[ad_1]
Στην εβδομάδα που άκουσε πολλά, ο Κώστας Παπανικολάου, παρουσιάστηκε ηγετικός στη Μαδρίτη. Πιστός στη δουλειά που ξέρει να κάνει καλά, κόντρα στην ανοησία των social media. Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης γράφει για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, αλλά και τους Καλαϊτζάκη και Σίκμα.
Σωστά λέμε πως κανένας παίκτης με δεκάδες αγώνες, χιλιάδες λεπτά συμμετοχής, τρόπαια, επιτυχίες και αποτυχίες, που έχει διανύσει πάνω από δέκα χρόνια σε υψηλό επίπεδο σε ένα άθλημα, δεν έχει να αποδείξει τίποτα από τη στιγμή που -όντας ακόμα πάνω στην κεντρική «σκηνή»- ως βετεράνος, σέβεται πάντα την προσπάθεια της ομάδας και μέσα από αυτή τον εαυτό του. Ειδικά αν δεν είναι από τις ντίβες που όσο περνάνε τα χρόνια δεν απαιτούν τον σεβασμό με τα λόγια, αλλά τον κερδίζουν με τα έργα τους. Υπάρχουν πολλά ωραία τέτοια παραδείγματα, στα ομαδικά, αλλά και στα ατομικά αθλήματα.
Ο ανόητος θα πει ότι η αμφισβήτηση που βιώνει αυτή τη σεζόν ο Κώστας Παπανικολάου και χτύπησε κόκκινα στο σχετικό «μέτρο» της σοσιαλμιντιακής ανοησίας μετά το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, ήταν αυτή που τον «ξύπνησε» με αποτέλεσμα να κάνει αυτή την αυτοκρατορική εμφάνιση στη Μαδρίτη. Ο ανόητος δεν καταλαβαίνει –πρώτα απ’ όλα- ότι για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, αφού το παιχνίδι δεν τελείωσε με νίκη για την ομάδα του, δεν υπάρχει το πουπουλένιο μαξιλάρι της ατομικής συγκομιδής, τα ρεκόρ καριέρας και οτιδήποτε άλλο θα θεωρούσε κάποιος πως μπορεί να μετριάσει τη στενοχώρια. Εκτός ίσως από το πρόσωπο που έδειξε όλη η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Βλέπετε ανήκει στην κατηγορία αυτών που (με κάθε χρώματος φανέλα) δεν βολεύονται διαβάζοντας τη στατιστική τους, αν αυτή είναι καλή μετά από ένα ματς. Ο ανόητος δεν θα το καταλάβει αυτό…
Ασφαλώς και δεν είναι ανόητος αυτός που δεν κατανοεί συνολικά την προσπάθεια ενός παίκτη μέσα στο γήπεδο. Δεν αναφέρομαι στην κατηγορία των φιλάθλων που μετράνε κυρίως με τους πόντους, τα τρίποντα και τα καρφώματα (άντε και καμιά τάπα) την προσφορά ενός παίκτη στην ομάδα. Όπως και στο ποδόσφαιρο τα γκολ μετράνε περισσότερο τα μάτια του θεατή από την αμυντική προσπάθεια και η θεαματική απόκρουση από το να βρίσκεται ένας τερματοφύλακας πάντα «πίσω» από τη μπάλα, χωρίς να είναι απαραίτητα σόουμαν. Όλα αυτά είναι λογικά, γιατί τα σπορ είναι, για αυτόν που είναι απ’ έξω, κυρίως αποτέλεσμα αλλά και θέαμα.
Η ανοησία ξεκινάει από τη στιγμή που κάποιος, χωρίς να μπορεί να μετρήσει τη συνολική προσφορά ενός παίκτη, έχοντας άγνοια για τη λειτουργία μιας ομάδας, το ρόλο ενός παίκτη σε αυτή -όχι μόνο στο παρκέ- αλλά και τις «ανάγκες» ενός προπονητή δεν κάνει κριτική, αλλά ισοπεδώνει έναν άνθρωπο που απλά προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του. Δεν τα καταφέρνει πάντα; Σε μια χώρα που γύρω μας βλέπουν επαγγελματίες να μην τα καταφέρνουν, όχι απαραίτητα γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί πολλοί απλά δεν… γουστάρουν, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως χαρακτηρίζεται κάποιος που «ξεσκίζει» κάποιον στα social media κρίνοντας τον σε μια δουλειά, που αυτός (ο κριτής) δεν την… μυρίζει καν. Α, είπαμε. Ανόητος!
Δεν θα απαριθμήσω τι έχει προσφέρει ο Παπανικολάου στον Ολυμπιακό συνολικά, αλλά ακόμα και σε αυτή τη σεζόν όταν σε κακές βραδιές βρήκε δύναμη μέσα από την άμυνα του να δώσει το παρών δίνοντας πράγματα που δεν καταγράφονται από τη στατιστική. Δεν το έκανα ούτε με τον Σπανούλη, ούτε με τον Διαμαντίδη, ούτε παλαιότερα με τον Γιαννάκη όταν βίωσαν προς το τέλος του αθλητικού τους βίου την ασέβεια. Ίσως (δεν θυμάμαι) να είχε συμβεί και με τον Γκάλη. Απλά –στην περίπτωση των δυο τελευταίων- δεν είχαμε τον καρκίνο των κοινωνικών δικτύων και γλιτώσαμε τα χειρότερα!
