[ad_1]
Μόλις επέστρεψα από μια κηδεία ενός ανθρώπου που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Και η όλη διαδικασία με έκανε να σκεφτώ πολύ και να γράψω αυτό το άρθρο.
Μεγάλος ο πόνος, όπως πάντα μετά από ένα ξαφνικό θάνατο. Σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι όμως στο τι ειπώθηκε στην κηδεία.
Advertisment
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν στρατιωτικός και διαβάστηκε ένα σύντομο βιογραφικό του στην εκκλησία. Τα αξιώματά του, οι θέσεις που κατείχε, τα παράσημα που του είχαν απονεμηθεί. Ήταν εντυπωσιακά σίγουρα. Και ομολογώ πως ένιωσα αδιάφορα ακούγοντάς τα. Τι ήταν αυτό που με άγγιξε πιο πολύ και όπως παρατήρησα, όχι μόνο εμένα;
Ήταν όταν ένας φίλος μίλησε για το τι άνθρωπος ήταν σαν χαρακτήρας. Και ήταν ακόμα παραπάνω όταν ο εγγονός του μίλησε για το πώς ένιωσε που έχασε τον παππού του. Όταν ακούσαμε την ανθρώπινη διάσταση του ατόμου και όχι όταν ακούσαμε το βιογραφικό του. Πόσο έκανε τους ανθρώπους να γελάει, πόσο φρόντιζε τους δικούς του και πόσο του άρεσε να μαθαίνει. Πόσο επιρροή είχε στην οικογένειά του και στους γύρω του σαν χαρακτήρας. Όχι σαν ανώτατος αξιωματικός.
Ήταν η ανθρώπινη διάστασή του, όχι το βιογραφικό του…
Και αναρωτήθηκα. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στην ανθρώπινη διάστασή μας σε σχέση με τον χρόνο που αφιερώνουμε για το βιογραφικό μας; Δυστυχώς, η απάντηση είναι πως οι περισσότεροι αφιερώνουμε το μεγαλύτερο τμήμα του χρόνου μας στο βιογραφικό μας. Στα αξιώματα και στις επιτυχίες. Στη δουλειά, στη φήμη, στο στάτους. Στο μεγαλύτερο σπίτι, στο πιο όμορφο σώμα, στο καλύτερο αυτοκίνητο. Νομίζουμε ότι έτσι θα πάρουμε την αναγνώριση και επί της ουσίας ελπίζουμε ότι έτσι θα νιώσουμε την αποδοχή.
Advertisment
Κι όμως αυτά τα οποία αγγίζουν τους γύρω μας, αυτά που μας εξασφαλίζουν στην ουσία την αποδοχή που τόσο πολύ όλοι έχουμε ανάγκη, είναι τα άλλα, τα πιο ανθρώπινα. Το πόσο τους ακούμε, πόσο τους φροντίζουμε, τους κάνουμε να γελάνε, πόσο παίζουμε μαζί τους, πόσο χαιρόμαστε με τη χαρά τους και τους στεκόμαστε στα δύσκολα.
Ας μην είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας. Ολόκληρη η κοινωνία μας σπρώχνει να πηγαίνουμε προς τα εκεί. Όλοι οι γκουρού μας λένε να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Να κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε! Γράφω διαρκώς πόσο τοξικό είναι αυτό και αγχωτικό με την κακή έννοια και έχω μιλήσει και το TEDx γι αυτό.
Η δυτική κοινωνία είναι δομημένη πάνω στο βωμό της επιτυχίας. Ένα βωμό όπου θυσιάζουμε διαρκώς ό,τι έχει πραγματική αξία. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεφύγουμε και να πάμε κόντρα στην ορμητική ροή του ποταμιού μέσα στο οποίο κολυμπάμε…
Ας δείξουμε συμπόνοια στον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο να είσαι άνθρωπος στη σημερινή εποχή.
Στο βιβλίο μου «Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής» περιγράφω μια άσκηση για να έρθουμε σε επαφή με ό,τι έχει αξία στη ζωή. Τι θα ήθελες να πούνε για εσένα στην κηδεία σου; Τι άνθρωπος θέλεις να πούνε ότι ήσουν; Τι είδους σύντροφος; Γονιός; Συνάδελφος; Συγγενής; Φίλος
Αν απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, αποκτάς μια πυξίδα για το πώς να ζεις τη ζωή σου ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Αυτές είναι οι αξίες σου.
Επίτρεψε στον θάνατο να σου υπενθυμίσει πώς αξίζει να ζεις.
Ήμουν τυχερός και βρέθηκα σε αυτή την κηδεία σήμερα, όπου είδα στην πράξη και όχι στη θεωρία, την επίδραση αυτού του τρόπου σκέψης.
Ελπίζω να είμαι αρκετά σοφός ώστε να τον εφαρμόσω λίγο παραπάνω και στη δική μου ζωή…
Γεννήθηκα στη Δράμα, σπούδασα μαθηματικά στη Θεσσαλονίκη. Μετά Master και διδακτορικό στα χρηματοοικονομικά στο Λονδίνο. Δούλεψα για πολλά χρόνια στις επενδυτικές τράπεζες του City. Μια ζωή αφιερωμένη στην επιτυχία… Κάποια στιγμή η αληθινή ζωή μου χτύπησε την πόρτα και μου έδειξε πως αλλού είναι το ζουμί! Σπούδασα ψυχολογία, με ειδίκευση στη Θετική Ψυχολογία και αυτή τη στιγμή είμαι Ψυχολόγος. Έχω γράψει τα Best Sellers “Ψυχο-λογικές Σχέσεις”, “Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα)” και το αντισυμβατικό βιβλίο”To Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής”. Ειμαι ομιλητής και έχω μιλήσει και στο ΤEDx/ Πλέον αφιερώνω τη ζωή μου στο να μεταφέρω στους συνανθρώπους μου χειροπιαστούς τρόπους για να αποδεκτούν τον εαυτό τους. Στην πράξη!
[ad_2]