Ολυμπιακός: Τα πως και τα γιατί της πιο σημαντικής νίκης, μέχρι την επόμενη! | Blog – Αντώνης Καλκαβούρας

Ο Αντώνης Καλκαβούρας στέκεται στα τρία διαφορετικά πρόσωπα που παρουσίασε ο Ολυμπιακός απέναντι στην Παρτίζαν κι εξηγεί γιατί ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του θα θυμούνται για καιρό την πρώτη εφετινή ευρωπαϊκή νίκη στο ΣΕΦ.

Ήταν κοινώς παραδεκτό ότι με επτά παίκτες προερχόμενους από το Mundobasket και με τα πρώτα προβλήματα της επιβάρυνσης να κάνουν την εμφάνιση τους (τραυματισμοί), η πρώτη «διαβολοβδομάδα» της Euroleague, έκατσε στο χειρότερο δυνατό timing.

Οι εποχές που οι ομάδες έπαιζαν στα δάχτυλα τέσσερα απαιτητικά ματς με δύο ταξίδια (σε Μιλάνο και Ρόδο) και ειδικότερα σε μία περίοδο που δεν μπορούν να κάνουν ουσιαστική προπόνηση και έχουν συνεχώς παίκτες στα πιτς (ο Μπραζντέικις και ο Σίκμα ήταν τα νέα προβλήματα της τελευταίας στιγμής), έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Αν σε όλα τα παραπάνω, προσθέσετε και το ότι ο Ολυμπιακός διανύει μία περίοδο που «ακουμπώντας» στην αμυντική του ευχέρεια, ψάχνει να βρει την νέα επιθετική του ταυτότητα και συνάμα είναι υποχρεωμένος να παίζει για το αποτέλεσμα τότε θα καταλάβετε, απόλυτα γιατί το παιχνίδι με την Παρτίζαν ήταν κάτι περισσότερο από κομβικό για την ευρωπαϊκή του συνέχεια.

Όχι τόσο πολύ από βαθμολογικής άποψης (το 1-3 άλλωστε, δεν διαφέρει δα και τόσο πολύ από το 2-2), υπό την έννοια ότι απομένουν ακόμη 30 αγωνιστικές στην κανονική περίοδο και υπάρχει ο χρόνος για ουκ ολίγες διορθώσεις και βελτιώσεις, όσο κυρίως από πλευράς ψυχολογίας και πνευματικής ισορροπίας ως προς την μεγάλη εικόνα.

Κατά συνέπεια, λοιπόν, το κέρδος των «ερυθρόλευκων» μετά από το συγκλονιστικό 45λεπτο “θρίλερ”, που τους χάρισε την 2η εφετινή νίκη στην διοργάνωση, κρίνεται κάτι περισσότερο από πολλαπλό, αν σκεφτεί κανείς πως διαμορφώθηκε το τελικό 98-94 και από τι στάδια πέρασε η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα μέχρι να φύγει ανακουφισμένη από το παρκέ του φαληρικού σταδίου.

Το καλό επιθετικό πρόσωπο

Απέναντι στην πρωταθλήτρια της Αδριατικής Λίγκας, που στα δικά μου μάτια, δείχνει υποδεέστερη από πέρυσι και πέραν της προφανούς «τρύπας» μέσα στην ρακέτα, υστερεί στην περιφερειακή άμυνα και την θέση του “άσου”, ο Ολυμπιακός αξιοποίησε πολύ αποτελεσματικά την υπεροχή του στο μέγεθος και με όπλο τα επιθετικά ριμπάουντ (18) και τις δεύτερες και τρίτες επιθέσεις, εξασφάλισε έξτρα κατοχές, οι οποίες του έδωσαν την επιθετική ευχέρεια που του έλλειπε στα τελευταία ματς.

Η σύγκριση των 43 πόντων στο 15ο λεπτό (43-31) και των 49 στην ανάπαυλα (49-43) και των 53 στο 40λεπτο του Μιλάνου, τα λέει όλα και συνάμα υπερτονίζει και την χτυπητή αμυντική αδυναμία των παικτών του Ομπράντοβιτς (στους τρεις από τους τέσσερις αγώνες της έχει δεχθεί από 85 έως 96 πόντους σε 40′). Κάπως έτσι, οι Πειραιώτες φάνηκαν να ελέγχουν τον ρυθμό και μέχρι τα μέσα της 2ης περιόδου, παρουσίασαν ίσως το καλύτερο επιθετικό τους πρόσωπο φέτος.

Το 15λεπτο της «καταστροφής»

Καθώς το παιχνίδι εξελισσόταν, όμως, ήταν φανερό ότι οι γηπεδούχοι αντιμετώπιζαν ενεργειακό πρόβλημα (3 ματς σε 6 μέρες) το οποίο αντανακλούσε κυρίως στην άμυνα. Αυτός και ο λόγος που το «καταστροφικό» 15λεπτο που ακολούθησε, χάλασε τελείως το «ερυθρόλευκο” μυαλό στην επίθεση και παρ’ ότι το προβάδισμα που πήρε η Παρτίζαν (53-67 στο 28′) δεν ήταν ούτε καταδικαστικό, ούτε μη αναστρέψιμο, η αλήθεια είναι ότι το λεγόμενο “body language” των παικτών δεν άφηνε πολλές ελπίδες για ολική επαναφορά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 15′ εώς και το 28ο λεπτό, ο Ολυμπιακός δέχτηκε ένα σερί 10-36 εχοντας 5/16 σουτ, 2 ασίστ και 8 λάθη. Μόνο στην 3η περίοδο, άλλωστε, οι παίκτες του “Ζοτς”, είχαν 8/12 σουτ και 5 ασίστ έναντι μόλις δύο λαθών, με τον Άλεν Σμάϊλαγκιτς (σκόραρε 9 σερί πόντους) να έχει κάνει τον Μουσταφά Φαλ να μοιάζει με τον Γιουσούφα Φαλ της Βιλερμπάν.

