[ad_1]
Την ανησυχία του για τις εξελίξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο αποτυπώνει σε άρθρο του ο Economist, εκφράζοντας ανοιχτά φόβους για το πού μπορεί να φθάσουν οι φιλοδοξίες της Μόσχας και πόσο ικανή είναι η Δύση να δώσει πειστικές απαντήσεις.
Στο εκτενές άρθρο, το περιοδικό υπογραμμίζει ότι η Ρωσία γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, η Αμερική είναι λιγότερο αξιόπιστη και η Ευρώπη παραμένει απροετοίμαστη. Το πρόβλημα τίθεται απλά, αλλά η κλίμακα της λύσης του είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Οι ρυθμίσεις ασφαλείας που βασίζονται στο ΝΑΤΟ και προέκυψαν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο -και απέτρεψαν έναν τρίτο- είναι τόσο πολύ μέρος του ευρωπαϊκού ιστού που η αναδημιουργία τους θα είναι ένα τεράστιο έργο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει επειγόντως να εγκαταλείψουν τον μετασοβιετικό εφησυχασμό τους. Αυτό σημαίνει αύξηση των αμυντικών δαπανών σε επίπεδο που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες, αποκατάσταση των παραμελημένων στρατιωτικών παραδόσεων της Ευρώπης, αναδιάρθρωση των βιομηχανιών όπλων και προετοιμασία για έναν πιθανό πόλεμο.
Η αμφίβολη Αμερική
Η δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι, του κυριότερου ηγέτη της ρωσικής αντιπολίτευσης, σε σωφρονιστική αποικία στις 16 Φεβρουαρίου θα έπρεπε να έχει καταρρίψει τις όποιες εναπομείνασες ψευδαισθήσεις σχετικά με την αδίστακτη και βίαιη συμπεριφορά του Βλαντιμίρ Πούτιν. Καθώς οι μάχες εισέρχονται στον τρίτο χρόνο τους, η Ρωσία κερδίζει στην Ουκρανία. Έχοντας θέσει την οικονομία σε πολεμική βάση, ο πρόεδρος της Ρωσίας δαπανά το 7,1% του ΑΕΠ για την άμυνα. Μέσα σε τρία έως πέντε χρόνια, δήλωσε ο υπουργός Άμυνας της Δανίας, ο Πούτιν θα μπορούσε να είναι έτοιμος να τα βάλει με το ΝΑΤΟ, ίσως εξαπολύοντας υβριδικές επιχειρήσεις εναντίον ενός από τα κράτη της Βαλτικής. Στόχος του θα ήταν να υποσκάψει την δέσμευση του ΝΑΤΟ ότι αν μια χώρα δεχτεί επίθεση, οι άλλες θα είναι έτοιμες να έρθουν να τη βοηθήσουν.
Καθώς η ρωσική απειλή αυξάνεται, η δυτική ικανότητα αποτροπής αποδυναμώνεται. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην αμφιταλαντευόμενη αμερικανική υποστήριξη προς την Ουκρανία. Αλλά οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να είναι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος, έχει προκαλέσει αμφιβολίες για το αν θα συστρατευθεί στο πλευρό της Ευρώπης μετά από μια ρωσική επίθεση. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τμήματα του κατεστημένου της ασφάλειας δεσμεύονται όλο και λιγότερο έναντι της Ευρώπης. Η αμερικανική άμυνα επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στον Ειρηνικό. Ακόμη και αν επανεκλεγεί ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, μπορεί να είναι ο τελευταίος ενστικτωδώς ατλαντιστής πρόεδρος της Αμερικής.
