[ad_1]
Σημειωματάριο συναισθημάτων…
Αναρωτιέμαι, είναι η οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα αποκλειστικά δική μας επιλογή;
Η πλευρά από την οποία βλέπει καθένας από εμάς τα πράγματα, είναι δική του επιλογή ως ένα σημείο.
Καθώς ο τρόπος θέασης μας έχει διαμορφωθεί από την εκπαίδευση που λάβαμε ως παιδιά και τα μοτίβα σκέψης που δημιουργήσαμε μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους, ασυνείδητα με κάποιο τρόπο αυτό επενεργεί και μας επηρεάζει .
Πολλές φορές το μαθημένο μοτίβο είναι τόσο περιοριστικό για το οπτικό μας πεδίο, που μας κρατά απομονωμένους σε ένα σκηνικό όπου τα πάντα μένουν ακίνητα, για πάντα.
Για αυτό και είναι τόσο σημαντική η δική μας προσωπική διεργασία σε οτιδήποτε κάνει τη διαφορά, σε ότι αφορά στον τρόπο που βλέπουμε και κατά συνέπεια, στο νόημα που δίνουμε στη ζωή μας.
Σε αυτή τη διαδικασία είναι σημαντικό να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι, οι διακρίσεις και οι ταμπέλες δε βοηθούν και κάθε φορά που αποκλείουμε κάτι επειδή το θεωρούμε παράδοξο, επιστρέφουμε στα αρχικά, πολλές φορές, δυσλειτουργικά μοτίβα μάθησης.
Στερώντας μας ουσιαστικά τη δυνατότητα να ακονίσουμε το μυαλό μας, και να ξεφύγουμε από το συνηθισμένο μονόπλευρο και μονοκόμματο τρόπο να κοιτάζουμε.
Αυτό γιατί σε ότι αποκλείουμε θεωρώντας το παράδοξο, ίσως να φιλοξενείται η έκπληξη που θα μας κάνει να σκεφτούμε από την αρχή όλα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα!
Για μερικούς λοιπόν από εμάς τα πράγματα είναι είτε πολύ σημαντικά είτε νερόβραστα, είτε υποτονικά είτε υπερβολικά.
Μερικοί βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο, έχουμε γερή δόση αισιοδοξίας ή έχουμε μάθει με την πρώτη δυσκολία να γινόμαστε απαισιόδοξοι .
Μερικοί βιάζονται και άλλοι καθυστερούν να βγάλουν συμπεράσματα.
Μερικοί αγκαλιάζουμε τον αυθορμητισμό και άλλοι συνδέουμε τον αυθορμητισμό με ανωριμότητα.
Αποκλείοντας με τον τρόπο αυτό την έκπληξη που μας επιφυλάσσει η ίδια έννοια σε διαφορετική οπτική γωνία.
Για παράδειγμα έχουμε ποτέ αναρωτηθεί αν θεωρώντας την ανωριμότητα μόνο ως αδυναμία να αναλάβουμε προσωπική μας ευθύνη , μπορεί να αποκλείουμε τη δυνατότητα να
εμπεριέχει κάτι εξίσου σημαντικό ;
Όπως το άνοιγμα στην εμπειρία, όπως τότε που ως παιδιά ήμασταν ατρόμητοι και αυθόρμητοι ;
Σε κάθε περίπτωση είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Και εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε τη δική μας.
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι, παρά το γεγονός ότι ο εγκέφαλος μας έχει εννιά διαφορετικές διαστάσεις, για να μπορεί ο καθένας μας να βλέπει και να αντιλαμβάνεται, χρησιμοποιούμε μόνο τις τρεις.
Το θέμα δεν είναι τι γίνεται με τις υπόλοιπες έξι , όπως πολύ σωστά θα αναρωτηθεί κανείς, αλλά πως αξιοποιούμε τις τρεις που διαθέτουμε στο να αντιληφθούμε το διαφορετικό;
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ζωή έχει πολλούς σκηνοθέτες και
διαφορετικές, ιδιαίτερες ή συνηθισμένες οπτικές γωνίες.
Μπορεί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια πραγματικότητα για τον καθένα ;
Και ίσως αυτό να αποτελεί το έναυσμα για να ενεργοποιήσουμε μια εσωτερική διεργασία που θα μας επιτρέψει να επιλέξουμε μια οπτική, η οποία δε θα μας καθυστερεί από τη ζωή αλλά θα προωθεί την εμπειρία του βιώματος ;
Να επιλέξουμε μια οπτική που θα καλωσορίζει το παράδοξο.
Το παράδοξο είναι η αντινομία, είναι αυτό το κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με την κοινή λογική, που περιέχει αντίφαση.
Είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε για να πάρουμε επαφή με περισσότερες πλευρές από όσες συνήθως μας επιτρέπουμε, να κινηθούμε στο χώρο και να σκηνοθετήσουμε μια ζωή η οποία δε θα εγκλωβίζεται στο δίπολο αλλά θα επιτρέπει το άνοιγμα σε κάθε τι καινούργιο, το προχώρημα και τη συμπερίληψη.
Όπως λέει και ο Carl Rogers:
«Το παράδοξο είναι ότι, όταν αποδεχτώ τον εαυτό μου ακριβώς όπως είμαι, τότε μπορώ να αλλάξω».
[ad_2]