[ad_1]
Ο Θάνος Σαρρής γράφει για ένα ακόμα κεφάλαιο στη δυστοπία που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, με αφορμή τα όσα έγιναν στο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Η ποδοσφαιρική δυστοπία δεν είναι κάτι που θα συμβεί στο κοντινό μέλλον, δεν αποτελεί κάποιου είδους fiction ούτε μιμείται καταστάσεις προβλέποντας την κατάληξή τους. Συμβαίνει εδώ και χρόνια. Στα γήπεδα της χώρας, στα όσα γίνονται με κλειστές και ανοιχτές πόρτες, στις συνεδριάσεις, στην ομοσπονδία, στις κερκίδες και στους δρόμους. Και κάθε φορά συμβαίνει και κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι πού θα φτάσει όλο αυτό.
Υπό κανονικές ποδοσφαιρικές συνθήκες, μια κροτίδα που σκάει κοντά σε παίκτες θα έπρεπε να είναι λόγος διακοπής ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, ανεξαρτήτως αν τραυματίζεται κάποιος εμφανώς. Όπως, σωστά, είχε συμβεί το 2015 με τη φωτοβολίδα που είχε σκάσει δίπλα στον Φινμπόγκασον στην έδρα του Παναθηναϊκού, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει για περιστατικά πάσης φύσεως, σαν αυτά (αυτοσχέδιες βόμβες) που ανέφερε ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού. Επομένως, είναι προβληματικός ο κανονισμός.
Μιλάμε για το ποδόσφαιρο του 2023, φυσικά, όχι για εκείνο που έπεφταν τσιμέντα στα κόρνερ και δεν άνοιγε ρουθούνι. Για το ποδόσφαιρο, που «πωλείται» ως «προϊόν», που νοιάζεται για την εικόνα και την αξία του, που κοκορεύεται για κοινωνικές δράσεις και υποτίθεται ζηλεύει τις μεγάλες λίγκες και παλεύει να τους μοιάσει.
Για την ακρίβεια, υπό κανονικές συνθήκες η κροτίδα δεν θα έπρεπε καν να έχει μπει στο γήπεδο. Έστω, όμως, ότι περνάει από λάθος. Ο υπαίτιος θα έπρεπε να εντοπιστεί άμεσα και να αποκλειστεί από κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα και οι ομάδες να δουλέψουν από κοινού για να διασφαλίσουν ότι δεν θα πετάξει ξανά κάποιος κροτίδα ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, αλλά και ότι δεν θα περνά τίποτα από τους ελέγχους, λαμβάνοντας την ευθύνη. Ούτε, φυσικά, τα λέιζερ, ούτε τα καπνογόνα, ούτε τα εμετικά πανό, ούτε, σε τελική ανάλυση, οι άνθρωποι που τα κουβαλούν. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, αλλά και για όλες τις υπόλοιπες φορές που το έχουμε δει να γίνεται στο παρελθόν. Για όλους εκείνους που παίρνουν τις ομάδες και τους υπόλοιπους στο λαιμό τους.
Κανονικές συνθήκες, ωστόσο, δεν υπάρχουν εδώ. Σε όλους του τομείς που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και συνήθως ο κόσμος που περιστρέφεται γύρω του δεν ασχολείται με την μπάλα, αλλά με όλα τα υπόλοιπα.
«Έλα μωρέ, έπεσε μακριά του», «έλα μωρέ, έναν καφέ έφαγε», «έλα μωρέ, ποδοσφαιριστής είναι, τι να του πουν τα λέιζερ», «έλα μωρέ, δεν κάνουν τίποτα τα καπνογόνα». Όσο αυτές οι αντιλήψεις κυριαρχούν και κάποιες φορές μετατρέπονται και σε υπερασπιστικές γραμμές, η δυστοπία δεν θα πάψει να υφίσταται. Συνηθίζουμε, ότι αυτή είναι η κανονικότητα κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο από όλα. Γίνεται αποδεκτό ότι όλο και κάποιο αντικείμενο θα πέσει, ότι όλο και κάποιος θα φάει τραμπουκισμό. Φτιασιδώνουμε την πραγματικότητα για να φαίνεται ως κάτι νορμάλ. Δεν είναι.
Αναμονή που ξεπερνά τον χρόνο παιχνιδιού για το μεγαλύτερο ματς της Ελλάδας, παίκτες να μπαίνουν και να βγαίνουν, ένας γιατρός που υπογράφει-δεν υπογράφει, δέχεται απειλές και τελικά μπαίνει στο στόχαστρο όλων των πλευρών από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν, ένας διαιτητής από την Ιταλία που προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, ένας ποδοσφαιριστής στο νοσοκομείο, άνθρωποι στις κερκίδες και στα σπίτια τους να ακούνε αντικρουόμενες πληροφορίες, «φλεγόμενα» Social Media, τίποτα από επίσημα χείλη. Όσα έγιναν στον αγώνα, έχουν ήδη περάσει στη λήθη.
Και στο τέλος, τι μένει; Ένα ποδόσφαιρο βιασμένο ποικιλοτρόπως, να οπλίζει δηλητηριασμένα μυαλά. Με το παρασκήνιο να είναι το πρώτο που έρχεται πάντα στο μυαλό των φιλάθλων, αφού έτσι τους έχει μάθει η ζωή μέσα σ’ αυτό. Με τους δράστες να γίνονται, συχνά, «μάγκες» για τους «δικούς τους». Και με το 100% made in Greece “Black Mirror” να αποκτά συνεχώς νέους κύκλους. Το καλύτερο επεισόδιο, όπως έλεγε κι ο ΛΕΞ, είναι το δικό μας.
[ad_2]