Ζοφερές επιπτώσεις
Οι επιπτώσεις είναι ζοφερές. Η Ευρώπη εξαρτάται απόλυτα από την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ. Ένας Αμερικανός στρατηγός παραπονέθηκε πρόσφατα ότι πολλοί από τους στρατούς της θα δυσκολεύονταν να αναπτύξουν ακόμη και μια ταξιαρχία πλήρους ισχύος μερικών χιλιάδων στρατιωτών. Το 2015-23 η Βρετανία έχασε πέντε από τα τάγματα μάχης της. Πολλές χώρες στερούνται δυνατοτήτων, όπως μεταφορικά αεροσκάφη, διοίκηση και έλεγχο και δορυφόρους. Η Πολωνία μπορεί να διαθέσει το εξαιρετικό σύστημα πυραυλικού πυροβολικού HIMARS, αλλά εξαρτάται από την Αμερική για την ανεύρεση στόχων μεγάλου βεληνεκούς. Οι ταχείες ρωσικές και ουκρανικές εξελίξεις στον πόλεμο με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που δοκιμάζονται καθημερινά στο πεδίο της μάχης, απειλούν να αφήσουν το ΝΑΤΟ πίσω.
Δεδομένων των μακροχρόνιων κύκλων στον στρατιωτικό σχεδιασμό, η Ευρώπη πρέπει να αρχίσει να το διορθώνει σήμερα. Προτεραιότητα είναι η ενίσχυση της δικής της ικανότητας να πολεμήσει. Αυτό αρχίζει με ένα μαζικό πρόγραμμα προσλήψεων και προμηθειών. Η επιστράτευση είναι δαπανηρή και αναποτελεσματική, αλλά η Ευρώπη θα μπορούσε να διδαχθεί από σκανδιναβικές χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία, οι οποίες διατηρούν μεγάλες εφεδρείες. Οι ευρωπαϊκοί στρατοί προσπαθούν να συγκεντρώνουν τις παραγγελίες τους για εξοπλισμό, αλλά όσοι διαθέτουν αμυντικές βιομηχανίες συχνά διαφωνούν για το αν οι εταιρείες τους έχουν δίκαιο μερίδιο της επιχείρησης.
Διαφωνίες
Η Γαλλία είναι θυμωμένη με τις ευρωπαϊκές χώρες που αγοράζουν ένα σύστημα αεράμυνας που χρησιμοποιεί αμερικανικούς και ισραηλινούς εκτοξευτές. Στην επιλογή μεταξύ της ταχείας βελτίωσης της μαχητικής δύναμης των στρατιωτών τους και της αργής ανάπτυξης των δικών τους βιομηχανιών, θα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στην ταχύτητα. Αυτό δεν θα είναι φθηνό. Φέτος οι ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ θα δαπανήσουν περίπου 380 δισ. δολάρια για την άμυνα. Προσαρμοσμένο στην αγοραστική δύναμη, αυτό είναι περίπου το ίδιο με τη Ρωσία, αλλά η Ευρώπη παίρνει λιγότερα μπαζούκα για το χρήμα της. Ο κατακερματισμός είναι ένας λόγος. Το ΝΑΤΟ αναμένει από τα μέλη του να ξοδεύουν το 2% του ΑΕΠ τους σε όπλα. Η υστέρηση που έχουν συσσωρεύσει οι χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (συν τη Νορβηγία) από το 1991 ανέρχεται σε 557 δισ. ευρώ (600 δισ. δολάρια).
Η κάλυψη αυτού του κενού θα είναι δύσκολη. Το 2022, μετά από οκτώ χρόνια αυξήσεων μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ δεν ξόδεψαν συνολικά περισσότερα από ό,τι το 1990 σε πραγματικούς όρους. Οι κοινωνικές δαπάνες είχαν υπερδιπλασιαστεί. Οι διαφωνίες σχετικά με τους προϋπολογισμούς του ΝΑΤΟ συχνά καταλήγουν στο αν μια χώρα διαθέτει το 2% του ΑΕΠ για την άμυνα. Το πώς ξοδεύονται τα χρήματα έχει επίσης σημασία. Ωστόσο, ακόμη και με αποτελεσματικότητα, το 2% δεν θα είναι αρκετό. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρόκειται να συγκεντρώσουν τα κεφάλαια μέσω περικοπών σε άλλες υπηρεσίες, φόρων και δανεισμού, θα πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι οι θυσίες αξίζουν τον κόπο.
