καθημερινοποίηση» της χαρισματικής του ηγεσίας.
Αναμφίβολα ο Ερντογάν είναι ένας χαρισματικός ηγέτης. Σύμφωνα όμως με τη «χαρισματική προσέγγιση» του Μαξ Βέμπερ, η οποία και αποτελεί μια επιμέρους ενότητα της «κοινωνικοψυχολογικής προσέγγισης» στη μελέτη των πολιτικών ηγετών της εποχής μας, ο Ερντογάν βιώνει το τελευταίο στάδιο του χαρισματικού του κύκλου που είναι η «ρουτινοποίηση ή καθημερινοποίηση» της ηγεσίας του.
Σύμφωνα με τη Βεμπεριανή θεωρία, είναι η χρονική περίοδος κατά την οποία μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της νομιμότητας από το πρόσωπο του χαρισματικού ηγέτη στη λειτουργία των νέων θεσμών οι οποίοι και ενσαρκώνουν στη συνέχεια τα οράματά του. Ο χαρισματικός ηγέτης αφού έχει πλέον καταξιωθεί στην κοινωνία μέσω του χαρισματικού δεσμού, αρχίζει αμέσως να εδραιώνει μια νέα τάξη αναδιοργανώνοντας την κοινωνία και δημιουργώντας νέους θεσμούς, γιατί γνωρίζει ότι επέρχεται αυτή η τελευταία φάση του «χαρισματικού κύκλου» την οποία χαρακτηρίζει η ορθολογικοποίηση όλων των διαδικασιών και των οργανωτικών σχημάτων εντός του κράτους. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης ο ηγέτης, κατανοώντας ότι ο χαρισματικός δεσμός εξασθενεί σταδιακά, θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα συμμορφωθεί και αυτός με το νέο θεσμικό σύστημα και το ακολουθήσει πιστά, με σοβαρό κίνδυνο να χάσει την εξουσία στην περίπτωση αυτή ή να κρατήσει την εξουσία χρησιμοποιώντας αυταρχικές μεθόδους και βία.
Προφανώς ο Ερντογάν έχει ήδη αποφασίσει και κρατάει την εξουσία κάνοντας χρήση βίας και αυταρχικών μεθόδων. Ο «εύκολος» δρόμος που επέλεξε, προφανώς για να ικανοποιήσει πρωταρχικά τις προσωπικές του φιλοδοξίες, για να είναι επιτυχημένος στην μετά Ερντογάν εποχή θα πρέπει να συνεχιστεί από έναν τουλάχιστον ισάξιο διάδοχο. Στατιστικά όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο έως απίθανο να συμβεί αυτό. Και εδώ ακριβώς εμφανίζεται το ανυπέρβλητο πρόβλημα, καθόσον η αναβράζουσα πολιτική κατάσταση εντός του μωσαϊκού του τουρκικού κράτους θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο με δυσοίωνες εξελίξεις στην ενότητα του κράτους.
Από ότι φαίνεται όμως, εκτός από φίλος των Ελλήνων, ο Ερντογάν είναι και πολύ καλός φίλος των ταγών του πολιτικού μας συστήματος. Βάση αυτής της φιλίας η επίσημη θέση του πολιτικού μας συστήματος είναι ότι «αποτελεί σταθερή επιδίωξη της Ελλάδας η μετατροπή της ελληνοτουρκικής σχέσης από αντιπαραθετική σε συνεργατική. Γι’ αυτό και τείνει χείρα φιλίας στην Τουρκία, καλώντας την να συνεργασθεί, με πνεύμα συναινετικό και εποικοδομητικό, όπως αρμόζει σε γείτονες, για την πλήρη εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Ο Ερντογάν είναι φίλος της πολιτικής ελίτ της πατρίδας μας και τον χρησιμοποιεί ως δεκανίκι το άθλιο πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας, γιατί εκχωρώντας του σταδιακά ορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα εκ του ασφαλούς, «αγοράζουν ηρεμία» η οποία και τους χρειάζεται για να συνεχίσουν να άρχουν δια μέσου του ελλαδικού κράτους την ανυπότακτη ελληνική κοινωνία. Προφανώς ο Ερντογάν αποτελεί κάτι μεγαλύτερης αξίας από έναν απλό φίλο. Είναι ένας από τους πλέον πιστούς εξωτερικούς υποστηρικτές του πολιτικού μας συστήματος.