Επίσης το να υπενθυμίσω τον «σεβασμό» σε μια εντελώς καμμένη κοινωνία δεν έχει νόημα. Οπότε όσο αήττητοι και να είναι οι ανόητοι δεν πειράζει να λέμε στα μούτρα τους ότι είναι ανόητοι. Και ας βλέπουν αυτοί στον καθρέφτη ένα κράμα Αϊνστάϊν, Μασκ και…Τάκη Καραγκούνια. Εν τω μεταξύ προς ικανοποίηση όλων όσοι αγαπάμε το μπάσκετ ο Παπανικολάου θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του με την ίδια πίστη και αφοσίωση που το έκανε πάντα. Και όχι μόνο στον Ολυμπιακό.
Ο Πάνος, που δεν είναι «μικρός» και ο Σίκμα
Την ίδια ικανοποίηση, αν το αγαπάς το άθλημα, παίρνεις όταν βλέπεις και παίκτες που είναι βαφτισμένοι «ρολίστες» να αρπάζουν από τα μαλλιά όχι την ευκαιρία να καθιερωθούν αλλά να βοηθήσουν την ομάδα τους (πολύ) παραπάνω από τις «ειδικές καταστάσεις» για τις οποίες πατάνε συνήθως παρκέ για (πολύ) λίγο χρόνο.
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης πριν από τα 20.42 που πήρε στο Βελιγράδι κόντρα στη Μακάμπι, είχε καταγράψει άλλες δύο φορές συμμετοχή άνω των δέκα λεπτών στα 14 ματς Euroleague που πάτησε παρκέ φέτος. Μαζί με τη χθεσινή του συγκομιδή (17 πόντου, 3 ριμπάουντ) ο μέσος όρος του είναι σε 5.47 λεπτά συμμετοχής 2 πόντου και όλες οι άλλες κατηγορίες έχουν μπροστά το «μηδέν» με κάτι…ψιλά μετά το κόμμα.
Ο 25χρονος παίκτης, που ανήκει στη κεντρική δεξαμενή των εθνικών ομάδων και δεν είναι πλέον «μικρός» (όπως άκουσα να αναφέρεται σε κάποια μετάδοση) με αυτή την εμφάνιση δεν θα γίνει ξαφνικά πρωταγωνιστής στον Παναθηναϊκό. Θα επιστρέψει στον χρόνο συμμετοχής του, όταν θα γυρίσουν οι τραυματίες. Άντε να πάρει κάτι παραπάνω σταδιακά, όπως ο Κώστας Αντετοκούνμπο. Το θέμα όμως είναι πως ξέρει τη θέση και τον ρόλο του και είναι πολύτιμος επειδή κάνει σωστά την δουλειά… καμικάζι των λίγων λεπτών, αλλά έχει την υποδομή να αξιοποιήσει σωστά και τα επιπλέον λεπτά. Θα μπορούσε να τα αναζητήσει με ασφάλεια σε άλλη ομάδα, εκτός Euroleague αλλά έχει επιλέξει να τα κυνηγήσει εκεί που είναι τώρα. Ας δούμε τουλάχιστον το κέρδος για την εθνική ομάδα, περιμένοντας πόσο μεγαλύτερο μπορεί να είναι για τον ίδιο στο Τριφύλλι. Όσο για την ένσταση πως «Εντάξει και τελικά τι έγινε; Στα σκουπίδια πήγε η εμφάνιση του», να σημειώσω πως, στον Παναθηναϊκό θα ήθελαν κάτι ανάλογο και από τον Χουάντσο και ας πήγαινε και στα σκουπίδια. Αν βέβαια έκανε κάτι ανάλογο στο Βελιγράδι μπορεί να μην πήγαινε στράφι και η εμφάνιση του Καλαϊτζάκη (και των υπολοίπων που έμειναν όρθιοι).
Για να το κλείσουμε, κάπου εδώ κολλάει και η περίπτωση του Σίκμα που είχε σε 24 λεπτά (αντί για τα 10 του μέσου όρου του) μια βραδιά πρωταγωνιστή στη Μαδρίτη σε σχέση με τα προηγούμενα 13 παιχνίδια που είχε συμμετοχή. Με σχετικά καλύτερα νούμερα σε σχέση με τον Καλαϊτζάκη σε μέσο όρο, αλλά ούτως ή άλλως όταν ήρθε στον Πειραιά δεν μπήκε σε αυτή την κατηγορία. Ο Αμερικάνος μπορεί να έχει αδικηθεί, να έχει ακούσει πολλά, μπορεί τα όσα έκανε τα προηγούμενα χρόνια να είναι καταγεγραμμένα στα νούμερα και σε εικόνα, μπορεί να βρει και άλλες τέτοιες βραδιές αλλά είναι προφανές ότι για να το πετύχει αυτό θέλει κοντά και πάνω από είκοσι λεπτά συμμετοχής. Είναι αυτός ο παίκτης, γιατί αυτό έχει μάθει και στην ηλικία που είναι δεν μπορεί να αλλάξει. Και είναι αυτό που αν δεν το έχει, μπορεί να επαναφέρει και τους τραυματισμούς του με τον μικρό χρόνο συμμετοχής. Μακάρι να είναι καλά (αυτό το λέω για κάθε παίκτη) και γιατί έχει φάει…ανάθεμα χωρίς να φταίει. Βλέπετε όταν ήρθε παρουσιάστηκε ως κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είναι, αλλά κυρίως από αυτό που θα μπορούσε να γίνει σε ομάδα με βαριά φανέλα, πίεση και μειωμένο χρόνο συμμετοχής.
[ad_2]