[ad_1]
Το κείμενο που ακολουθεί φέρει την υπογραφή της κυρίας Μαρίας Αντωνογλούδη. Είναι η μητέρα του Σμηναγού Βασίλη Μαντζαρούδη που βρέθηκε νεκρός στο γραφείο του,στη μονάδα του στην Ελευσίνα όπου υπηρετούσε. Ο Βασίλης Μαντζαρούδης έφυγε στις 21 Φεβρουαρίου 2023 και ακόμη διεξάγεται προανάκριση.
Η κυρία Αντωνογλούδη γράφει με αφορμή του άρθρο του Υποπτέραρχου ε.α Δημ. Παντελάτου που δημοσιεύσαμε πριν μερικές ημέρες.
Δεν χρειάζεται σχόλιο για το κείμενο της. Η αξιοπρεπέστατη στάση που έχει τηρήσει η ίδια και η οικογένεια της για το χαμό του Σμηναγού Μαντζαρούδη, όλο αυτό το διάστημα, αποτυπώνεται στα γραφόμενα της.
Αξιότιμε κ. Καρβουνόπουλε,
Καλησπέρα σας! Εύχομαι να είστε καλά! Διάβασα χθες στην ιστοσελίδα σας για την ενόχληση που προκάλεσε σε κάποιους το πραγματικά εξαιρετικό κείμενο του Υποπτεράρχου ε.α. Δημήτρη Παντελάτου, το οποίο μου είχε διαφύγει και το διάβασα χθες. Συμφωνώ απόλυτα με όσα υποστηρίζει ο κ. Παντελάτος με πολύ εύστοχο τρόπο , αλλά και με τις δικές σας επισημάνσεις.
Παρακολουθώντας στα δελτία ειδήσεων τη βράβευση των τριών χαροκαμένων μανάδων μόνο θλίψη, απογοήτευση, θυμό ένιωσα, όχι βέβαια για τις τραγικές μανούλες, αλλά γιατί δυστυχώς μέσα από τέτοιες «ανιδιοτελείς» κινήσεις κάποιοι επιδιώκουν ευθαρσώς την αποποίηση ευθυνών, το νίψιμο των χειρών, την απενοχοποίησή τους και τη δημιουργία μιας αυταπάτης στους πονεμένους γονείς ότι δήθεν το σύστημα νοιάζεται και συμπάσχει μαζί τους για το θάνατο των παιδιών τους , για τον οποίο σε πολλές περιπτώσεις ευθύνονται παραλείψεις, κάκιστοι σχεδιασμοί αποστολών, εγκληματικές συμπεριφορές, μη εφαρμογή των νόμων…
Ως γονείς αρνηθήκαμε χωρίς καμιά περαιτέρω συζήτηση και με καθαρή σκέψη παρά την απόγνωσή μας τη στρατιωτική κηδεία που μας πρότειναν για το γιο μας, κάτι που αποτέλεσε έκπληξη γι’ αυτούς, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, δηλ. για να μη δώσουμε συγχωροχάρτι σε κανέναν για το θάνατο του γιου μας, που μπήκε σε μια στρατιωτική βάση, σε έναν χώρο ελεγχόμενο από το κράτος, για να εργαστεί και βγήκε νεκρός εν ώρα καθήκοντος και κανείς δεν γνωρίζει, δεν άκουσε, δεν είδε.
Έτσι, ο γιος μας δεν χαρακτηρίστηκε από κανέναν ήρωας, αν και για μας είναι και θα είναι για πάντα ο ήρωας μας, που έζησε μια ολιγόχρονη ζωή όμως με υψηλές αξίες και ιδανικά και είμαστε πεπεισμένοι ότι γι΄ αυτές έχασε τη ζωή του. Σας αναφέρω ότι οι καθηγητές από το ΕΜΠ μετά τα δύο του μεταπτυχιακά τον πίεζαν σθεναρά να συνεχίσει κάνοντας διδακτορικό και ο Βασίλης απέρριψε την πρότασή τους, προτάσσοντας την εργασία του στην Πολεμική Αεροπορία και κατ’ επέκταση στην πατρίδα. Για εμάς ύψιστη τιμή για το γιο μας θα είναι η αποκάλυψη των συνθηκών κάτω από τις οποίες έχασε τη ζωή του, η ανάληψη ευθυνών από τους ανωτέρους του, η απόδοση δικαιοσύνης. Η «ανεξήγητη αυτοχειρία» ενός ικανότατου αξιωματικού, κατά τα λεγόμενά τους, δεν μας πείθει!
Σ’ αυτή τη χώρα δυστυχώς ανεβαίνει δραματικά καθημερινά ο αριθμός των χαροκαμένων γονιών , των μαυροντυμένων μανάδων που το δάκρυ δεν στεγνώνει ποτέ στα μάτια μας θρηνώντας για τον πρόωρο και άδικο θάνατο των παιδιών μας. Σκέφτομαι συχνά ότι, αν όλες αυτές οι μάνες ενωμένες βγούμε στο φως και βροντοφωνάξουμε για δικαιοσύνη και απαιτήσουμε ένα κράτος δικαίου, ίσως τότε να ταρακουνηθεί το πολιτικό σύστημα και επιτέλους να πράξει τα αυτονόητα. Το βέβαιο είναι ότι ο βουβός πόνος μέσα στα έρημα δωμάτια των παιδιών μας, κάτι που πολλοί εύχονται, δεν θα φέρει ποτέ κανένα αποτέλεσμα!
Αντωνογλούδη Μαρία
[ad_2]