Δύσκολες επιλογές
Στη Γερμανία, η οποία είναι πιθανό να γίνει η χώρα με τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες της Ευρώπης, θα πρέπει να αλλάξουν το όριο του ελλείμματος που είναι εγγεγραμμένο στο σύνταγμα. Ένα σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον συντονισμό των αγορών όπλων έχει προκαλέσει επικρίσεις από τα κράτη μέλη, ίσως επειδή θα περιόριζε το lobbying των βιομηχανικών πρωταθλητών. Έχοντας στηριχθεί για τόσες δεκαετίες στην Αμερική, πολλοί Ευρωπαίοι που δεν γνώρισαν ποτέ τίποτα άλλο εκτός από την ειρήνη εξακολουθούν να αποφεύγουν τις δύσκολες επιλογές που απαιτεί η ρωσική επιθετικότητα.
Αυτές οι δύσκολες επιλογές επεκτείνονται στα πυρηνικά όπλα. Ο κ. Πούτιν έχει απειλήσει με κλιμάκωση για να αποτρέψει τη Δύση από το να δώσει στην Ουκρανία προηγμένα συμβατικά όπλα. Χωρίς την πυρηνική αποτροπή της Αμερικής, η ανατολική Ευρώπη θα ήταν ευάλωτη στην ίδια τακτική. Θα μπορούσαν αντ’ αυτού η πυρηνικά εξοπλισμένη Βρετανία και η Γαλλία να προσφέρουν εγγυήσεις; Θα το έκαναν; Αν το έκαναν, θα τις πίστευε ο κ. Πούτιν; Ο κίνδυνος είναι να δεθεί η Ευρώπη σε κόμπους για τη θεσμική θεολογία. Ορισμένοι, ιδίως στη Γαλλία, υποστηρίζουν ότι η ήπειρος πρέπει να επιδιώξει στρατηγική αυτονομία από την Αμερική το συντομότερο δυνατό, ιδανικά μέσω της ΕΕ.
Καλύτερο το ΝΑΤΟ
Θα ήταν πολύ καλύτερο να επικεντρωθούμε στο ΝΑΤΟ. Η συμμαχία έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και περιθώριο επέκτασης από το νεοσύστατο εγχείρημα ασφάλειας της ΕΕ. Η ενίσχυση του ευρωπαϊκού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ έχει νόημα επειδή οι απαραίτητες στρατιωτικές δομές υπάρχουν ήδη. Θα δεσμεύσει επίσης συμμάχους εκτός της ΕΕ που είναι ζωτικής σημασίας για την άμυνα της Ευρώπης: η Βρετανία ξοδεύει τα περισσότερα χρήματα στην Ευρώπη για αμυντικές δαπάνες, η Νορβηγία έχει κοινά σύνορα με τη Ρωσία και η Ισλανδία ελέγχει την πρόσβαση στον Βόρειο Ατλαντικό.
Η αύξηση του βάρους της Ευρώπης στο ΝΑΤΟ έχει το πλεονέκτημα ότι αφενός δείχνει ότι είναι πρόθυμη να κάνει περισσότερα, με την ελπίδα ότι η Αμερική θα παραμείνει παρούσα, και αφετέρου προετοιμάζεται για την περίπτωση που η Αμερική αποσυρθεί. Η Ρωσία είναι πολύ φτωχότερη και λιγότερο πυκνοκατοικημένη από την Ευρώπη. Οι λεηλασίες του κ. Πούτιν την καθιστούν μια φθίνουσα δύναμη. Αλλά η αρκούδα μπορεί ακόμα να εξαπλώσει την καταστροφή και τη δυστυχία. Το καλύτερο μέρος για να σταματήσει ο κ. Πούτιν είναι η Ουκρανία. Ωστόσο, ακόμη και αν αυτό πετύχει, η Ευρώπη θα πρέπει να σκεφτεί πολύ διαφορετικά για την άμυνα και θα πρέπει να ξεκινήσει τώρα, καταλήγει το άρθρο.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
[ad_2]