Η επιστροφή στις «εργoστασιακές ρυθμίσεις»

Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι οι δευτεραθλητές Ευρώπης οδηγούνταν σε μία ολική πνευματική κατάρρευση, με άγνωστες στην συνέχεια συνέπειες, ήρθε (από το πουθενά) ένα αναπάντεχο αγωνιστικό ξύπνημα, για να θυμίσει το μέταλλο και τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας! Αλλά και την διάθεση των παικτών να επιβιώσουν δύσκολα και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τα πιο «εύκολα», που θα έρθουν όταν τα προβλήματα θα εκλείψουν, το rotation θα μεγαλώσει και η διάρκεια στην απόδοση θα αρχίσει να ανεβαίνει.

Το εντυπωσιακό επιμέρους σκορ 45-27 των τελευταίων 16’52” (από το 28ο λεπτό και μετά) δεν προέκυψε ούτε από κάποια μαγική τακτική συνταγή, ούτε επειδή οι νικητές τα έβαλαν όλα! Το αντίθετο, μάλιστα, γιατί σε όλο αυτό το διάστημα σούταραν με επιεικώς μέτρια νούμερα (40,9% εντός πεδιάς με 9/22 σουτ).

Η δουλειά έγινε γιατί οι πιο παλιοί (Λαρεντζάκης, Παπανικολάου και Γουόκαπ) αρνήθηκαν να παραδοθούν, κατέθεσαν ψυχή κι έπαιξαν τα ρέστα τους και στην συγκινητική αυτή προσπάθεια, παρέσυραν μαζί τους και δύο παιδιά (Μιλουτίνοφ και Γουίλιαμς-Γκος) που ήρθαν το καλοκαίρι, αλλά ήταν και στο παρελθόν στην ομάδα. Και μοιάζουν να μην έφυγαν ποτέ.

Το ότι στα τελευταία 17 λεπτά, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στα ριμπάουντ (16-10) και έκανε 6 κλεψίματα, αναγκάζοντας την Παρτίζαν 10 χαμένες μπάλες και 8/18 σουτ, είναι αποτέλεσμα επιθυμίας για «μπασκετική αναπνοή». Το ότι είχε 6 ασίστ έναντι μόλις ενός λάθους και είχε 19/21 βολές, είναι σίγουρα απόρροια της εμπειρίας, της αντίληψης και της «τεχνογνωσίας» που έχουν αποκτήσει οι πιο έμπειροι «ερυθρόλευκοι» από την πορεία της τελευταία τριετίας. Οι σωστές αποφάσεις και το «χτύπημα» της αδυνατισμένης ρακέτας της σερβικής ομάδας (αποβλήθηκε πρώτα ο Καμίνσκι και μετά ο Σμάϊλαγκιτς), έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Ο ζήλος του «Μίλου» (16π. & 7ρ.) στα μετόπισθεν και η ευστοχία τους στις βολές (12/14), το «κρύο αίμα» και ο τσαμπουκάς του Λαρεντζάκη (έβαλε και τους 19 πόντους του στην 4η περίοδο και την παράταση με 9/9 «καυτές» βολές), η πληθωρική συνεισφορά του passepartout “Παπ” (10π. & 7ρ. σε 40′), ο βιονικός Γουόκαπ (11π., 3ρ., 4ασ. & 3κλ. σε 37′), που έπαιξε άμυνα για τρεις και η απελευθέρωση που του προσέφερε η συνύπαρξή του με τον Γουίλιαμς-Γκος (9π. & 3ασ. σε 31΄) στην πεντάδα, συνθέτουν τα σημαντικότερα κομμάτια από το παζλ της μεγάλης ανατροπής.

Υγ.1: Στην χθεσινή νίκη των πρωταθλητών ταιριάζει απόλυτα η περίφημη κι αξέχαστη ατάκα του Γκάλη μετά τον νικηφόρο προημιτελικό (90-78) με την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ του ’87: «Ήταν η μεγάλη νίκη της καριέρας μου, μέχρι την επόμενη!»

Υγ.2: Βλέποντας και ξαναβλέποντας την τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας του αγώνα και το τρίποντο του Νάναλι για την ισοφάριση, τείνω να καταλήξω ότι η ολιγωρία στο φάουλ που χρειαζόταν να γίνει, οφείλεται είτε στο πρόσκαιρο πνευματικό άδειασμα των παικτών μετά την υπερπροσπάθεια της 4ης περιόδου, είτε στην στιγμιαία πεποίθηση και των πέντε του παρκέ ότι κάποιος άλλος συμπαίκτης του θα βρεθεί να το κάνει…

Υγ.3: Ήταν μία νίκη που έδωσε στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να «αγοράσει χρόνο» για να γιατρέψει τις πληγές του, χωρίς να χάσει κι άλλο έδαφος στην Euroleague. Και να στείλει ένα πειστικό μήνυμα στον κόσμο του ότι η ομάδα μάχεται σκληρά για να βρει τον δρόμο της. Ταυτόχρονα, όμως, εκτόξευσε και την ψυχολογία των παικτών αλλά και την πίστη τους στο πλάνο του Μπαρτζώκα.

Υγ.4: Για τον παίκτη Πάσπαλι, που μεσουράνησε στην δεκαετία του ’90 σε τέσσερις ελληνικές ομάδες, μιλάει ο «μύθος» του και το youtube. Για τον άνθρωπο Ζάρκο, τα λόγια είναι περιττά…