Δεν αποκλείεται εξάλλου οι πολιτικοί μας να φέρονται φιλικά προς τον Ερντογάν με στόχο τη διατήρηση της εξουσίας τους και για δυο επιπλέον λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί έτσι επιτάσσουν οι άνωθεν/έξωθεν εντολές των φίλων και συμμάχων μας, οι οποίοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων τους. Και ο δεύτερος γιατί πιέζονται από τους εγχώριους «νταβατζήδες», τους οποίους το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα υπερκέρδη τους.
Είναι προφανές ότι η πλειονότητα των πολιτικών μας ταγών ενεργούν όπως παραπάνω κυρίως λόγω «βλακείας», όπως μας ανέλυσε ο Ευάγγελος Λεμπέσης πριν από τον Σεπτέμβριο του 1941. Ο συγγραφέας στο βιβλίο του με τίτλο «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών στο Σύγχρονο Βίο», κατατάσσει τους βλάκες σε δύο τελείως αντίθετες μεταξύ τους ομάδες, ανάλογα με τη θέση που κατέχουν στην κοινωνία. Στην πρώτη είναι αυτοί που καταλαμβάνουν τις υποδεέστερες θέσεις και στη δεύτερη βρίσκονται όσοι κατέχουν σπουδαίες θέσεις στην κοινωνία (κυβερνώσα elite).
Γράφοντας για την «κυβερνώσα elite», αναφέρει τα παρακάτω:
«Αν ο βλάκας καταφεύγει στην επιτηδειότητα λόγω των φτωχών πνευματικών του μέσων, απ’ την ίδια έλλειψη ανωτέρων πνευματικών μέσων οδηγείται και στην απάτη. Όπως είναι γνωστό απάτη είναι η αποσιώπηση της αλήθειας ή η παρουσίαση ψευδών πραγμάτων σαν αληθινών. Από τον ίδιο τον ορισμό της συμπεραίνεται ότι η απάτη δεν εξηγεί την ευφυία του απατεώνα αλλά την ευπιστία του θύματος».
«Κι όταν ακόμη ο βλάκας με τη μορφή του επιτήδειου ή του απατεώνα, εξαναγκαστεί να δώσει μάχη, θα τη δώσει με τα πνευματικά ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα: το ψέμα, τη διαστροφή, τη ραδιουργία και τη συκοφαντία. Από δω βγαίνει και το ακλόνητο δόγμα: η ανηθικότητα είναι αποκλειστικό προϊόν των βλακών».
Δυστυχώς δεν απασχολεί καθόλου τους πολιτικάντηδες της ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ το γεγονός ότι εάν πετύχει το σχέδιο του Ερντογάν και αναδειχθεί η Τουρκία σε περιφερειακή δύναμη, τότε ο Ελληνισμός θα καταντήσει βραχυπρόθεσμα σφουγκοκωλάριός της και μακροπρόθεσμα ενδέχεται ακόμη και να εξέλθει οριστικά και αμετάκλητα της Ιστορίας και να περιπέσει σε απόλυτη λήθη. Εάν τους δοθεί η χρυσή ευκαιρία, εκτιμώ ότι οι Τούρκοι δεν θα κάνουν δεύτερη φορά το λάθος που έκαναν παλαιότερα και μετά από τέσσερις αιώνες κατοχής επέτρεψαν στον Ελληνισμό να επιζήσει.
Εδώ και 200 χρόνια δεν έχουμε απαντήσει ως Έλληνες στο ερώτημα ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ για την κακοδαιμονία μας. Μήπως η μόνη λύση που έχει απομείνει είναι να ενεργήσει ο Ερντογάν στην ιστορία με τρόπο ώστε να φανεί ως ένας από τους μεγαλύτερους Φιλέλληνες;
⃰ Ο Δημήτριος Καρατζίδης είναι Ταξίαρχος ε.α. και απόφοιτος της Σχολής Εθνικής Αμύνης. Έχει μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Στρατηγική και στις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο του Πλύμουθ, μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
[ad_2]